Viva Espana

«έκανα τα χαρτιά μου για Erasmus», είπε η Γεωργία. Η συζήτηση κάπου είχε σκαλώσει και κάτι έπρεπε να πει. Ο Νίκος ήταν από τους τύπους που μπορούσαν να κάτσουν στον ποπό τους χωρίς να μιλάνε συνέχεια. Καμιά φορά το γεγονός ότι απλά έβγαινε απ’ το σπίτι του ήταν αρκετό. Η Γεωργία από την άλλη δεν μπορούσε αν δεν είχε κάποιο θέμα να συζητά. Ο Νίκος που γενικά καλό παιδί μπορεί να ήταν και να μην πείραζε κανένα, αλλά ήταν κατιτίς ωμός και απότομος καμιά φορά, της είχε πετάξει αρκετές φορές: «να σκάσεις και να πιεις απλά την γαμημένη σου μπύρα δεν μπορείς; Αμαν! Όλες οι γκόμενες ίδιες έχετε καταντήσει.». Η Γεωργία πάντα τσατιζόταν το ίδιο και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν είχε συνηθίσει το μπινελίκι που της έριχνε ο Νίκος.

Πάντα απαντούσε το ίδιο. Πρώτα του έλεγε ότι δεν είναι σωστό να αναφέρεται στις γυναίκες ως «γκόμενες», γιατί δεν ήταν ‘politically correct’ σαν έκφραση. Μια παρατήρηση στην οποία πάντα ο Νίκος απαντούσε δυνατά και με στόμφο λέγοντας: «στην πούτσα μου». Ύστερα σκοτωνόταν στο γέλιο βλέποντας την Γεωργία κόκκινη από θυμό. Όταν (και αν) κατάφερνε να ξεπεράσει τα νεύρα της συνέχιζε την υπεράσπιση της λέγοντας ότι «δεν είμαστε όλες ίδιες» και άλλες τέτοιες κλασσικές και τυπικές κλισεδούρες. Στο τέλος έκλεινε λέγοντας ότι τέλος πάντων τουλάχιστον μπορεί και μιλάει για διάφορα πράματα και δεν κάνει κατινίστικο κουτσομπολιό. Για την πάλη των τάξεων μιλούσε, για τον Λένιν, τι πήγε στραβά στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ , για Γκοντάρ και κορεάτικο κινηματογράφο, για έντεχνη και funk μουσική, για dark wave, για Interpol και Archive, για τους Doors και το τι σήμαινε ο Morison για τα 60’s και για τη μαχητικότητα των ΕΑΑΚ. Του Νίκου πάλι του φαινόταν ότι όλες αυτές οι γκόμενες με τα κροσάτα φουλάρια και τις ινδικό στυλ τσάντες με τα καθρεφτάκια που έπαιρναν από το μοναστηράκι ή τη ναυαρίνου, τα all star παπούτσια και τα μαύρα συνήθως ρούχα, τα tribal tattoo ή αυτά με νεράιδες και ξωτικά (ανάλογα πάντα τα ναρκωτικά που έπαιρναν) και το τουλάχιστον ένα piercing, ήταν απελπιστικά ίδιες όσο και αν προσπαθούσαν να δείξουν πόσο διαφορετικές και μαχητικές είναι, απαλλαγμένες από τα καταναλωτικά must της εποχής.

