Πέρι ειλικρίνειας

«γιατί είναι πιο οικονομικό από την ψυχανάλυση και για τα μουνιά που θα βγάλω». Αυτή θα ήταν η απάντηση. Κάπως έτσι θα απαντούσα στην ερώτηση «πως και διαλέξατε να ασχοληθείτε με την τέχνη» από κάποια πήρα-εκατονεφτά-πίπες-για-να-είμαι-στην-τηλεόραση δημοσιογράφο της πούτσας που νιώθει καταξιωμένη κάνωντας παρτούζες με διοικητικά στελέχη του σταθμού και με υψηλά νούμερα τηλεθέασης (για μένα το να θεωρείς αφροδισιακό το γεγονός ότι σε βλέπουν από πολλοί έως πάρα πολλοί αποχαυνομένοι μικροαστοί μαλάκες ξεπερνάει τα όρια της διαστροφής), όταν θα είμαι γνωστός συγγραφέας, τραγουδιστής, ηθοποιός ή όποια άλλη τέτοια μαλακία μου εξασφαλίσει λεφτά και μουνάκια. Διότι η τέχνη γι’ αυτό είναι: να δείξουμε τα μούτρα μας στους πρώην συμμαθητές μας – πάρτα τώρα μαλάκα που μου έφαγες την Αννούλα – και να πηδάμε γκομενίτσες που δεν μπορέσαμε να γαμήσουμε στο γυμνάσιο – ξαναπάρτα καριώλη γιατί τώρα πηδάω όλες τις Αννούλες του κόσμου.

Βέβαια εκείνη τη στιγμή θα αποχαιρετούσα την όποια καριέρα μου όπως ακριβώς αποχαιρετώ και τις κουράδες μου όταν τραβώ το καζανάκι (μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή τώρα που το θυμάμαι). Τι να κάνω. Είναι αυτή η γαμημένη ειλικρίνεια που με διακρίνει. Αυτό το γαμημένο βρομόστομα μου που δεν μπορώ να κρατήσω κλειστό. “I have a bad mouth, but I do great things with it”, που λένε και οι Αμερικάνοι. Στην πλήρη εφαρμογή του μάλιστα, όπως ανακάλυψα όταν στην τρυφερή μου ηλικία των δεκαεφτά η μικρή (γιατί ήταν δεκατέσσερα) Ελενίτσα κόντεψε να μου σπάσει τα τύμπανα με τις μπουτάρες της όταν την πλάκωνα στα γλυφομούνια, χωρίς καλά καλά να ξέρω τι ακριβώς κάνω(natural talent γαρ).

Η Ελενίτσα – και μερικές ακόμα καριόλες – ανακάλυψε το ‘great things’ , ενώ ας πούμε το πρώην και μεγάλος μαλάκας αφεντικό μου ανακάλυψε το ‘bad mouth’, όταν του είπα «άντε γαμήσου ρε, εγώ την κάνω». Γιατί αν είναι να κάνω συνειδητά τον μαλάκα τουλάχιστον ας πληρώνομε καλύτερα γι’ αυτό. Αν είναι να γλύφω τον ιδρώτα απ΄ τα αρχίδια κάποιου τουλάχιστον ας μου δίνει τα δεδουλευμένα μου. Στις πουτάνες δίνεις είκοσι ευρώ για μια πίπα πέντε λεπτών, εγώ γιατί να παίρνω τα ίδια για δέκα ώρες τσιμπουκιού; Βέβαια το γεγονός ότι έχω χρόνο να γράφω τέτοιες παπαριές και να ξύνω τα τριχωτά μου παπάρια όλη μέρα, δείχνει ότι όλα τα (πρώην) αφεντικά μου δεν συμμερίστηκαν τον συλλογισμό μου, πόσο μάλλον να τον εκτίμησαν. Και δεν νομίζω να αγχώθηκαν και ιδιαίτερα με όσα πρόλαβα να πω πριν αρχίσουν οι ψιλές και οι φάπες, γιατί είμαι σίγουρος ότι το πρώην αφεντικό – κοίτα τη γαμάτο γραφείο που αγόρασα με 40.000 ευρώ για να το βλέπω εγώ και η διαγνωσμένη με γεροντική ανία γυναίκα μου και άντε όταν έρχονται και τίποτα συνεργάτες που όμως φεύγοντας λένε «λογικό να φοράει κάθε μέρα τα ίδια ρούχα, αφού ξοδεύει τα λεφτά του σε τέτοιες μαλακίες» - θα έχει βρει κάποιον άλλον καραγκιόζη να κάνει τον μαλάκα και ο οποίος δεν ζητάει περισσότερα λεφτά γιατί όχι μόνο το έχει έμφυτο να είναι μαλάκας και να γλύφει χεσμένες ποδιές, αλλά απλά είναι και ηλίθιος και δεν το καταλαβαίνει (για την ακρίβεια ο μαλάκας χαίρεται και από πάνω ξοδεύοντας τα λιγοστά φράγκα πού βγάζει για χατίρι κάποιας ξανθιάς ψώλας που δεν θα του κάτσει ποτέ).

