να'μαι πάλι.

Δεν το είχα σκοπό ποτέ να δω αυτό το blog σαν ημερολόγιο, αλλά δε γαμώ που δε γαμώ το συγκεκριμένο διάστημα ας γράψω καμιά μαλακία.

Θέμα πρώτο: Οι ιστορίες μου. Το πρώτο που θέλω να τονίσω και να μοιραστώ μαζί σας είναι ότι, όποιος είπε ότι «η αρχή είναι το ήμισυ του παντός» … γαμιέται η μάνα του. Φαντάζομε ότι έχετε καταλάβει τη φύση του προβλήματος μου (αν όχι στην πούτσα μου και τράβα σε άλλο blog γιατί εγώ το έχω δηλώσει ότι απευθύνομε σε έξυπνα άτομα).

Θέμα δεύτερο: Η δουλειά. Ω ναι! Επιτέλους έπιασα δουλειά, αλλά το μόνο για το οποίο χαίρομαι είναι τα λεφτά και τέλος. Ξανά μανά δουλειά σε net station. Όταν παραιτήθηκα από την προηγούμενη δουλειά και άρχισα να ψάχνω πάλι, μια τέτοια δουλειά ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα να αποφύγω. Ο μπαμπάς μου απορούσε και με έβριζε. Μέσα στη γενικότερη μαλακία που τον διακατέχει καμιά φορά νόμιζε πως την έχω δει ντίβα και πως μια τέτοια δουλειά θα μου έπεφτε λίγη. Εγώ πάλι δεν μίλαγα. Και τι να πω; Άντε να εξηγήσεις σε άνθρωπο που δεν μπορεί να βάλει υπότιτλους σε dvd (και είναι συνέχεια σε φάση «Νίκο έλα εδώ η μαλακία πάλι δεν έβγαλε γράμματα.» …ναι οκ άλλα βάλτα και εσύ μια φορά ρε father ένα κουμπί είναι το χριστό μου μέσα) ότι δουλεύοντας σε ένα τέτοιο μέρος “you’re about to enter a world of pain” που έλεγε και ο John Gudman στην ταινιάρα “The Big Lebowski”. Και φυσικά όπου “pain” μπορείτε άνετα να βάλετε “βλακείας” (μάλλον επιβάλλεται). Πραγματικά με πιάνει απελπισία. Η δουλειά σαν δουλειά δεν είναι και τόσο δύσκολη (αν και οχτώ ώρες ορθοστασίας μπορούν να σε γαμήσουν) και όποτε νομίζω πως είναι σκέφτομαι αυτό που είπε μια μέρα ο Κόφτης «δηλαδή αυτοί που καλοκαιριάτικα με ντάλα ήλιο μεσημέρι απλώνουν πίσσα στις εθνικές ουδούς και δρόμους, τι να πουν;», και σκάω. Το πρόβλημα είναι ο κόσμος με τον οποίον έχεις να κάνεις. Καταρχήν είναι τα πιτσιρίκια. Μιλάμε ότι είναι αμφίβολο αν έχουν διψήφιο αριθμό χρόνων και όμως έμαθαν (από τον μπαμπά και τη μαμά προφανώς) ότι είναι αυτά και κανείς άλλος. Τουπέ και ύφος επειδή εγώ πληρώνω. Κακομαθημένα του κερατά που θες να τα σπάσεις το κεφάλι («δε δουλεύει το πληκτρολόγιο κύριος» - «πώς να δουλεύει έτσι όπως το κοπάναγες» -«εγωωωωωωωωωώ;» - «ναι. εσύ, αφού σε έβλεπα» - «… … … φτιάξ’ το»). Τα μαλακισμένα χαλάνε χαλαρά δέκα με δεκαπέντε ευρώ τη μέρα. Ρε μπάσταρδο! Εμένα ο γέρος μου με