ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΜΕΜΕΙΓΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΜΙΞΕΡ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ...

Κυριακή, Φεβρουαρίου 11, 2007

my name is ...George, George Mavridis!!!

Τα νέα είναι ευχάριστα για την Λ.Δ.Θ, καθώς εστάλη ο μυστικός μας πράκτωρ (codename: Prince of Sampsounta) εις το κράτος τον Αθηνών. Η υπηρέτηση της μαμάς πατρίδας (μη χέσω) χρησμοποιείται ως κάλυψη και προσφέρει τη δυνατότητα στενής παρακολούθησης του οπλοστασίου του εχθρού.



Διακρίνεται στην παραπάνω φωτογραφία ο πράκτωρ μας με τον σεβάσμιο αξιωματούχο κο Batmanίδη εκ δεξιών του, στιγμές πριν την αναχώρηση.



Διακρίνονται απο αριστερά προς δεξιά ο κος Batmanidis, ο εκπρόσωπος της Γαλλικής κυβέρνησης και της λεγεώνας των ξένων μεσιέ Φιλίπ (γνωστές οι καλές σχέσεις της Λ.Δ.Θ με τη Γαλλία απο την εποχή της αντάντ) και ο κλωνοποιημένος senior instructor και αρχηγός των μυστικών υπηρεσιών Νίκος Dolly-ας, να συζητούν στιγμές απο την εκπαίδευση του πρακτώρος.




Ο Μεγαλειότατος Πρόεδρος της ΛΔΘ κος Φιδέ Κόφτο παραδίδει στον πράκτωρα μας κωδικοποιημένο μήνυμα σε μορφή τηλέτυπου (αν γίνει αντιληπτός θα αναγκαστεί να το φάει) κατά τη διάρκεια της αναχώρησης του δευτέρου.

Αρκετοί αξιωματούχοι παρεβρέθησαν στην εκδήλωση, ενώ κάποιοι συνόδευσαν τον πράκτωρα ως τον προορισμό του ως ένδειξη συμπαράστασης.

Fare well dear brother ...may the force be with ash.

Τρίτη, Φεβρουαρίου 06, 2007

Λίγες σκέψεις...

Χαιρετώ. Τα νέα μου γνωστά, για όσους παρακολουθούν το blog μου. Όσοι δεν το κάνουν έχουν δυο επιλογές. Η’ τσακίζονται και διαβάζουν τα παλιά ή μένουν με την απορία. Either way στα παπάρια μου.

Anyway. Πάμε παρακάτω. Το προηγούμενο κείμενο πήγε άπατο. Όπως μου είπε η Φ, καμία γυναίκα δεν θα το γούσταρε ποτέ αυτό το κείμενο και την επιβεβαίωσε πανηγυρικά η Νάντια με το σχόλιο της. Πάντως το κείμενο έδωσε αφορμή για σχόλια, μια συζήτηση ανάμεσα σε εμένα, Λ και Φ και τροφή για αρκετές σκέψεις. Πολλές και διάφορες που θα μου είναι δύσκολο να ξεχωρίσω, άλλα θα τα προσπαθήσω μιας και νιώθω πως έχουμε πρόσφορο έδαφος εδώ για συζήτηση.

Τέλος πάντων ας αρχίσω. Για αρχή ας λύσω τη μεγαλύτερη παρεξήγηση από όλες. Ο τύπος της ιστορίας δεν είμαι εγώ. Τουλάχιστον δηλαδή δεν το «έχτισα» με βάση εμένα. Την όλη ιστορία την σκέφτηκα με βάση το ‘μανιφέστο’ του Κυριαζή απόσπασμα του οποίου διάβασα σε κάποιο ‘9΄. Δείχνει την καφρογκόμενα της ιστορίας χριστουγεννιάτικα μόνη σε κάποιο μπαρ να τις μιλάει ένας τύπος ντυμένος άγιος Βασίλης, δείχνοντας ταυτόχρονα σε άλλα στριπάκια τι κάνουν άλλοι γνωστοί της. Το πώς πήρα την εικόνα και που την πήγα είναι άλλο ζήτημα. Το θέμα είναι πως έτσι δουλεύω όλες τις ιστορίες μου. Τις βασίζω σε κάτι που είδα ή έζησα ή άκουσα και προσθέτω τη φαντασία μου. Νομίζω πως όσοι γράφου, έτσι κάνουν. Το μόνο κοινό που έχω με τον τύπο, είναι πως και εγώ μπορώ να λέω πως η μάνα μου δε ζει πια. Με την διαφορά ότι για μένα ισχύει.