Την έχω τιμήσει την πουτάνα την ειλικρίνεια, αν και με έχει φέρει αρκετές φορές σε δύσκολη θέση(«την είδα, μου άρεσε, της την έπεσα, την γάμησα, τι φταίω αν είναι γκόμενα σου ρε φίλε;» π.χ.). Ο Stephen King το έθεσε πιο κομψά όταν έγραφε ότι «στον μεσαίωνα πολλοί γελωτοποιοί βρέθηκαν κρεμασμένοι ανάποδα από τα αρχίδια, επειδή δεν κατάφεραν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό και είπαν κάποια εξυπνάδα στον βασιλιά μετά από κάποια χαμένη μάχη ή όταν ανακάλυψε τη βασίλισσα του να κάνει εξινταεννιά με τον ιπποκόμο» (όχι ακριβώς έτσι τέλος πάντων, έχει περάσει και καιρός που το διάβασα και για την ακρίβεια ούτε πιο βιβλίο ήταν θυμάμαι, αλλά ελπίζω στον έχοντα μέση νοημοσύνη αναγνώστη το νόημα να γίνεται αντιληπτό – σε κάθε άλλη περίπτωση σάλτα γαμήσου, κλείσε το pc και άνοιξε την tv αν δεν είναι ήδη ανοιχτή). Σε χειρότερη θέση πάντα βρισκόμουν όμως όταν δεν το άνοιγα το γαμημένο. Όπως τώρα το καλοκαίρι με την Λ. (η γκόμενα είναι ιντερνετιακή και μπορεί να το διαβάσει και επειδή πρώτον είμαι μεγάλος γκαντέμης και δεύτερον και κυριότερο χρόνο μπορεί να έχω αρκετό, αλλά χρόνο για να μου σπάνε τα αρχίδια διάφορες πρώην καριόλες ποτέ δεν είχα (αλλά και αν είχα σιγά μην τον διέθετα για αυτού του είδους το ανούσιο κάψιμο κυττάρων. Προτιμώ το χασίς για να είμαι ειλικρινής) , οπότε δεν γράφω όλο το όνομα).

Την Λ. λοιπόν που την ήξερα για κανα δυο μέρες – που λόγω παρατεταμένης αγαμησιάς είχε καταντήσει σα σαλιγκάρι το οποίο από όπου πέρναγε άφηνε υγρά – της είχα ξηγηθεί. Θα έρθεις από την κωλοπόλη σου στην κωλοπόλη μου, θα σε φιλοξενήσω μερικές μέρες, θα γαμηθούμε σα τα σκυλιά αυτές τις μέρες και μετά τραβάς στην κωλόπόλη σου και εγώ στη σιγουριά της μαλακίας. Συμφώνησε. Λογικό μου φάνηκε άλλωστε με βάση τα περί σαλιγκαριού παραπάνω. Ειλικρινής, αλλά όχι απόλυτα. Κάτι με εμπόδισε να πω και την συνέχεια του πως ήταν τα πράματα. Ίσως ήταν το συσσωρεμένο σπέρμα στους όρχεις μου που είχε γίνει ασβέστης από το να κάθεται όλη μέρα εκεί μέσα και στο τέλος έφτασε να γίνει στόκος που έφτασε στον εγκέφαλο και τα μπλόκαρε όλα, ίσως πάλι μπήκα πολύ γρήγορα στη διαδικασία να σκεφτώ ποιες ακριβώς στάσεις του κάμα σούτρα θα δοκιμάσω αυτή τη φορά και ίσως πάλι ώρες ώρες απλά γίνομε μεγάλη αδερφάρα και κολώνω να πω αυτά που πρέπει. Όπως και να έχει ο τρόμπας ουδέποτε εξήγησα ότι «Λ. μη νομίζεις ότι σε γούσταρα και τόσο τρελά ώστε να σε σπιτόσω κιόλας, ένα μέτριο γκομενάκι είσαι, απλά έχω τέτοιες καύλες που πολύ φοβάμαι ότι θα αρχίσω να προσπαθώ σαν τα σκυλιά να γαμήσω ότι βρεθεί μπροστά μου. Επιπλέον για να σε γαμήσω δεν θα χρειαστώ να μπω σε τυπικές διαδικασίες πεσίματος, ψησίματος και ότι άλλη μαλακία κάνουμε τα αρσενικά όλου του ζωικού βασιλείου μπας και αποφύγουμε τη μαλακία σήμερα το βράδυ». Από τα συμφραζόμενα θα έπρεπε να καταλάβει ότι υπο άλλες συνθήκες δεν θα έμπαινα καν στον κόπο και ότι αν είναι να γαμήσω μια γκόμενα για την οποία ουδέποτε θα της έκανα την τιμή να τον παίξω για χάρη της, τουλάχιστον ας περάσω καλά γιατί αλλιώς δεν θα έχει νόημα να υποβάλω τον εαυτό μου σε μια τέτοια διαδικασία. Κοινώς; «κοίτα τουλάχιστον να γαμιέσαι καλά».