δίνει πενήντα κάθε δέκα μέρες με το ζόρι και ανάθεμα με αν είδα τόσο λεφτά στην ηλικία σου όχι σε μια μέρα αλλά σε ένα τρίμηνο. Σε παρακαλώ φώναξε μια μέρα το μπαμπά σου να του χτυπήσω φιλικά τη πλάτη και να τον ρωτήσω «πόσο μαλάκας είσαι ρε φίλε;». Και μετά βγαίνουν οι γκόμενες και λένε ότι χάθηκαν οι άντρες. Λογικότατο! Άμα καίγεσαι ανηλεώς τόσες ώρες λογικό είναι να βλέπεις γκόμενα και να μην ξέρεις τι να κάνεις. Μα είναι δυνατόν;;; Τόσες ώρες πια; Μιλάμε στο μαγαζί παίζει ζευγάρι που κάθονται το λιγότερο ένα δεκάωρο. Εεεεεεε ξεκόλλα!!! Είσαι εικοσι-κάτι και αντί να γαμιέστε σαν τα κουτάβια παίζετε rpg-άδικα. For fucks sake δηλαδή. Θα με πει κανείς «δηλαδή εσυ ρε μάστορα δεν καίγεσαι;». Σαφώς. Έχω κάνει στάχτη και μπούρμπερι τον εγκέφαλο μου άπειρες φορές. Με μια μικρή διαφορά. Όποτε το έκανα και βάρεσα οχτάωρο και βάλε σε Pc δεν έκανα μόνο ένα πράμα. Έπαιξα games, διάβασα εφημερίδες blogs και άρθρα, μίλησα με κόσμο, προγραμμάτισα, άκουσα μουσική, έκανα downloads και χίλιες δυο άλλες παπαριές. Επιπλέον τις φορές που το έκανα πιο πριν είχα πάρει καμια δεκαριά τηλέφωνα για να βγω με κάποιον. Πριν ή μετά το κάψιμο φρόντιζα να έχω πηδήξει, να έχω βγει, να έχω πιει καμιά ντουζίνα μπύρες. Οι μόνες φορές που έπαιξα επί δώδεκα συναπτές ώρες football manager ήταν όσες φορές έσκαγε μύτη ο Φοίβος από Αθήνα και πλακώναμε ο καθένας από τρεις μπάφους στο σπίτι του Λούη. Συγνώμη αλλά όταν γίνεσαι τόσο χάλια όσο εμείς, το να πατάς έστω και το αριστερό κλικ είναι κατόρθωμα. Δέκα – δώδεκα ώρες linage (μόνο!) σε κατάσταση sober για μένα δεν είναι λογικό. Και η μαλακία με αυτά τα άτομα είναι ότι σε πρήζουν με μαλακίες. Ξέρουν μόνο πώς να μπουν στο κωλοπαίχνιδο και τίποτε άλλο. Άμα γίνει κάτι έρχονται πανικόβλητοι «Αμαν έγινε αυτό» …ε και εσυ τι έκανες ρε φίλε; «τίποτα» σου λέει λες και τον ρώτησες τι μαλακία έκανε. Όχι καλό μου παιδί, εννοώ τι σκατά έκανες για να λύσεις το γαμημένο πρόβλημα. Δε λέω να γίνεις εξπερ στα Pc, αλλά γαμώτι μου κάνε μια προσπάθεια. Δηλαδή σε όλη σου τη ζωή έτσι είσαι; Όταν γίνει κάτι πανικοβάλλεσαι κοκαλώνεις και κλαις για βοήθεια;;; αυτή η μαλακισμένη η μάνα σου μια φορά δεν σε άφησε να παίξεις μόνος με τα τουβλάκια σου;;; (δανεισμένο από την triantara …εδώ περισσότερα). Τόση ανημποριά πια; (αγαπητέ αναγνώστη θα σε μπερδέψω για άλλη μια φορά πηδώντας από θέμα σε θέμα). Μιλάμε πέρναγα δίπλα από