Γιατί η Γεωργία ήταν από τα κοριτσάκια που έτρεχαν και φώναζαν «εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι» και άλλα τέτοια γλαφυρά και επαναστατικά. Αυτό που ο Νίκος δεν μπορούσε να καταλάβει ήταν πως γίνεται να παροτρύνεις κάποιον να μη σκύβει το κεφάλι, τη στιγμή που εσύ το κάνεις συνέχεια για να τσιμπουκώσεις κάποιον μουσάτο μαλλιά (γερή ανάσα παρακαλώ φίλε αναγνώστη γιατί με τα κόμματα και γενικά τα σημεία στίξης δεν τα πάω καλά) που εντυπωσιάστηκες για τα όσα σου είπε ένα βράδυ για τον Μπακούνιν ή και δεν ξέρω γω για ποιον άλλο νεκρό επαναστάτη που είναι trendy αυτή την εποχή και που κάνει «μπαμ» ότι το παίζει αναρχικός για τις γκόμενες ή γιατί απλά είναι πολύ ρεμάλι για να δουλέψει αλλά είναι μαλακία να το λες έτσι χύμα οπότε πρέπει να το στηρίζει ιδεολογικά (π.χ. «η δουλειά δεν είναι δικαίωμα, είναι εκβιασμός») και εσύ όμως δεν (δε θέλεις να)βλέπεις τίποτα από όλα αυτά και συνεχίζεις να θαυμάζεις το επαναστατικό, αναρχικό, σοσιαλιστικό του πνεύμα παρόλο που εσύ πια τον ταΐζεις και του πληρώνεις τα ξύδια ή μαζί με σένα πηδάει και άλλες τέσσερις «συντρόφισσες» ή σου σπάει τα μούτρα καμιά φορά ή ζητάει επίμονα να σε γαμήσει μαζί με τον Πέτρο γιατί επιβάλλεται να μοιραζόμαστε με τους συντρόφους. Την απορία αυτή φυσικά ο Νίκος ποτέ του δεν της την είχε εκφράσει. Ήξερε αρκετές τέτοιες γκόμενες και πόσο κολημμένες ήταν, οπότε το θεωρούσε τσάμπα σπατάλη φαιάς ουσίας. Επιβεβαιώθηκε δε στο πρώτο μήνα που τη γνώρισε, όταν σε ένα αντιρατσιστικό φεστιβάλ εκείνη του έσπαγε τα παπαριά για την φανέλα της εθνικής ελλάδος που φορούσε εκείνο το βράδυ.

«έκανα τα χαρτιά μου για Erasmus», είπε η Γεωργία. «για πού;» ρώτησε ο Νίκος κάπως βαριεστημένα. «Ισπανία, Βαρκελώνη» του είπε η Γεωργία, που της φαινόταν ότι είναι πολύ ενθουσιασμένη και είχε όρεξη να αρχίσει να του λέει αναλυτικά τι και πως. Ο Νίκος την προσγείωσε απότομα. «ε καλά» είπε τελείως ειρωνικά. «τι εννοείς; Τι θες να πεις;», ρώτησε η Γεωργία που φαινόταν φανερά ξενερωμένη από το γεγονός ότι κατέβηκε από το συννεφάκι της. «ότι όλες τις γκόμενες τελευταία, σας έχει πιάσει η μανία να πάτε Ισπανία και Βαρκελώνη, γιατί φέτος είναι must, όπως κάποτε ήταν το ‘Λονδίνο, Άμστερνταμ ή Βερολίνο’ που τραγούδαγαν και οι τρύπες» της είπε με ένα στυλ εντελώς αδιάφορο, αλλά ο ίδιος ήταν ενοχλημένος από το γεγονός ότι άκουγε κάτι για χιλιοστή φορά. Όπως ήταν φυσικό η Γεωργία για άλλη μια φορά τσατίστηκε μαζί του και ξεκίνησε την υπεράσπιση της. Άρχισε να του λέει για το πόσο όμορφη ήταν η Ισπανία και η Βαρκελώνη, για την πολιτιστική και πολιτική της κληρονομιά και χίλια δυο άλλα τα οποία αποδείκνυαν ότι δεν ήταν μια απόφαση βασισμένη στα trends της εποχής. Ο Νίκος όμως δεν άκουσε σχεδόν τίποτα από όσα είπε. Την ώρα που η Γεωργία ξεκίνησε το λογύδριο της, ένα καλό για τα γούστα του Νίκου γκομενάκι μπήκε στο μαγαζί. Πέραν του γεγονότος ότι ο Νίκος δεν θα χαλιόταν να τις ρίξει κανένα, η γκόμενα του θύμιζε κάποια. Όχι απαραίτητα κάποια γνωστή, αλλά κάποια που είχε δει κάπου και για κάποιο λόγω ξεχώρισε και θυμόταν. Όλο το υπόλοιπο της βραδιάς έσπασε το κεφάλι του να θυμηθεί, αλλά τίποτα. Στο τέλος βαρέθηκε. «έβαλα να κατεβαίνει το ‘V for Vendetta’, λογικά ως τώρα θα έχει τελειώσει το download. Θες να έρθεις να την δούμε;» είπε εντελώς απότομα στην Γεωργία. Αυτή τσατισμένη – μάλλον γιατί τόσην ώρα την είχε χεσμένη και δεν την πρόσεχε – του είπε όχι. Αυτός πάλι είπε απλά «οκ» άφησε τα λεφτά για τις μπύρες που ήπιε και έφυγε.