Υπάρχει ο μύθος που λέει ότι οι χοντρές κάνουν τα καλύτερα κρεβάτια, γιατί δεν τις πολυπηδάνε έτσι και αλλιώς οπότε τα δίνουν όλα. Προσωπικά δεν το έχω δοκιμάσει, κυρίως γιατί αν ήθελα να με πατήσει νταλίκα θα έβγαινα στην εθνική Θεσσαλονίκης – Δράμας. Για τις χοντρές λοιπόν δεν ξέρω, αλλά για μέτριες αγάμητες τριτοδεσμίτισσες γκόμενες μπορώ με σιγουριά να πω ότι ο παραπάνω μύθος δεν ισχύει και ας λένε ότι παντού υπάρχει ένας μύθος, γιατί εγώ έτσι και αλλιώς πάντα ανάμεσα σε amstel και Heineken ήμουν (2-2 το ματς και πάει για παράταση). Στην ουσία ουδέποτε πήδηξα την Λ. , αλλά την εικόνα της σωστής γκόμενας όπως την είχε πλάσει στα νιάτα του ο πρώην γκόμενος της την ώρα που τραβούσε μαλακία βλέποντας σκανδιναβικές τσόντες. Ο οποίος πρώην της ήταν – όπως μου τον περίγραψε, αλλά και όπως κατάλαβα και μόνος – από τους κλασσικούς γλοιώδεις, υποχόνδριους, τσάτσους των καθηγητών μαλάκες που λάτρευες να μισείς στο γυμνάσιο και να τους πετάς κακάδια από την μύτη όταν κοιτούσαν αλλού. Οι κλασσικοί μαλάκες μέτριας νοημοσύνης που όσο και αν σκότωναν την μηδαμινή προσωπική τους ζωή για χάρη του διαβάσματος δεν έβγαζαν ποτέ πάνω από δεκαοχτώ. Ζήλευαν και κοιτούσαν με μίσος τα φυτά που είχαν πάντα εικοσάρια και ήταν πάνω από αυτόν ή όσους ήταν κοντά σε αυτόν αλλά ήταν πολύ πιο έξυπνοι και με λιγότερο διάβασμα τα κατάφερναν εξίσου καλά με αυτόν και έτσι είχαν μια προσωπική ζωή και ένα κάποιο “status” που αυτός ο μαλάκας ονειρευόταν χρόνια αλλά ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει. Κυρίως λόγω της αλαζονείας και της απέχθειας που είχε όταν κοιτούσε όλους τους άλλους που θεωρούσε – τρομάρα του – κατώτερους. Εξαίρεση αποτελούσε η Μαρία που την είχε ερωτευτεί αλλά δεν είχε ποτέ τα αρχίδια να της το πει – και ας έλεγε στον εαυτό του χίλιες δυο μαλακίες για δικαιολογίες – και για την οποία πάντα απορούσε πως μπορούσε να νιώθει θαυμασμό για εκείνο τον ψηλό μαλλιά με το ηλίθιο χίουμορ, ενώ αυτός μόνο της άξιζε. Το είδος των ατόμων που μεγάλο καημό το είχαν να είναι απουσιολόγοι για να μπορούν να πηγαίνουν όλο χάρη και κομπασμό στους καθηγητές λέγοντας «λείπει και ο Λουκάς σήμερα κυρία», γιατί ο Λουκάς όλο και κάπως τα κατάφερνε και έπειθε το φυτό να του γλυτώσει μερικές απουσίες («ρε συ Δήμητρα, δεν είπα όλες τις ώρες, αλλά μερικές μωρε, έλα έξυπνο κορίτσι είσαι θα τα βολέψεις, ε και αν καταλάβει πες το ξέχασες, σιγά μη σου πει τίποτα εσένα, έλα ρε κούκλα μου, θα μείνω από απουσίες και μετά ποιος ακούει τους δικούς μου, θα πέσω στην πρέζα κλπ κλπ κλπ»). Είναι ο ίδιος τύπος παράσιτου για άνθρωπο που τώρα συστήνεται ως “executive manager” και άλλες τέτοιες γλαφυρές παπαριές, αλλά που όσα διδακτορικά, PhD, δοκτορά και άλλους τέτοιους τίτλους ιδιοκτησίας και αν έχει παραμένει το ίδιο μάλακας (και πιθανότατα το “executive manager” σημαίνει δεξί χέρι του διευθυντή κοινώς ο δουλοπρεπής μαλάκας για όλες τις δουλειές που δείχνουμε στους μετόχους μπας και τους τσιμπουκώσει και αυτούς και σκάσουν). Ο μαλάκας που στο στρατό τους πρώτους έξι μήνες είχε το ύφος φοβισμένης νυφίτσας και έπαιρνε κάθε μέρα τη μαμά τηλέφωνο για να κλαφτεί και να της πει να μιλήσει με το βύσμα και που μετά την έβλεπε παλιός και έλεγε μαλακίες στους νέους (χωρίς πάντα να ξεχνά και πάλι να πάρει τη μαμά και να πει πόσο άσχημα περνάει).