ένα παλικάρι κοντά στα δεκατέσσερα και το ακούω να σιγοτραγουδά κάτι σκυλο-pop. WTF??? πας καλά αγόρι μου;;; έφηβος είσαι το χριστό μου. Υποτίθεται το γαμημένο σου το αίμα βράζει και είσαι στη φάση που προσπαθείς να κάνεις οτιδήποτε δεν κάνουν οι άλλοι. Αλλά όχι! Εσυ εκεί. Τσάμπα μαγκιά, counter strike, Παπαρήζου, ανημποριά και αγαμησιά. Και άντε. Τους πελάτες ποιος τους γαμεί (κανείς βέβαια αλλά αλλού το πάω). Έρχονται, ανοίγεις τα μηχανήματα, κάθονται, καίγονται και φεύγουν. Όταν οι συνάδελφοι σου είναι τα ίδιο καψιματίες;;; το ίδιο τρομπαδούροι; (Μπαμπινιότη καριόλη θα ζητήσω κλοπιράιτ για τους όρους). Μιλάμε έπεσα σε κατάθλιψη. Έχοντας υπόψη τις προηγούμενες εμπειρίες μου με τέτοια μαγαζιά σκέφτηκα να υποβάλω παραίτηση πριν καλά καλά αρχίσω. Μιλάμε για άτομα πιο καμένα και από τους πελάτες (το τσάμπα είναι πάντα πιο γλυκό) και μηδαμινή ζωή. Είδα μερικούς από τους μέλλοντες συναδέλφους να είναι εκεί τρεις ώρες πριν την οχτάωρη βάρδια μου και να συνεχίζουν αφού εγώ την έχω κάνει. Και αυτό σε καθημερινή βάση. Μιλάμε τα άτομα κουβέντα. Τίποτα. Στην κοσμάρα τους. Μόνο μουρμούρες άμα δεν προλάβαιναν κανένα Item. Αει γεια δηλαδή. Και στο προηγούμενο net station Που δούλευα έτσι ήταν. Από τα δώδεκα άτομα με τον ένα μπορούσα να βγω για μπύρα (μετά από τρεις ώρες όμως ξενέρωνα) και έναν απλά τον συμπαθούσα κάπως για τον απλό λόγο του ότι ήταν στην πουτσάρα του (αλλά και πάλι συνεννόηση μηδέν). Με έβλεπαν να είμαι ο καινούργιος στο μαγαζί και ένας/μια δεν μπήκε στον κόπο να πει ένα γειά ή να συστηθεί. Ας ώψεται η Σοφία που είναι ψιλουπεύθυνη για εκεί μέσα που μου γνώρισε κανα δυο (οι οποίοι είναι επίσης για να τους πιάσεις από τον ώμο και να πεις «ρε φίλε. Γαμείς καθόλου;»). Η οποία Σοφία btw είναι ένας κορίτσαρος και άρχισα να ανησυχώ όταν δεν της την έπεσα με την μια και αντ’ αυτού άρχισα να λέω συνέχεια παπαριές (με τις οποίες γελούσε πράμα που σημαίνει ότι είναι και γαμω τα άτομα). Ησύχασα όταν μπήκε μια αγγλίδα την οποία σκίστηκα να εξυπηρετήσω, ενώ πριν έγραφα κόσμο στ’ αρχίδια μου «δεν ξέρω, συγγνώμη, καινούργιος είμαι, ρώτα την κοπελιά εκεί πέρα». Υποθέτω πως απλά προτιμώ να της λέω μαλακίες πάνω στη δουλειά, παρά βρωμόλογα πάνω στο γαμήσι. Τέσπα. Ελπίζω να είμαι πολύ λάθος στις προβλέψεις μου, αλλά κάτι μέσα μου λέει πως σε κάνα μήνα θα διαβάζετε από εδώ πως παραιτήθηκα και πάλι (ή πως έπεσα στην πρέζα).