Το πώς το χρησιμοποιεί φαντάζομε είναι αυτό που δεν αρέσει. Όπως φαντάζομαι η κατάληξη είναι αυτή που δεν αρέσει. Υποθέτω πως αν έγραφα ότι σε μια κρίση ειλικρίνειας, της έλεγε τα πάντα, αυτή τον έδιωχνε , αυτός επέμενε για κανένα μήνα να της αποδείξει τον έρωτα του και έπειτα σε κάποια δραματική κορύφωση (τη σώζει από πνιγμό / τη βρίσκει μέσα στη βροχή) αυτή υπέκυπτε και μετά παντρεύονταν και ζούσαν ευτυχισμένοι με 3 παιδιά, τότε υποθέτω θα άρεζε. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως δεν είμαι ο Φώσκολος να χώσω και ένα μπάτσο ( Θεοχάρης rulez!) για να το κάνω σήριαλ. Και ακόμα περισσότερο δυστυχώς ή ευτυχώς τα πράματα δεν λειτουργούν έτσι. Λυπάμαι που θα σκάσω την τσιχλόφουσκα γύρω σας, αλλά έτσι είναι ο αληθινός κόσμος. Shit happens. Υπάρχει κόσμος που εξασκείται καθημερινά στο άθλημα τις παπαρολογίας (νάνο- ή μέγα- δεν έχει σημασία) και καταφέρνει τον όποιο σκοπό του μέσω αυτής.

Και το όλο αυτό ήταν το θέμα συζήτησης και διαφωνίας που είχαμε με την Φ και την Λ. Η δεύτερη θεωρούσε ‘καγκουριά’ τη χρησιμοποίηση τέτοιων μέσων. Εγώ πάλι όχι. Δεν στάθηκα στην ηθική του θέματος (άλλωστε αυτή διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο) σχετικά με το ψέμα που χρησμοποίησε, αλλά στο γεγονός ότι το έκανε. Και φυσικά δεν κρίνω αν είναι καλό ή κακό. Εγώ απλά έλεγα – και συνεχίζω να το λέω και να το πιστεύω – πως το κάνουμε όλοι. Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, αλλά το γεγονός δεν αλλάζει. Όλοι (ανεξαρτήτου φύλου) στους εκπροσώπους του αντίθετου από μας φύλου (αλλά και γενικώς), προσπαθούμε να πασάρουμε κάπως τον εαυτό μας. Στην τελική αν το make-up δεν είναι το μεγαλύτερο ψέμα του πλανήτη, τότε ποιο είναι; (Οι έξυπνες κοπέλες του blog θα καταλάβουν τι εννοώ και δεν θα πιαστούν από την ατάκα, πιστεύοντας πως επιτίθεμαι στο γυναικείο φύλο ή το κατακρίνω. Οι βλαμμένες πάλι απορώ γιατί βρίσκονται εδώ και δεν διαβάζουν το site του cosmopolitan). Και δεν είναι μόνο το πλασάρισμα στα λόγια ή την εμφάνιση. Πόσες φορές δεν έχετε πετύχει κάποιον ή κάποια να πλασάρονται στο στυλ ο ‘ανεξάρτητος’, η ‘διαφορετική’, η ‘ρομαντική’, ο ‘σκληρός’;

Επιμένω να λέω πως δεν μιλάω για σωστό ή λάθος. Αλλά επιμένω να λέω πως όλοι το κάνουν. Διάολε δεν είδα ποτέ κανένα ή καμία να μου συστήνεται και μετά να αρχίσει να λέει για όλα τα στραβά που έχει( «η γυναίκα μου με χώρισε γιατί της έσπασα τη μύτη» / « με έδιωξαν από την προηγούμενη δουλειά , γιατί έκλεβα απ’ το ταμείο»). Στην τελική αναρωτηθείτε και μόνοι σας αν το κάνετε. Εγώ λέω ναι. Και λέω και ναι και για μένα. Σημασία δεν έχει πόσο το κάνεις, αλλά αν το κάνεις.

