Το Χ της ζωής μου.

“Όχι ότι υπάρχει καμιά μεγάλη περίπτωση να το διαβάσεις ποτέ αυτό, αλλά μπορώ πάντα να προσποιηθώ πως τα λέω σε σένα”. Κάπως έτσι ξεκινούσα ένα κείμενο πριν περίπου ενάμιση μήνα όταν έφτασα στην θλιβερή διαπίστωση πως έχω γίνει η “personal bitch” σου. Το πιο θλιβερό απ’ όλα είναι ότι χρειάστηκαν μόλις δυο (ή και λιγότερο) λεπτά τηλεφωνικής συνομιλίας για να το καταλάβω. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν ότι μοιρολατρικά αφηνόμουν στο έλεος και την μεγαλοψυχία σου (χα - εδώ γελάμε). Δυο με τρεις εβδομάδες μετά αποφάσισα να γράψω ένα άλλο κείμενο το οποίο ξεκινάει ακριβώς όπως το προηγούμενο.

Όμως το περιεχόμενο αυτή τη φορά δεν έχει καμία σχέση. Η πλάκα είναι πως ξεκίνησαν όλα τόσο ιδανικά για σένα. Θέλω να πω δεν είχα καν το χρόνο να προετοιμαστώ έστω και λίγο έτσι απότομα που σε είδα. Δε λέω. Είχα κάνει ένα κάρο πρόβες για το πώς θα φανώ, πως θα αντιδράσω, πόσο άνετος θα φάνω και πως δεν θα νιώσω τίποτε απολύτως άπαξ και σε ξαναέβλεπα. Φευ. Μόλις πλησίασες στο ένα βήμα και με αγκάλιασες κόντεψα να πάρω τη καρδιά μου στο χέρι. Το ματσάκι πήγαινε για πολλά – μηδέν. Ευτυχώς που έπρεπε να φύγεις, με την υπόσχεση πως θα γυρίσεις. Διακοπή του αγώνα λόγο καιρικών συνθηκών. Μια ευκαιρία για ανασύνταξη.

Δεκαπέντε λεπτά δεν είναι τίποτα. Μπορεί όμως να είναι και μια ζωή. Όσο σε περιμένω να γυρίσεις έχω τη συμπαράσταση του Λούη (τυχαία μεν καλοδεχούμενη και ευεργετική δε). Όταν σκας μύτη και συνεχίζω να μιλάω μαζί του καταλαβαίνω ότι δεν το κάνω επίτηδες. Μπορείς όντως να περιμένεις. Καταλαβαίνω για πρώτη φορά μετά από καιρό πως δεν είναι ανάγκη να το χάσω το ματς ή ακόμα και αν αυτό συμβεί να είναι με αξιοπρεπή τρόπο. Και όταν ο Λούης προτείνει εναλλακτική συνέχεια για τη βραδιά, ανακαλύπτω πως και αυτό το σκέφτομαι σοβαρά. Δεν είναι φτιαχτό, δεν είναι δήθεν. Μπορείς και να περιμένεις για άλλη μέρα. Είναι η στιγμή που σκέφτομαι ότι μπορώ να το χτυπήσω το ματς. Το 0-3 που ήρθε από τα αποδυτήρια δείχνει αναστρέψιμο.

Κρατάω επιφυλάξεις βέβαια. Ίσως η διακοπή σου χάλασε απλά την προθέρμανση. Ίσως για άλλη μια φορά με αφήνεις να πάρω ελπίδες, απλά και μόνο για να μου τις πάρεις πίσω. Ίσως απλά η χοντρή η τσόντα να έρχεται μετά. Έτσι και αλλιώς μήπως πρώτη φορά θα ήταν που το ταμπλό θα έγραφε πολλά με λίγα (ή ακόμα και μηδέν); Όμως τα πάντα πηγαίνουν μια χαρά. Όπως κάθε ομάδα αντιμετωπίζει μια η οποία όποτε την πετυχαίνει την κάνει τ’αλατιού, έτσι και εγώ ξεκινάω κουμπωμένος. Δεν αφήνω τον αρχικό ενθουσιασμό να με συνεπάρει. Όμως όσο περνάει η ώρα ξεθαρρεύω. Καταλαβαίνω ότι αντιμετωπίζω περισσότερο το μύθο που κουβαλά ο αντίπαλος, παρά τον ίδιο τον αντίπαλο.

Μετά από λίγη ώρα συμβαίνει. Ακούω. Ίσως για πρώτη φορά από τότε που σε γνώρισα κάθομαι και σε ακούω. Σε ακούω πραγματικά. Κάτι που έπρεπε να έχω κάνει από καιρό. Επιτέλους σταματάω να κοιτάω τις ματάρες σου, τα χείλη σου, την κολάρα σου και πραγματικά ακούω τι λες. Ακούω όλες εκείνες τις παπαρολογίες και αερολογίες που βγαίνουν από τα χείλη σου. Μη με παρεξηγείς. Δεν λέω τίποτα στραβά, ούτε από και με κακία. Σέβομαι ότι και αν λες. Σέβομαι τον τρόπο ζωής σου. Αλλά όλα ξαφνικά μου φαίνονται τόσο γελοία. Βλέπω το στυλ σου. Τον τρόπο που μου μιλάς για γκόμενους, ξύδια και άλλα τέτοια. Είναι λες και κάνω flash back 10 χρόνια πίσω και μιλάω με κανένα κολλητάρι μου. Τότε που μετρούσε το πόσες μπύρες ήπιες σε ένα βράδυ, σε πόσες γκόμενες την έπεσες, αν της έβαλες δάχτυλο. Τότε που η υπερβολή από τον συνομιλητή επιτρεπόταν γιατί έτσι και αλλιώς και εσύ (εγώ δηλαδή) το ίδιο θα έκανες. Μια σιωπηλή αποδοχή της μαλακίας του άλλου. Όσο σιωπηλή δηλαδή ήταν και του άλλου. Κάτι σαν συμφωνία με τον όρο να μην περνάς στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας (κάτι που θύμιζε έντονα το ανέκδοτο που τελείωνε με την ατάκα «αν δεν κόψεις 20 κιλά από το ψάρι τη σκοτώνω και τη γριούλα»).