[…]

Η Γεωργία ήταν ήδη τέσσερις μήνες στη Βαρκελώνη. Ήταν ευτυχισμένη και ζούσε την απόλυτη ονείρωξη της. Αν και η ίδια πίστευε ότι έκανε κάτι το μοναδικό, στην ουσία έκανε ότι κάνουν όλοι οι Έλληνες φοιτητές στο εξωτερικό. Έτρωγε ότι έστελνε η μαμά, έκανε παρέα με Έλληνες, πήγαινε σε μαγαζιά που σύχναζαν ως επί το πλείστον Έλληνες και συνέχισε να έχει την ίδια ελληνική κουλτούρα (και μαλακία στο κεφάλι) που είχε πριν έρθει (άσχετα αν στο μυαλό της νόμιζε πως είχε γίνει μέρος της καταλωνικής καθημερινότητας). Όπου τραβούσαν οι άλλοι τράβαγε και αυτή, τα εντατικά μαθήματα Ισπανικών που έκανε Ελλάδα πήγαν περίπατο (κυρίως γιατί καψουρεύτηκε τον καθηγητή της) και την γύρισε στα αγγλικά, έβγαλε και τις φωτογραφίες της σε μνημεία και γνωστά μέρη, στα μουσεία δεν πάτησε ποτέ γιατί «η τέχνη δεν είναι για να μπαίνει πίσω από τζαμαρίες», την εντυπωσίασε πάρα πολύ (το είπε και στο τηλέφωνο στην κολλητή της και ήταν πολύ χαρούμενη) που τα πράματα με το χασίς ήταν χαλαρά και κάπνιζαν ως και στους δρόμους και έκανε πως δεν είδε ποτέ ούτε ένα τελειωμένο junkie ή της μαύρες πουτάνες που εκδίδονταν σε στενά για είκοσι ευρώ το πολύ. Ήταν η απόλυτη φοιτήτρια-τουρίστρια, πράμα που αποδείκνυε και το γεγονός ότι στη σχολή της πάτησε μόνο όταν ήταν απόλυτη ανάγκη. Σε αυτό βέβαια έπαιξε το ρόλο του ο Χουανίτο.

Για τον οποίο Χουανίτο δεν θα έλεγε ποτέ τίποτα στο Νίκο. Γιατί ένα βράδυ πριν φύγει της είχε πει ότι θα κάνει ότι και οι άλλες γκόμενες που πήγαιναν Ισπανία: «το μόνο που ξέρετε να κάνετε εκεί είναι να βρίσκετε τίποτα μαλάκες Ισπανούς, που εκεί τους έχουν για χειρότερους μαλάκες απ’ ότι έχουν εδώ εμένα και να τους κάνετε θεούς. Μετά γυρνάτε πίσω, κλαίτε για τρία χρόνια και μας σπάτε την παπάρα επειδή ο Χοσέ δεν πήρε ούτε ένα τηλέφωνο». Μόνο και μόνο για να μη δει το χαμόγελο της δικαίωσης στα μούτρα του, δε θα του το έλεγε. Και αν ποτέ το μάθαινε από κάπου θα το αρνειώταν, άλλωστε δεν είχε σκοπό να το πει σε κανένα, εκτός της κολλητής της. Σε αυτό ίσως έπαιζε και ρόλο ότι ο Χουανίτο, πέρα από το γελοίο όνομα που είχε δεν ήταν και κανένας θεογκόμενος. Πιο πολύ για γιο Έλληνα ταβερνιάρη τον έκανες ( από αυτούς που έπαιρναν παραγγελία από ξένους σε νησί και σκοτωνόσουν στο γέλιο να τους ακούς να λένε «εντ γουάν tzatziki γιου σεντ;»). Μαυριδερός, κατσαρομάλλης και με τρίχες ως και στην πατούσα. Για την Γεωργία όμως ήταν ένας άγγελος στην γη που κατέβηκε ειδικά γι’ αυτήν.