Τέλος πάντων το να γαμήσω ένα τέτοιο μαλάκα δεν είναι και η καλύτερη μου, αλλά μετά από τρεις τεκίλες ίσως να το έκανα και πολύ πιθανών να το ευχαριστιόμουν κιόλας, αλλά να πηδάω τις φαντασιώσεις του, ε sorry αλλά αυτό παραείναι μεγάλο ως χτύπημα για τον ανδρισμό μου. Με τρόμο ανακάλυψα, πως ακριβώς θα περίμενα από την γκόμενα μου να στήνεται για πισωκολλητό, αν είχα μείνει αγάμητος ως τα εισοσιτρία έχοντας πια την πεποίθηση ότι τα βυζιά είναι επίπεδα και η πρώτη μου εμπειρία ήταν με την Σούλα μια κοντόχοντρη διοπτροφόρα φοιτήτρια της φιλοσοφικής ένα βράδυ που κάποιος είχε τη φαεινή ιδέα σε κάποιο πάρτυ να μοιράζει σφηνάκια κίτρινης τεκίλας μαζί με βότκα και Jack Daniels και εγώ ο μαλάκας τα έπινα για να μην με περάσει για φλώρο οι ψωλορουφήχτρα ερασμιακή γκόμενα από την Δανία ονόματι Helga που έμοιαζε τρομέρα με την γκόμενα που πρωταγωνιστούσε στο "στη Νορβηγία έχουμε και ψωλομό" και του είχε γίνει έμμονη ιδέα. Το πώς κατέληξα με τη Σούλα μυστήριο θα μου μένει και μάλλον θα είναι και το θέμα του επόμενου βιβλίου του Dan Brawn. Ο τρόμος φυλάει τα έρμα που λένε και στο κωλοχώρι μου (Μοναστηράκι Δράμας) και έτσι μετά τη δεύτερη φορά που τη γάμησα σκέφτηκα πως ή θα έπρεπε να αυτοευνουχιστώ ή να της πω «το μπούλο». Γιατί τέτοιο εφιάλτη είχα να δω από όταν ήμουν οχτώ και ήταν η πρώτη μου χρονιά στην Ελλάδα. Την άνοιξη εκείνη ανακάλυψα τα δαμάσκηνα και την ευκοίλια μερικές ώρες αργότερα.

Προτίμησα την δεύτερη εκδοχή μετά από 3,4 sec γιατί είχα και το δίλλημα αν θα πιω την μπύρα απευθείας ή αν θα την αφήσω και λίγο στο ψυγείο. Λογικό ήταν άλλωστε. Η Λ. μπήκε στο τοπ-5 αποτυχημένων γαμησιών στην πρώτη θέση με τεράστια διαφορά από την δεύτερη. Η γκόμενα έπαιρνε Oscar πιο μαλακισμένης και γελοίας έκφρασης εν ώρα γαμησιού, ολυμπιακό ρεκόρ για βάθος μουνιού, νόμπελ για χρήση ακατάσχετης και άκυρης σε βαθμό κακουργήματος μουρμούρμας και μαλακολογίας εν ώρα γαμησίου και βραβείο για την πιο αντιερωτική εκφώνηση της φράσεως «θέλω τον πούτσο σου μέσα μου». Η απόχρωση της φωνής της, το όλο στήσιμο και το στυλ της μου θύμισε τον Κωστάκη που ήμασταν κολλητοί στο λύκειο τη μέρα που μιμούμενος την αδερφή του που είχε σύνδρομο down μας περιέγραφε πως αυτή (η αδερφή του μωρε μαλάκα) είπε ακριβώς το ίδιο πράμα στον κωφάλαλο παππού τους. Μια σκηνή απείρου κάλλους που ρίξαμε το γέλιο της αρκούδας, αλλά εκείνη την ώρα στα μούτρα της Λ. είδα τα μούτρα του Κωστάκη. Όσο κολλητοί και αν ήμασταν τόσο κοντά δεν ήρθαμε ποτέ (οι λόγοι ήταν προφανείς, αλλά ίσως έπαιξε ρόλο και το γεγονός ότι οι γονείς του Κωστάκη ποτέ δεν με γούσταραν)