Είμαστε όλοι σαν τους MEN IN BLACK. Βγάζουμε το ματσούκι και φλασάρουμε κόσμο. Άλλοτε σε χαμηλή ένταση, άλλοτε στο τέρμα, ανάλογα πάντα με το σκοπό μας. Σε άλλους πιάνει, σε άλλους όχι. Ανάλογα πάντα με το πόσο συμβατοί είναι με το ματσούκι μας ή/και πόσο καλά το χειριζόμαστε (όποιος κάνει πονηρούς συνειρμούς είναι φανερά εκτός θέματος). Σε άλλους διαρκεί περισσότερο, σε άλλους λιγότερο ποτέ όμως μόνιμα. Αυτό ακριβώς δεν μπορούν να καταλάβουν μερικοί. Πάνε και το βάζουν σε τέρμα ένταση και όταν μετά από κάποιο διάστημα ο/η φλασαρισμένος/η ξυπνάει κάποιος από τους δυο μένει με μια από τις απορίες: 1) μα γιατί με παράτησε; 2)μα καλά, που πήγε ο άνθρωπος που γνώρισα; Βέβαια υπάρχουν και αυτοί που θέλουν απλά ένα ‘εδώ και τώρα’ αποτέλεσμα, οπότε δεν τους νοιάζει η διάρκεια.

Εγώ τέλος πάντων επιμένω και συνεχίζει να είναι προσωπική μου άποψη πως γίνεται από όλους. Το πόσο καλό ή κακό το θεωρείς ή πόσο αδιάφορο σε αφήνει, εξαρτάται από το τι ‘φλασάρισμα’ έχεις φάει εσύ ή αν δεν έχεις φάει ποτέ ή αν εσύ ‘φλασάρεις’ ή αν απλά για σένα ισχύουν όλα τα παραπάνω.

Η διαπίστωση παραπάνω, ότι δηλαδή το ‘φλασάρισμα’ δεν πιάνει παντού, μου δίνει τη δυνατότητα να απαντήσω στα σχόλια του ανώνυμου και συγκεκριμένα στο αν έχουν γίνει όλα τόσο εύκολα. Η απάντηση είναι και ‘ναι’ και ‘όχι’. Ναι κυκλοφορούν ζώα (εκατέρωθεν). Όχι δεν είναι όλες ζώα ή τουλάχιστον δεν είναι όλες τόσο ευκολόπιστες ή τόσο αθώες ή όπως αλλιώς θέλεις πες το. Το λέω χρόνια τώρα. Ο κόσμος δεν είναι μόνο άσπρο, μαύρο και λίγο γκρι. Είναι χρωματιστός. Κανείς δεν μπορεί να είναι μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Το ίδιο πράμα να σου τύχει δυο φορές, εσύ δυο φορές διαφορετικά θα αντιδράσεις. Άλλες φορές το τρως το παραμύθι, άλλες όχι. Άλλες το λες και άλλες όχι. Κάποια που έφαγε τη μεγαλύτερη μούφα, μπορεί τώρα να τσινάει στην μεγαλύτερη αλήθεια και το αντίστροφο.

Όσο για τις κοπέλες που περιγράφει ο ανώνυμος, θα τον καθησυχάσω: Υπάρχουν! Τώρα που ακριβώς αγνοώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχουν. Τη σφαλιάρα από πού νομίζεις την έφαγα; Και καλά κάνουν και υπάρχουν για να λέμε και την αλήθεια (αν μιλάμε φυσικά για τις ίδιες, γιατί υπάρχουν και αυτές που σε παιδεύουν μόνο και μόνο για να τονώνεις την αυτοπεποίθηση τους). Θα έγραφα και γιατί τις γουστάρω, αλλά ήδη το κείμενο είναι αρκετά μεγάλο.

Γι’ αυτό και το αφήνω εδώ. Το γιατί έκατσα και τα έγραψα όλα αυτά σε μια άλλη φορά ίσως. Κατά τα άλλα ας με συγχωρήσετε για την έλλειψη τρανταχτών επιχειρημάτων και την προχειρότητα του κειμένου, αλλά έχει γραφτεί εν μέσω εξεταστικής και 6 σερί μέρες στη δουλειά.

Mouxlas over and out.