Ο Χουανίτο πάλι ένιωθε πως στα χέρια του έπεσε από τον ουρανό το δελτίο του Ισπανικού τζόκερ, συμπληρωμένο με τους σωστούς αριθμούς. Το μόνο που έπρεπε να κάνει ήταν απλά να το καταθέσει. Και πράγματι αυτό έκανε. Γρήγορα κατάλαβε ότι η Ελληνίδα τον είχε για θεό. Δεν καταλάβαινε γιατί, αλλά δεν σκοτιζόταν κιόλας (ίσως επειδή ως Έλληνες έχουμε δώσει τα φώτα του πολιτισμού σε όλους, να δώσαμε και μεταφρασμένη στα Ισπανικά την παροιμία «του χαρίζανε το γάιδαρο και αυτός τον κοίταγε στο δόντια»). Σκεπτόμενος ότι έχει την μια και (μάλλον) μοναδική ευκαιρία να βγάλει όλες του τις καύλες και τα αποθυμένα, δεν έχασε χρόνο. Ότι ανωμαλία είδε σε πορνοταινία την δοκίμασε πάνω στην Γεωργία, η οποία και φυσικά ποτέ δεν έλεγε όχι. Όταν ο Χουανίτο ένα βράδυ πρότεινε να της κάνει throat gagging εκείνη ψιλοκόλλησε. Για το θέμα της πίπας είχε διαφωνήσει ως και με τον πρώην της τον Κώστα και ας ήταν κολλημένη μαζί του (μάλιστα ο Κώστας ακούγοντας το όχι τα πήρε στο κρανίο λέγοντας της ότι αυτά ήταν μαλακίες που της είχαν μείνει κατάλοιπο από την εποχή που ήταν στην ΚΝΕ). Και καλά, η πίπα με τον Χουανίτο ήταν κάτι που συνήθισε γρήγορα, αλλά όταν έμαθε τι ακριβώς είναι το throat gagging κάπου κόλλησε. Σκέφτηκε ότι κάτι τέτοιο ίσως την έκανε να αισθανθεί μειωμένη ως γυναίκα και ως άνθρωπος. Πολύ γρήγορα όμως αποφάσισε πως όντως η σκέψη της ήταν αποτέλεσμα της πλύσης εγκεφάλου στην ΚΝΕ και πως ο Χουανίτο είναι θεός και δεν θα ήθελε να την περάσει για κομπλεξική (άντε να εξηγήσεις και στα Ισπανο-Αγγλικά για το κολασμένο σου παρελθόν στην ΚΝΕ). Έτσι είπε το ναι.

Ο Χουανίτο πάλι είχε μάθει για το throat gagging από ένα φίλο. Είδε και στα γρήγορα μερικά αποσπάσματα από μια τσόντα του είδους και αποφάσισε ότι αφού έχει και την Ελληνίδα πρόχειρη να το δοκιμάσει. Τρομπάκος καθώς ήταν παρέλειψε να πάρει κρίσιμες πληροφορίες για το θέμα. Ότι δηλαδή συνήθως τελειώνεις στα μούτρα της γκόμενας ή αν αποφασίσεις να τελειώσεις μέσα στο στόμα της: πρώτων της το λες σε έγκαιρο χρόνο και δεύτερων όσο τελειώνεις σταματάς να πιέζεις και να κουνιέσαι , γιατί υπάρχει η πιθανότητα να πνιγεί η γκόμενα (άλλωστε είναι κουρασμένη που της πηδάς τόσην ώρα το στόμα και τη σφαλιαρίζεις). Έτσι όταν η Γεωργία άρχισε να χτυπιέται σαν το ψάρι και να προσπαθεί να τον σπρώξει προς τα πίσω, εκείνος νόμιζε ότι η γκόμενα έπιασε επιτέλους το νόημα του throat gagging. Αυτό τον καύλωσε ακόμα περισσότερο, με αποτέλεσμα να σπρώχνει ακόμα περισσότερο. Ούτε που είδε τον τρόμο και την αγωνία στα μάτια της.