(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Με τον Κωστάκη ήμασταν χρόνια φίλοι και αρκετά δεμένοι σε σημείο να τον παίζουμε παρέα διαβάζοντας πορνοπεριοδικά – ο καθένας στην γωνιά του φυσικά. Από την ημέρα της γνωριμίας μας, η βλακεία μας έπιασε από τον σβέρκο και μας σάπισε στο ξύλο. Η μάνα μου είχε βρεθεί και στο εξωτερικό αλλά ήταν και προχωρημένη γυναίκα – thank you mama – και το έβλεπε φυσιολογικό ότι, ως παιδάκια και εμείς, νομίζαμε πως το μέγεθος του ανδρισμού μας θα φανεί από το μέγεθος της μαλακίας που θα κάνουμε (αργότερα ανακαλύψαμε πως πιο πρακτικός τρόπος είναι να βάλεις την ψωλή σου στο τραπέζι και να την μετρήσεις. Όσους βλέπεται σήμερα με BMW να ξέρετε ότι ερχόντουσαν τελευταίοι σε αυτή τη διαδικασία). Τίποτα το ανησυχητικό δηλαδή, απλά παιδάκια που μαλακίζονται (αργότερα και κυριολεκτικά). Οι γονείς του Κωστάκη όμως, ως γνήσιοι τιμητές της ελληνικής παράδοσης, είχαν την ιδέα ότι το παιδί τους ήταν αγγελάκι που είχε την ατυχία να βρεθώ εγώ στο δρόμο του και το παρέσυρα. Ως εκ τούτου θεώρησαν χρέος τους να το σώσουν από το δαίμονα με τα μακριά μαλλιά και τις μπλούζες metallica. Η μαλακία τους έφτασε στο σημείο να περιμένουν από ένα παιδί που με το ζόρι πέρασε τις δυο πρώτες τάξεις του γυμνασίου και έκτοτε έμενε στάσιμος κάθε χρονιά σε τουλάχιστον δυο μαθήματα να γίνει γιατρός. Όταν ο Κωστάκης όπως ήταν φυσικό πάτωσε δυο διαδοχικές χρονιές στις πανελλαδικές –και τι κρίμα που δεν υπήρχα εγω ως δικαιολογία και κακή επιρροή για να ρίξουν κάπου αλλού το φταίξιμο. Φαντάζομε βέβαια πως με αντικατέστησαν πολύ γρήγορα με κάποιον άλλο δαίμονα τεσπα – τον έστειλαν στη Βουλγαρία να γίνει γιατρός. Αυτό εν έτη 2000. Εν έτη 2006 ο Κωστάκης ακόμα δεν έχει γυρίσει από Βουλγαρία. Όταν τον είδα πριν δυο χρόνια είχε πιο μακριά μαλλιά από όταν είχα εγώ στα δεκαεπτά (70 cm μαλλί για να καταλάβετε). Όσες δε συζητήσεις (βασικά μονόλογοι του Κωστάκη ήταν) κάναμε μέσο irc είχανε ως μόνο θέμα στην αρχή πως ο Κωστάκης θα μπορέσει να σπείρει και να μεγαλώσει τους σπόρους κάνναβης που είχε και στη συνέχεια πως θα μπορέσει να φέρει στην Ελλάδα δυο τσουβάλια μαύρο χωρίς να έχει μπλεξίματα. Τώρα ο Κωστάκης στρίβει και πίνει τουλάχιστον δέκα τσιγάρα μαύρο την ημέρα και αν ποτέ γίνει γιατρός της προκοπής εγώ θα κάτσω να μου κάνετε throat gagging. Το clue της υπόθεσης; Οι γονείς του Κωστάκη του είχαν πει να κόψει παρέα μαζί μου γιατί ήμουν λέει χασικλίς. ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗΣ)

Μετά από δυο βράδια, ένα αποτυχημένο γαμήσι και ένα που πήγαινε κάπως καλά ως τι στιγμή - που για κάποιο ηλίθιο και μαλακισμένο λόγω που δεν θυμάμαι τώρα - άνοιξα τα φώτα (να! μαλάκα), έφτασα στο σημείο να κάθομαι στο μπαλκόνι πίνοντας μπύρες σκεπτόμενος ότι τελικά προτιμώ να καώ στα βάθη της κόλασεως παρά να συνεχίσω να κάνω τέτοια ψυχικά, άλλωστε μπορώ πάντα να δίνω στους προσκόπους όταν κάνουν εράνους. Την πάλι-μαλακία-έκανα κάτασταση αυτολύπησης ήρθε να μου χαλάσει η Λ. Η συζήτηση που ακολούθησε ήταν άκρως σουρεαλιστική (Salvador Dali και μαλακίες ναουμ) με εμένα το αγοράκι να της λέω αερολογίες του στυλ «δεν μπορώ άλλο αυτές της άνευ νοήματος και συναισθήματος σεξουαλικές συνευρέσεις» (for fucks sake δηλαδή) και αυτή το κοριτσάκι της υπόθεσης να μου λέει άλλες παπαριές ότι και ο αδερφός της τα ίδια λέει και πως στο κάτω κάτω γαμήσι είναι απλά. Στις περισσότερες των περιπτώσεων