Θέμα τρίτο: Η αγαπητή Uba έδωσε το έναυσμα για τη σκέψη και η επιφώτηση ήρθε πάνω στο χέσιμο. Ρε φίλε δεν ξέρεις πόσο σε λυπάμαι. Αρχικώς ήθελα να σε μπινελικώσω μετά όμως το ξανασκέφτηκα. Θυμήθηκα πότε εγώ είχα πρόβλημα με το γεγονός ότι η πρώην μου είχε εμπειρίες. Ήταν όταν ήμουν με τη Θεοδώρα (άραγες το γεγονός ότι την θυμήθηκα χέζοντας να σημαίνει κάτι;). Χωρίς πολλά πολλά και εισαγωγές απλά θα πω ότι η κοπέλα για την ηλικία της το λαλούσε μια χαρά. Η σκέψη έχει δυο σκέλη. Το πρώτο είναι ότι ως τότε δεν είχα κάνει σεξ με καμία έμπειρη. Μαζί της είδα για πρώτη φορά το φως το αληθινό. Αν η γκόμενα ξέρει, απλά γουστάρεις. Δεν νομίζω να χρειάζεται να πω περισσότερα για το θέμα πιστεύω και οι έμπειρες ανοίγουν στο σκορ κόντρα στις άπειρες. Κάπου εδώ ένας εκ των Αρχιμίδη – Αλέκο θα πει ότι αυτές είναι μόνο για γαμήσι και όχι για σχέση. Συγγνώμη μάστορα, αλλά εδώ βάρεσες δοκάρι. Η λογική σου σου λέει ότι επειδή πήγε με πολλούς θα πάει και με άλλους ενώ είναι μαζί σου. Ωραία και αυθαίρετη μαλακία. Είπαμε δοκάρι και το 1-0 παραμένει. Και με τη μαλακία αυτή μόλις κέρδισαν πέναλτι η έμπειρες. Γιατί η έμπειρη ως έμπειρη δεν έχει κανένα πρόβλημα να σου πει τι θέλει. Μπορεί γαμήσι μπορεί και σχέση. Το θέμα είναι πως θα το μάθεις. Αφήνουμε το απλά γαμήσι (που σιγά και δεν σε χάλάσε αλλά λέμε τώρα) και πάμε στη σχέση. Όταν μια γκόμενα έχει πάει με πολλούς και καταλήγει σε σένα, αυτό δεν σου λέει κάτι; Εμένα πολλά πάντως. Γιατί όποτε έγινε τονώθηκε η αυτοπεποίθηση μου, για τον απλούστατο λόγο ότι σκέφτηκα το εξής: «έχει πάει με αρκετούς, έχει δει τι παίζει και αποφασίζει με βάση την εμπειρία της και ανάμεσα σε τόσους ότι εγώ της κάνω». Με βάση τα όσα είπαμε για την ειλικρίνεια της γκόμενας θες και τίποτε άλλο; Παίρνει φόρα, εκτελεί και 2-0. (το γεγονός ότι είναι αρκετά ειλικρινής και δεν θα λέει άλλα και θα εννοεί άλλα το λογίζω απλά ως καλή ευκαιρία – ξυστά απ’ το δοκάρι). Η συνέχεια της τόνωσης της αυτοπεποίθησης μου ήρθε πάνω στο χέσιμο θυμούμενος τη Θεοδώρα. Τι με πείραζε; Το γεγονός ότι δεν πίστευα σε μένα. Ότι δεν είχα αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Η σύγκριση με πείραζε. Πια σύγκριση; Αυτή με τους πρώην. Δεν είχα πολλές εμπειρίες ως τότε, ήμουν και 19 χρονών σκατό οπότε ανησυχούσα για πολλά πράματα. Πίστευα ότι δεν θα αντέξω στη σύγκριση με τον γκόμενο που ήταν 4 χρόνια μαζί, με τον τύπο που ήταν εικοσιφεύγα τότε, με τον τύπο για τον οποίο παράτησε τον πρώτο γκόμενο, με τον τύπο που το σεξ ήταν καταπληκτικό