[…]

(ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Ο Λορένθο άκουγε με το στόμα ανοιχτό τα όσα του έλεγε ο συνκρατούμενος του. Του φαινόταν εντελώς απίστευτο. Εντάξει το να φας πέντε χρόνια για φόνο εξ αμελείας είναι μια χαρά αναλογιζόμενος ότι πήρες τη ζωή κάποιου. Στα προμελέτης σου δίνουν άλλα είκοσι χαλαρά και αυτός το ήξερε καλύτερα από τον καθένα. Δεν μπορούσε όμως να μη ρωτά συνέχεια «σοβαρά τώρα. Γι’ αυτό είσαι μέσα;», όσες φορές και αν πήρε την ίδια θετική απάντηση. Λίγο αργότερα φώναξε και τους υπόλοιπους της συμμορίας. Ούτε και οι άλλοι το έβρισκαν πιθανό, κάποιοι μάλιστα δεν το πίστεψαν ποτέ, αλλά αφού το πίστεψε ο αρχηγός το θέμα είχε λήξει. Κάθισαν και το συζήτησαν για λίγο και αφού σκέφτηκαν ότι είχαν ήδη αρκετά χρόνια φυλάκισης ακόμα στην πλάτη και δεν χρειαζόταν και άλλα, το αποφάσισαν. Θα σταματούσαν να χύνουν τον Χουανίτο στο στόμα κάθε φορά που θα τον βίαζαν. Η ελευθερία απαιτεί θυσίες και έχει και αυτή το τίμημα της. ΤΕΛΟΣ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗΣ).

Η κηδεία της Γεωργίας έγινε τρεις μέρες μετά. Ο Νίκος ήταν από τους λίγους που ήξεραν τι ακριβώς είχε γίνει. Αυτό έγινε γιατί τις πρώτες ώρες του πανικού στην Ισπανία, ο Χουανίτο με τη συγκάτοικο της Γεωργίας μη γνωρίζοντας ελληνικά δεν μπορούσαν να καταλάβουν ποιος αριθμός στο κινητό της Γεωργίας ήταν των γωνιών. Έτσι το πρώτο άτομο που ειδοποίησαν, ήταν η κολλητή της Γεωργίας που έτυχε να είναι online στο msn και επειδή τέτοιες ιστορίες είναι δύσκολο να κρατηθούν μυστικές ο Νίκος έμαθε χαρτί και καλαμάρι τι ακριβώς έγινε. Στην κηδεία πήγε με μια κοινή γνωστή τους, την Κορίνα. Εκείνη πλάνταξε στο κλάμα, ο Νίκος πάλι συνηθισμένος ήταν πιο άνετος. Ο πατέρας της Γεωργίας ήταν τελείως χαμένος και στον κόσμο του. Προφανώς δεν είχε αποφασίσει ακόμα τι τον πείραζε πιο πολύ. Το ότι πέθανε ή το πώς ακριβώς; Η μάνα της πάλι δεν είχε τέτοια διλλήματα. Μόνο έκλαιγε και μοιρολογούσε μαζί με κάτι άλλες παρατρεχάμενες (υποθέτω ότι για τις γυναίκες το να πηγαίνουν σε κηδείες όταν περάσουν τα εξήντα είναι κάτι σαν χόμπι). Σε κάποια φάση μέσα στην παραζάλη της και τα μοιρολόγια της η μάνα της φώναξε «αχ γιατί κορίτσι μου; Γιατί δεν σου είπα να μην πας;». «Γιατί δεν τις είπες ποτέ να είναι απλά ο εαυτός της και πως αυτό και μόνο μετράει;» σκέφτηκε να της πει ο Νίκος, αλλά το κράτησε για τον εαυτό του. Πέντε λεπτά αργότερα είπε μόνο «Πάμε να φύγουμε» στην Κορίνα. Εκείνη ούτε να απαντήσει μα ούτε και να αντιδράσει μπορούσε. Την πήρε σχεδόν σηκωτή και φύγανε.