που γκόμενα με την οποία αντάλλαξα σωματικά υγρά μου έλεγε τέτοιο πράμα θα την είχα για θεά (όπως στην περίπτωση της Πηνελόπης με την οποία το ξέσκισμα γενικώς ήταν μια μαγική εμπειρία). Στην περίπτωση της εν λόγω γκόμενας όμως ένιωθα μαλάκας που δεν είχα ανοίξει το βρωμόστομα μου πιο νωρίς ή που δεν το έκανα τώρα έστω αυτή την ύστατη στιγμή και να της πω πως προτιμώ να πάω για κυνήγι πεταλούδας με φυσοκάλαμο, παρά να αφήσω το σπέρμα μου στο στόμα της όπως τόσο ευγενικά μου ζήτησε πριν ένα βράδυ. Η επόμενη ώρα ήταν το άωτο άκρο του παραλογισμού. Εγώ να της λέω μαλακίες του στυλ πως θέλω κάτι αληθινό στη ζωή μου πιά – πούτσες μπλε δηλαδή γιατί και της Pamela (μια είναι η Pamela ρε) τα βυζιά ψεύτικα είναι, άλλα έτσι και πετύχω κανένα παλιό επεισόδιο Baywatch δυο έως τρία παιδιά τα σκοτώνω για πάρτη της – και αυτή να λέει ακατάληπτα πράματα και να μιλάει για σχέσεις (χωρίς να έχει και καμία σοβαρή εμπειρία). Όταν δε μάλιστα μου μίλησε για τον πρώην της και είπε την θεϊκή ατάκα πως «την σαγήνευσε» ο εν λόγω μάπας σκέφτηκα πως τελικά υπάρχει θεός. Δεν εξηγείτε αλλιώς η ξαφνική επιφώτιση μου μετά από τρεις μέρες στην τρίτη δέσμη οπότε και είπα «δεν γαμιέσται ρε μαλάκες νεκρόφιλοι λέω εγώ; Πάω στην τέταρτη του λαού. Viva la revolution». Μόνο κάτι σαν την θεία πρόνοια θα μπορούσε να με είχε προφυλάξει από μια χρονιά στην τρίτη δέσμη. Μπροστά μου είχα το αποτέλεσμα τόσον χαμένων χρόνων πάνω από βιβλία με μόνο σκοπό τον πνευματικό αυνανισμό. Μόλις είχα επιβεβαιώσει αυτό που χρόνια έλεγα, ότι αυτές οι στριμώκωλες και κρυόκωλες πλακομουνούδες καριόλες της νομικής και της φιλολογίας ξυπνούσαν ένα πρωί και συνειδητοποιούσαν ότι μπαίνουν στην τρίτη δεκαετία της ζωής τους και πως το πλησιέστερο που βρέθηκε ποτέ στην κλειτορίδα τους πράμα ήταν οι «νυχτερίδες και αράχνες μωρό μου» που βρήκαν φωλιά εκεί. Εκείνο το πρωί ανακράζουν σε άπταιστην αγγλικήν “I need some dick!!!!” (σε βαριές περιπτώσεις σε άπταιστην αρχαιοελληνικήν ή σε περίπτωση διαστροφής και ανωμαλίας σε άπταιστην λατινικήν). Το πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι δεν βρίσκεται κάποιος καριώλης ή καριώλα να της φωνάξει σε επίσης άπταιστην αγγλικήν “sorry girl, you’re fucking late”. Κάνε κοπέλα μου ότι και οι άλλες της κάστας σου. Η’ μείνε γεροντοκόρη ή παντρέψου κάποιο εξηντάρη καθηγητή πανεπιστημίου κάνοντας συζητήσεις του τύπου: ‘τι εννοούσε άραγε ο Αναξίμανδρος όταν είπε του Λεωνίδα το βράδυ πριν την μάχη των Θερμοπύλων «θα μας γαμήσουν που θα μας γαμήσουν αύριο, δεν κάθεσαι να σου ρίξω έναν τώρα;»’ και αφήστε μας στην ησυχία μας. Γιατί γενικώς οι τριτοδεσμίτισσες (σ.σ. δεν αναφέρομαι ποτέ σε τριτοδεσμίτες γιατί και αυτοί κατά μια έννοια τριτοδεσμίτισσες είναι) έχουν την μαλακία στον εγκέφαλο να πιστεύουν ότι λέγοντας όμορφες λέξεις, λένε και όμορφα πράματα, πράμα που φυσικά δεν ισχύει γιατί όσα «ενταύθα κείται» και άλλα τέτοια όμορφα γράψετε στον τάφο της μάνας μου, δεν παύει να υπάρχει ένα πτώμα που σαπίζει εκεί κάτω.