μαζί του. Όσο και αν μου έλεγε ότι εγώ σε όλα ήμουν καλύτερος από όλους μαζί και σε όλους τους τομείς εγώ δεν την πίστευα, γιατί πρώτα πρώτα δεν με πίστευα εγώ. Φυσικά αυτό με οδήγησε στην σκέψη ότι αργά ή γρήγορα θα μου την κάνει την μαλακία, οπότε της την έκανα πρώτος. Η καφρίλα που της έκανα είναι πιθανόν ότι χειρότερο έκανα ποτέ σε άνθρωπο και το σκυλομετανιώνω ακόμα. Πιστεύω δε ότι δε θα έχω τα παπάρια να την κοιτάξω στα μάτια. Αρκετά χρόνια μετά πήρα μπρος (κυρίως χάρη στην Πηνελόπη – η οποία μαζί με την Θεοδώρα ήταν σταθμοί για μένα) και έφτασα στο σημείο πριν λίγο καιρό οπόταν ήμουν και με την Βάσω να μην αγχώνομαι καθόλου. Και μιλάμε για μια Βάσω παντρεμένη για αρχή και που μου είπε ότι σε κάποια φάση της ζωής της την είδε «Εγώ είμαι ελεύθερη και ότι θέλω και με όποιον θέλω κάνω». Αριθμό δεν ρώτησα φαντάζομαι ότι ήταν αρκετοί όμως γιατί η φάση κράτησε κανα δίχρονο. Μου το είπε και ήμουν cool. Φαντάζομαι πως βοήθησε και το γεγονός ότι κάναμε επικά γαμήσια. Άρα ο πρωταρχικός σας φόβος κύριε Αρχιμήδη και κύριε Αλέκο είναι η ανασφάλεια σας και κατ' επέκταση ότι φοβάστε τη σύγκριση. Άρα ξέρετε πως κάτι δεν πάει καλά με εσάς τους ίδιους και δεν θα μπορούσατε να κρατήσετε μια κάποια που δεν είναι στον κόσμο της άγνοιας (επαναλαμβάνω δείτε το κείμενο για περισσότερα). Λυπάμαι άλλα αυτογκόλ και 3-0 (γιατί το να είσαι ανασφαλής είναι κάτι συνηθησμένο. Το να μην κάνεις κάτι και να βολεύεσε με οτι δεν ενοχλεί (σκατά ρήμα έβαλα - ίσως το αλλάξω) την ανασφάλεια σου είναι δικιά σου μαλακία). Το παιχνίδι όπως και αν έχει δεν σώζεται. Δεν μιλάω για παρτόλες. Μιλάω για κοπέλες που δεν φοβήθηκαν να κάνουν επιλογές σωστές ή λάθος. Για αυτές που είχαν, έχουν και πολύ θέλω να συνεχίσουν να έχουν ερωτική και κοινωνική ζωή (ναι πρέπει να έχει φίλους και φίλες για να μην την τρως στην μάπα συνέχεια). Μιλάω για κοπέλες που δεν θα σου γίνουν στενός κορσές ώστε να υποχρεώνεσαι και από πάνω. Μιλάω για κοπέλες που δεν εισβάλουν στη ζωή σου ή κάνουν την δική σου δική τους, αλλά γι’ αυτές που έχουν ζωή και επιλέγουν να την μοιράζονται μαζί σου (όσο αυτή επιλέγει και για μένα είναι το σωστό). Μιλάω για υγιώς σκεπτόμενες κοπέλες για της οποίες ένα γαμήσι λιγότερο ή περισσότερο που έκανες ή έκανε δεν σημαίνει τίποτε απολύτως γιατί τώρα τη νοιάζει μόνο το γαμήσι μαζί σου. Και αν όντως τη νοιάζει μόνο αυτό δεν είναι δικό σου θέμα, άλλα δικό της. Εσύ μπορείς να επιλέξεις απλά αν θα την πιστέψεις ή αν θα αφήσεις την ανασφάλεια σου να σε φάει.

