Τζατζίκι ρε; Είμαστε σοβαροί;

Και για να εξηγούμαι. Δεν έχω τίποτα με το εν λόγω ορεκτικό. Ίσα ίσα που γαμεί, είτε σκέτο, είτε βουτώντας ψωμί, είτε με σουβλάκι (μόνο οι μαλάκες πήζουν τον γύρο με τζατζίκι και γαμούν την ιδεολογία του τζατζικιού). Όσο γκομενό-απωθητικό και αν είναι, γαμεί τελεία και παύλα και αν κάποια δεν το αντέχει να πάει να γαμηθεί (όχι με μένα φυσικά). Αλλά τζατζίκι ρε φίλε;

Να σας μπάσω όμως στο θέμα για να καταλάβετε την αγανάκτηση μου για το μέσο νέο (δηλαδή σε ηλικία) νεοέλληνα. Σαββάτο βράδυ και βγαίνουμε. Δεν το συνηθίζω, αλλά τώρα με τη δουλειά δεν είμαστε για να χάνουμε ευκαιρίες και να σνομπάρουμε μέρες. Η παρέα είναι όλοι φοιτητές της γερμανικής φιλολογίας της Θεσσαλονίκης. Εγώ βρίσκομαι εκεί λόγο του κολλητού Αλέξη. Με τα πολλά και με τα λίγα πάμε στο μπιτ παζάρ. Φοιτητικό μέρος και φτηνό. Τα ούζα μας, τις μπύρες μας, τα μεζεδάκια μας και όλα τα σχετικά. Ο ένας από την παρέα έχει μαζέψει τρείς φίλους του από Κοζάνη. Ο ένας βασικά καταγωγή Κοζάνη, αλλά μένει Γερμανία. Ο τύπος είναι δεκαοχτώ χρονών και μας έχει ζαλίσει την πούτσα για το πόσο ωραία είναι στην Ελλάδα και πόσο διαφορετικά και πόσο θέλει να μείνει μόνιμα εδώ. Μάλιστα ο εν λόγω μαλάκας (γιατί περί τέτοιου πρόκειται όπως θα καταλάβετε) θέλει να κατέβει για να πάει μονιμάς στο στρατό, γιατί ένας φίλος του είπε ότι είναι πολύ καλά (μικρή παρένθεση εδώ. Επειδή γεννήθηκα και μεγάλωσα Γερμανία ξέρω κόσμο από εκεί. Όσο περνάει ο καιρός και τα χρόνια τόσο πιο πολύ αναρωτιέμαι, τι ακριβώς είναι χειρότερο: να είσαι λαζογερμανός ή μαλάκας νεοέλληνας;;; φίλη τριαντάρα προτού με αρχίσεις στα καντήλια – που δεν το βλέπω αλλά λέμε τώρα – ξέρεις πολύ καλά ποιους/ποιες εννοώ). Οι τρείς αυτοί μαλάκες – είναι σίγουρο 100000% ότι είναι κυριολεκτικά – αποτελούν το μνημείο του νεοέλληνα μαλάκα. Έχουν και οι τρεις μάπες για το πέος, αλλά έχουν κορδωθεί και κοιτάνε σα λιγούρια ότι θηλυκό περνάει. Κολλητό φανελάκι, ξεθωριασμένο τζιν και τα σχετικά. Ο ένας - ο μεγαλύτερος τρόμπας όλων – έχει καπελάκι adidas