Την ίδια μαλακία είχε και η Λ. η οποία πέρασε ένα βράδυ λέγοντας μου ένα κάρο σκατά με ωραίο περιτύλιγμα (συγγνώμη δε θα πάρω. Προτιμώ τον γύρο). Σε κάποιο φάση νόμιζα πως είχα δίπλα την καθηγήτρια των αρχαίων που είχα στο γυμνάσιο και που μου έσπαγε την πούτσα για δεν ήξερα (για την ακρίβεια δεν ήθελα να μάθω) που σκατά μπαίνει η δασεία. Κοντά στα εβδομήντα, κακογαμημένη και είχες την αίσθηση ότι θα χύσει όταν μιλούσε για τον Λυσία. Παρά την ηλικία της όμως η κουφάλα είχε πολύ καλή ακοή πράμα που μου στοίχισε τρεις μέρες αποβολή όταν στην ερώτηση «ακόμα να μάθεις που μπαίνει η δασεία;» απάντησα ψιθυρίζοντας «Ναι! στην πατάρα σου μωρή». Όχι αρκετά σιγά όπως αποδείχτηκε. Ήμουν έτοιμος να φωνάξω «ακόμα πιστεύω πως στην πατάρα σου μια χαρά χωράει» όταν σκέφτηκα ότι έχω καιρό να μιλήσω στο yahoo με την Eris η οποία μένει στην Καλιφόρνια. Μετά αμέσως σκέφτηκα ότι τέτοια ώρα εκεί βραδιάζει και πως κάποιος τώρα πηδάει μια που γουστάρει ή ακόμα και αν δεν την γουστάρει τουλάχιστον πληρώνεται γι’ αυτό. Η σκέψη αυτή με μελαγχόλησε ακόμα περισσότερο και έτσι αρκέστηκα να της πω «πάω για ύπνο Λ.» και την έκανα για τούφες γιατί λίγο ακόμα και θα με έπιαναν τα κλάματα από απελπισία.

Το δράμα όμως δεν σταμάτησε εκεί. Ως γνήσια αρχαιοελληνική τραγωδία (μη βγούμε και απ’ το θέμα) είπε να με εκπλήξει. Η γκόμενα έπιασε τον οριστικό πάτο στα μάτια μου όταν την άλλη μέρα ήρθε και μου τριβόταν. Αν ήταν γάτα θα έτρωγε κλωτσιά. Δυστυχώς ήταν άνθρωπος και η κλωτσιά προσγειωνόταν στα παπάρια μου. Σκέφτηκα ότι απλά είναι βούρλο και πως άπαξ και της θυμίσω την συζήτηση της προηγούμενης νύχτας θα πάρει τον μπούλο της. Φευ. Η εντύπωση που είχε σχηματίσει ήταν ότι δεν είχα όρεξη απλά για ένα βράδυ. Όχι κούκλα μου δεν είναι έτσι. Μιλάς με άτομο που είναι μονίμως καυλωμένος και που πριν βγει για βόλτα τραβάει δυο έως τρεις (ανάλογα τις καύλες) μαλακίες για να μπορέσει να συμπεριφερθεί νόρμαλ μέσα στον κόσμο. Είπα να μην της το πω και περιορίστηκα να καταστήσω σαφές ότι σπέρμα στο στόμα δεν έχει σήμερα, ούτε αύριο και κατά 99,99999999999% ούτε ποτέ. Επέμενε όμως και κάπου εκεί αποχαιρέτησα την αξιοπρέπεια της με τον ίδιο τρόπο που αποχαιρετώ τις κουράδες μου και περιέγραψα ποιο πάνω. Γιατί το να σε απορρίπτει ένα άτομο σαν και μένα και να επιμένεις από πάνω σημαίνει ότι το να βρει κάποιος παρθένα σε μπουρδέλο του βαρδάρη είναι πιο εύκολο από το να βρει εγωισμό πάνω σου. Γιατί πέραν των μεγάλων αντοχών μου στο γαμήσι και την ικανότητα μου να γαμάω σε χρόνο dt συζητήσεις, το άλλο μου μεγάλο γνώρισμα είναι η σαβουρογαμία μου και η ικανότητα μου μετά από τρεις μπύρες να βλέπω όλες τις γκόμενες θεές. Κάπου εκεί το πήρε προσωπικά. Σκέφτηκα να της εξηγήσω κάποια πράματα, γιατί την λυπήθηκα κάπως, αλλά μετά σκέφτηκα ότι θα ήταν το ίδιο χρήσιμο με το να προσπαθήσω να αναλύσω σε κάστορα τις επιπτώσεις που είχε η πτώση του τοίχους στη γερμανική οικονομία. Έτσι της είπα μια από τις τρεις ατάκες που αποτελούν την επιτομή της μπουρδολογίας από την αρχή της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους: «μη το παίρνεις προσωπικά, δεν έχει να κάνει με σένα αλλά με μένα» (σ.