Θέμα τέταρτο: Θεσσαλονίκη – Δράμα. Πολλές από αυτές τις γραμμές γράφτηκαν στο λεωφορείο από Θεσσαλονίκη για Δράμα. Ως εκ τούτου μου βγήκαν τα μάτια (έχω που έχω γραφικό χαρακτήρα μικρού παιδιού ήρθε και το κούνημα και έδεσε) για να τα αντιγράψω για να μην βγουν και τα δικά σας (κουφάλες πείτε ευχαριστώ που σας σκέφτομαι αλλιώς την επόμενη φορά θα σκανάρω τα χειρόγραφα μου και θα κλαίτε). Για αρχή χάρηκα καθώς έβλεπα ένα σωρό όμορφα γκομενάκια να φτάνουν από κάθε σημείο της Ελλάδας. Και χάρηκα γιατί αυτό αυξάνει δραματικά τις πιθανότητες να γαμήσω τίποτα της προκοπής το χειμώνα (το καλοκαίρι συνήθως κάνω μαλακίες). Μετά όμως συγχύστηκα. Πήγα πήρα το Βαβέλ (ναι ναι είναι μεγάλη πηγή έμπνευσης) του Αυγούστου. Όπως το διάβαζα σκοτώθηκα στο γέλιο. Κάποιες μαλάκισμένες και κάποιοι μαλακισμένοι με κοίταξαν περίεργα. Καλά ρε ζώα δεν βλέπεται ότι διαβάζω; Εκτός και αν τόσες ώρες μπροστά στην tv ξεχάσατε τι είναι πια. Τόσο κακό είναι ρε κακόμοιρα όντα που εκφράζω δημόσια τα συναισθήματα μου; δεν το ήξερα ότι θα έπρεπε να είμαι ανέκφραστος επειδή περιμένω ένα κωλοκτελ. Αει γαμηθείτε. Επιπλέον ρε μαλάκα νεοέλληνα γαμώ την ανημποριά σου. Μάθε να προσαρμόζεσαι και σταμάτα την γκρίνια. Από τον φόβο της αυξημένης κίνησης λόγο δεκαπενταύγουστου έβαλαν έκτατο δρομολόγιο δεκαπέντε λεπτά πριν το κανονικό. Είδαν ότι και τα δυο μαζί έβγαζαν ένα κανονικό και τα συγχώνευσαν. Αλλαγή στα εισιτήρια δε μπορούσε να γίνει και όπως ήταν φυσικό υπήρξαν περιπτώσεις όπου δυο άτομα είχαν τον ίδιο αριθμό θέσης. Ο μαλάκας ο νεοέλληνας κάθεται και μαλώνει γιατί λέει «δεν έχω καμία όρεξη να κάτσω και να με σηκώσουν». Βρε μαλάκα δεν άκουσες; Έκαναν τα δυο ένα. Δες πίσω. Άδειο είναι το γαμημένο το λεωφορείο πάνε και κάτσε και σκάσε. Και όχι η κυβέρνηση, και όχι το κράτος και όχι στην Γερμανία δεν έχει τέτοια (ε γαμήσου και τράβα πίσω ρε λαζογερμανέ μαλάκα άμα σε αρέσει τόσο). Δέκα λεπτά για να έρθει ο οδηγός και να πει στο τέλος «εγώ βάζω μπρος και όποιος θέλει ας κάτσει». Γαμω την γκρίνια μου μέσα δηλάδη.

Ήθελα να γράψω και μερικά ακόμα αλλά από την μια αυτό είναι ήδη σεντόνι και από την άλλη είναι αργά. Όσο για τις ιστορίες μου έχω κολλήσει κάπου αλλά ευελπιστώ να το ξεπεράσω γρήγορα. Αυτά.