μέσα στη γαμημένη τη νύχτα με το θερμόμετρο να βαράει χαλαρά 37άρες. Επιπλέων έχει κρεμασμένα τα κλειδιά γενικώς, αλλά αυτά του αμαξιού σε περίοπτη θέση, από το λαιμό. Αγοράκι έτοιμο για όλα δηλαδή. Ότι πατσαβουρικό έχει περάσει από δίπλα του το έχει χαιρετήσει με ύφος «εγώ είμαι ο γαμιάς σας». Φυσικά ακόμα και οι κιούσπες τον έχουν χεσμένο. Σε κάποια φάση περνάει μια χοντρή. Και εδώ να σημειώσω πως ως χοντρή αναφέρθη και από τον Αλέξη που τα τελευταία πέντε χρόνια δε λέει να πέσει κάτω από τα εκατό κιλά ( τα δέκα με δεκαπέντε είναι μόνο τα ράστα αλλά λέμε τώρα χοχοχο – Άλεξ άι λόβ γιου ρε). Η γκόμενα (ο θεός να την κάνει) φοράει ένα σορτσάκι (από το οποίο κρέμονται κυριολεκτικά τα κολομέρια) παραλλαγής. Ο δικός μας φωνάζει «λοκ; Λοκ;» η γκόμενα δεν ακούει καλά και ρωτάει τι λέει. Ο τύπος με ύφος «εγώ είμαι το μέλλον σου, απλά δεν το ξέρεις ακόμα» ξαναρωτάει «λοκατζής;». «ναι» του λέει η γκόμενα «που το κατάλαβες;». Και εκεί ο μαλάκας κοκαλώνει. Είναι η πρώτη γκόμενα που καταδέχεται να γυρίσει να του πει κουβέντα και ο μαλάκας κάθετε και την κοιτάει σα χάνος. Φυσικά η γκόμενα φεύγει. Τέλος πάντων το όλο θέαμα ήταν αποκαρδιωτικό. Ευτυχώς είχα πιεί δύο τσιγαριλίκια πριν και το άντεξα κάπως. Αλλά πόσο πιά; Άνθρωπος είμαι (έστω και δείγμα με τόση μαστούρα). Από τα μισά τραβολογάω τον μαλάκα τον Αλέξη και του λέω πάμε να φύγουμε. Μα τσάμπα η μαστούρα με αυτούς τους καραγκιόζηδες. Ο Άλεξ όμως έχει εκείνη τη μαλακία μέσα του που δεν τον αφήνει να γράψει κόσμο στο παπάρι του. «έλα ρε μαλακά» μου λέει «παρέα ήρθαμε». Να σε γαμήσω γαμώ τα ράστα σου. Τέλος πάντων το βράδυ συνεχίζει έτσι. Ο τρόμπας είναι όρθιος την ώρα που άλλα οχτώ άτομα κάθονται και δεν έχει αφήσει γκόμενα για γκόμενα. Το μάτι του γυαλίζει κυριολεκτικά. Όχι όμως από μαστούρα όπως το δικό μου, αλλά από παρατεταμένη αγαμησιά. Και εκεί που λέω δεν πάει άλλο, το παλικάρι (μαζί και οι δυο άλλοι μαλάκες και ο τρόμπας που τους κουβάλησε) αποφασίζουν να εκπλήξουν τους πάντες. Μιλάμε για το ποιο ελεεινό πράμα που έχω δει ποτέ μου.