σ. οι άλλες δυο είναι «σε αγαπώ αλλά με εντελώς φιλικό τρόπο» και η άλλη η all time classic «αγάπη μου δεν είναι αυτό που νομίζεις»). Μετά είπε πέντε μαλακίες ακόμα, εγώ είπα κανα δυο ακόμα και μετά πήγα για χέσιμο γιατί ο χτεσινός γύρος δεν ήταν και πολύ σόι. Όπως έχεζα σκεφτόμουν(το χέσιμο αποτελεί πηγή έμπνευσης για κάθε μεγάλο άντρα. Όποιος διαφωνεί ας μου πει τι σκατά έκανε τότε ο Νεύτωνας κάτω απ’ την μηλιά.)ότι θα μπορούσα να τα είχα αποφύγει όλα αυτά αν στην αρχή έλεγα αυτά που έπρεπε ή αν στην συνέχεια της έλεγα πως δεν θα την πηδούσα ακόμα και αν ναυαγούσαμε σε κάποιο ερημονήσι όπου πιο πιθανό θα ήταν να άνοιγα μια τρύπα στην άμμο για να κάνω έρωτα στη μάνα γη ή να φτιάξω τόξο και βέλη ώστε να την φάω όταν θα είχα βαρεθεί να τρώω καρύδες. Τις σκέψεις μου διέκοψε ένα «σπλάτς», οπότε και μονολόγησα θριαμβευτικά «ναι μωρή κουφάλα, τρεις στις τρεις». Είχα πάρει μια απόφαση εκείνη τη μέρα, αλλά λίγο το χέσιμο, λίγο οι μπύρες το ξέχασα.

Αυτά σκεφτόμουν εχτές στο δρόμο όταν γυρνούσα από το σπίτι του ξαδέρφου μου. Εκεί είδα για πεντηκοστή φορά το “I still know what you did last summer” στο filmnet 2 (η άλλη επιλογή ήταν το “resident evil 2” οπότε χέστε με). Από την μία ένιωσα τυχερός που δεν πληρώνω για nova αφού έτσι και αλλιώς μαλακίες παίζει. Από την άλλη όμως προβληματίστηκα. Πως είναι δυνατόν κάθε φορά ο δολοφόνος να κάνει όλες τις απίθανες μαλακίες και όταν φτάνει να αντιμετωπίσει τον ήρωα δεν είναι ικανός να δέσει ούτε τα κορδόνια του; Και αυτές οι ψώλες που παίζουν στην ταινία δεν λυπούνται καθόλου τις φωνητικές τους χορδές και τσιρίζουν συνέχεια σαν να είδαν τον Σάκη;(ένας είναι ο Σάκης). Δηλαδή αυτό είχαν στο μυαλό τους όταν αποφάσισαν να ασχοληθούν με την τέχνη; Να παίζουν σε ξεπλενιές ταινίες; Κάπως έτσι και αφού άρχισα να ρουφάω την πρώτη από τις έξι amstel που αγόρασα αναρωτήθηκα τι θα έλεγα εγώ όταν με ρωτούσαν για ποιό λόγω ασχολήθηκα με την τέχνη. Μετά σκέφτηκα όλα τα παραπάνω. Κοντά στην τέταρτη μπύρα άρχισε να μου μιλά στο msn η Γεωργία και να μου λέει ότι παίζει να ανέβει Σαλόνικα. Από το ύφος που έγραφε κατάλαβα ότι και αυτή για γαμήσι ψάχνει. Σκέφτηκα να ρωτήσω για τα περιττά κιλά που μου είπε ότι έβαλε από την τελευταία φορά που την είδα. Μετά όμως σκέφτηκα ότι με καύλωσε κάπως και πως θα ήταν καλή ιδέα να της πω να κάνουμε cybersex, να ανοίξω την κάμερα και να με δει να τον παίζω. Αλλά δεν είχα όρεξη να δίνω τσάμπα ελπίδες και επιπλέον βαριόμουν να της πω, πως αν δεν χάσει τα κιλά δεν την γαμάω ο κόσμος να γυρίσει ανάποδα. Τελικά δεν της απάντησα καθόλου. Έκλεισα το msn, άνοιξα το dc++ και άρχισα να κατεβάζω τσόντα με Ασιάτισσες που τους έχω αδυναμία. Όσο περίμενα να κατέβει ήπια άλλη μια μπύρα. Όταν κατέβηκε η ταινία την έβαλα να παίζει και κατέβασα τα σώβρακα.

Μόλις έπιασα την ψωλή μου με το δεξί και λίγο πριν αρχίσω να τον παίζω, τους ψίθυρησα: «τουλάχιστον σε σας δεν χρειάζεται να πω μαλακίες» και άρχισα να τον παίζω με μανία.