Ήταν η απουσία σου που συντηρούσε το μύθο τόσο καιρό. Που δε σε είχα μπροστά μου, να σου πω αυτά που θέλω για να νιώσω εντάξει. Περισσότερο όμως φαίνεται πως με την απουσία σου δεν είχα την ευκαιρία να ακούσω. Να τινάξω από πάνω μου τη σκιά σου. Να προχωρήσω. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις, αλλά βοηθάς πολύ στο να σε απομυθοποιήσω. Τόσο καιρό ήσουν μια ιδέα, κάτι το εξιδανικευμένο. Τώρα μπροστά μου γίνεσαι όλο και ποιο ανθρώπινη. Δεν νιώθω την ανάγκη όπως όταν δεν σε είχα μπροστά μου για να πω χίλια δυο πράματα που ένιωθα πως έπρεπε να ακούσεις. Το άτομο απέναντι μου δεν είναι ανάγκη να τα ακούσει. Εγώ δεν νιώθω πια την ανάγκη να στα πω. Είναι πλέον μια περιττή κίνηση, που όσες φορές πήγα να εφαρμόσω οδήγησε σε καταστροφή.

1. Η παρουσία σου. 2. Αυτά που λες. Το τρίτο έρχεται όταν ζητάς την έγκριση μου. Δεν θυμάμαι πως ακριβώς το είπες, αλλά μέσες άκρες έψαχνες από μένα επιβεβαίωση για σένα. Για τον τρόπο ζωής σου. Ζητάς αποδοχή. Εσύ. Από μένα. Περιμένεις να σου πω πως «ναι», αφού εσύ περνάς καλά έτσι δεν παίζει πρόβλημα. Θέλεις την έγκριση μου. Να ξορκίσεις τις ανασφάλειες σου και τα ενοχές σου. Είσαι σωστή; Είσαι λάθος; Ισοφάριση. 3-3.

Δεν απαντάω. Χαμογελάω. Αλλάζω θέμα απλά. Δε σου απαντάω, γιατί δε χρειάζεται. Στην τελική δε με νοιάζει πια. Κάνε ότι θέλεις. Ότι νομίζεις. Δεν είναι ότι αδιαφορώ. Απλά δεν είναι δουλειά μου να σε κρίνω. Απλά οι πράξεις σου δεν με επηρεάζουν πια. Από μένα είσαι ελεύθερη να κάνεις ότι θέλεις. Όπως είμαι ελεύθερος από σένα πια.

Η βραδιά τελειώνει νωρίς. Τουλάχιστον πιο νωρίς από άλλες βραδιές τέτοιου είδους. Δεν βγάζει και πουθενά άλλωστε. Εγώ κρατάω το αποτέλεσμα. Εσύ δεν μπορείς να διασπάσεις την άμυνα μου. Φεύγουμε και σε συνοδεύω για το τελευταίο αντίο.

Σκύβω να σε φιλήσω για καληνύχτα. Ξαφνικά μια τρελή σκέψη πετάγεται στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Μια σκέψη να κάνω κίνηση. Μια σκέψη να καταστρέψει ότι κατάφερα όλο το βράδυ. Αυτογκόλ στο ενενήντα; Όχι. Όσο ξαφνικά πετάγεται, το ίδιο ξαφνικά χάνεται. Διώχνω πάνω στη γραμμή. Τίποτα δεν αλλάζει.

Ο διαιτητής σφυρίζει λήξη. Ούτε παράταση. Ούτε πέναλτι. Τέλος, εδώ. Δεν έχασα. Δεν κέρδισα. Μα νιώθω ωραία. Γεμάτος. Ελεύθερος. Τώρα μπορώ να σε θυμάμαι και απλά να χαμογελάω με ότι όμορφο είχαμε. Όλα τα άλλα δεν έχουν σημασία πια.




- - - - -
Το κείμενο είναι παλιό. Από την άποψη ότι ξεκίνησα το γράψιμο του κάπου στα τέλη οκτωβρίου. Το θυμήθηκα με αφορμή κάποια σχόλια σε κείμενο της τριαντάρας. Την οποία και πρέπει να ευχαριστήσω. Διότι η κόουτς Ελένη – Jose – Τριανταραourinho, ανέβαλε (σκόπιμα) το αντίστοιχο ματς, δυο τρεις βδομάδες πριν αυτό γίνει, όταν πολύ σωστά διέκρινε πως επίκειται πανωλεθρία. Έδωσε χρόνο, έδωσε συμβουλές, βοήθησε στον ψυχολογικό τομέα. Τα αποτελέσματα της προετοιμασίας τα βλέπεται πιο πάνω.
Κόουτς ευχαριστώ πολύ, η συμβολή σου ήταν καθοριστική.