Αποφασίζουν να κεράσουν μια παρέα κοριτσιών που κάθονται πιο πίσω μας. Από ξενέρωμα δεν γύρισα να τις κοιτάξω (και αργότερα δεν το έκανα από ντροπή). Σημειώνω ότι το να κερνάς γκόμενες που δεν ξέρεις για να πας να κάνεις καμάκι μετά είναι από μόνο του ελεεινό. Αλλά άντε. Τα σφηνάκια πάνε και έρχονται (λέμε τώρα ρε αδερφέ. Κάνω τα στραβά μάτια. Καταπατώ τις αρχές μου πως το λένε γαμώτο μου), αλλά ρε αδερφέ. Τζατζίκι; Είσαι σοβαρός; Οι μαλάκες με κάθε επισημότητα έστειλαν στις γκόμενες ένα πιάτο τζατζίκι. Ο σερβιτόρος έμεινε μαλάκας. Γέλασε στην αρχή όπως όλοι μας, αλλά όταν καταλάβαμε ότι δεν είναι πλάκα και είναι για σοβαρά χαζέψαμε όλοι μας. Τζατζίκι ρε!!!! ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ ΘΕΟ ΣΟΥ. ΤΖΑΤΖΙΚΙ! Προσπαθώ να καταλάβω αν πραγματικά συνέβη αυτό ή αν ήπια υπερβολικά πολύ χόρτο και βλέπω μαλακίες και οράματα, όταν τα παλικάρια με αποτελειώνουν. Φωνάζουν τον σερβιτόρο και του ανακοινώνουν με κάθε επισημότητα πως θέλουν να στείλουν και τυροσαλάτα!!!!!! Νιώθω απίστευτα μαλάκας και ντρέπομαι για πρώτη φορα τόσο στη ζωή μου, όταν ο σερβιτόρος τους λέει «έλα ρε παιδιά, θα τους πέσει βαριά» και αυτοί οι μαλάκες αντί να πάρουν χαμπάρι επιτέλους ΠΟΣΟ τεράστια και ατελείωτα ζώα είναι, μετά από λίγη σκέψη (πραγματικά όμως) συμφωνούν!!!!!!!!!!!!!
Αυτό ήταν. Μάζεψα τον Αλέξη από το χέρι και φύγαμε. Αυτοί στα καραβάκια και εγώ με τον άλλον στη Στοά (btw οι Θεσσαλονικείς να προτιμήσουν το εν λόγω μαγαζί, ιδιαίτερα τις Κυριακές που στα decks είναι η θεά Μαρία. Ένα μαγαζί μας είχε πάνω-κάτω. Την ερωτεύτηκα μόνο για τις μουσικές που παίζει λέμε …… καλά καλά είναι και γυναικάρα). Ο καμένος και γεμάτος ενοχές Αλέξης (μα πόσο αγαθός είσαι ρε μαλάκα; Τόσα χρόνια δίπλα μου, ντιπ δεν έμαθες;) με ψήνει να πάμε ξανά στα καράβια.
Το ίδιο σκηνικό και εκεί. Ο πέφτουλας μας, προσπαθεί να μιλήσει με μια επιεικώς απαράδεκτη κοπέλα η οποία τον φτύνει. Δεν λέω. Το ίδιο βράδυ έφαγα και εγώ τη σέντρα μου. Δεν με χαλάει όμως, γιατί παίζει να ήταν από ένα από τα πιο γλυκά πλάσματα του κόσμου. Τουλάχιστον η κοπέλα ήταν όμορφη. Τουλάχιστον φαινόταν ότι ενώ δεν παίζει να γίνει κάτι μεταξύ μας, τον χαβαλέ της όλης ιστορίας τον γούσταρε. Τουλάχιστον δεν την ξενέρωνα ρε αδερφέ. Τέλος πάντων αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που έχει και σχέση με τη γκαντεμιά μου και το γενικότερο (λάθος)timing που έχω στη ζωή.
Γαμώτο μου έχει δυο μέρες τώρα που κάθομαι και ρωτάω φωναχτά. «τζατζίκι ρε πούστη μου; ΤΖΑΤΖΙΚΙ;». Κοιμάμαι, ξυπνάω και κάνω την ερώτηση. Προχωράω στο δρόμο και από το πουθενά χωρίς να ρωτάω κάποιον συγκεκριμένα κάνω και πάλι την ερώτηση. Κοιτιέμαι στον καθρέφτη ενώ χέζω ξανά τα ίδια.

ΤΖΑΤΖΙΚΙ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ;;;; ΤΖΑΤΖΙΚΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΣΟΥ;;; ΤΖΑΤΖΙΚΙ ΕΛΕΕΙΝΕ ΤΥΠΕ;;; ΤΖΑΤΖΙΚΙ;;;



*** δεν μπορώ …θα συνεχίσω άλλη μέρα …τώρα τα έχω πάρει ***