ΑΛΗΘΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΝΑΜΕΜΕΙΓΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΜΙΞΕΡ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ ΜΟΥ...

Σάββατο, Μαρτίου 10, 2007

Περί ελευθερίας λόγου.

“Hitler had the right idea. He was just an underachiever”, καγχάζει ο Bill Hicks στο βιντεάκι που παραθέτω παρακάτω.


Κάθε μέρα και κάθε ώρα που περνά στη σχολή σκέφτομαι πόσο δίκιο μπορεί να είχε. Άραγε να είναι τυχαίο που ο μεγαλύτερος δικτάτορας όλων των εποχών είχε πάρε-δώσε με την τέχνη; Ο άνθρωπος ή ήταν από αυτούς που πιστεύουν πως με πέντε στραβοπινελιές είναι οι νέοι Da Vinci και ως εκ τούτου ο κόσμος οφείλει να υποκλιθεί στο μεγαλείο τους ή όντας στο χώρο της τέχνης μπούχτισε με τους παραπάνω και τη μαλακία που τους διακατέχει και τα παράτησε. Όπως και αν έχει, ο τύπος την ψώνισε τόσο πολύ που στο τέλος οδήγησε τον πλανήτη σε μια σύρραξη που στοίχισε τη ζωή σε 50.000.000 ανθρώπους (προσωπικά πιστεύω πως ένας συνδυασμός των παραπάνω ήταν η αιτία και πως τα περί Εβραίων και “Lebensraum” ήτανε μπούρδες ίσα ίσα για το - και καλά - πολιτικό υπόβαθρο - μια ανάγνωση του “Mein kampf” θα σας πείσει).
Στη “Sportday” ο Πανούτσος συχνά πυκνά γράφει πως: «αν η δημοκρατία είναι το καλύτερο δυνατό πολίτευμα αυτή τη στιγμή, μάλλον ήρθε ο καιρός να ψαχνόμαστε για τίποτε άλλο». Ο ίδιος το γράφει με βάση τις εμπειρίες του στο αθλητικό ραδιόφωνο και αυτούς που βγαίνουν ελεύθερα στον αέρα λέγοντας ότι παπαριά τους κατέβει. Όποτε ως τώρα το διάβαζα αυτό στράβωνα κάπως τα μούτρα, αλλά όσο περνούν οι μέρες στραβώνω όλο και λιγότερο. Για την ακρίβεια μπορώ να πω πως συμφωνώ μαζί του.
Είμαι δε σίγουρος πως μια βόλτα από την τάξη μου θα τον έκανε να βγει στους δρόμους ζητώντας - συγγνώμη μάλλον απαιτώντας - να επιστρέψουν τα τανκ ή ο βασιλιάς (πιθανότατα και τα δυο μαζί). Στην τελική καλύτερα να ακούς μαλακίες από έναν παρά από τριάντα. Καλύτερα να σε ορίζει ένας τρόμπας παρά χίλιοι.
Πραγματικά αναρωτιέμαι αν ο Βολτέρος περνώντας μια ώρα στην τάξη μου θα συνέχιζε να λέει τα ίδια περί δικαιωμάτων του λόγου και αγώνος θανάτου γι’ αυτά ή αν θα έλεγε: «ε, και δεν γαμιέσται όλοι σας»; Πραγματικά αναρωτιέμαι με ποιόν μπορεί να είχε τη διαφωνία ώστε να ξεστομίσει κάτι τόσο θαρραλέο. Όχι τίποτε άλλο αλλά, στις μισές και βάλε διαφωνίες που είχα ήθελα και εγώ να πεθάνω, αλλά όχι λόγω κάποιας αγωνιστικής διάθεσης να υπερασπιστώ τη μαλακία του καθενός, αλλά από απελπισία (στις διαφωνίες που περισσεύουν απλά ευχόμουν να πεθάνει ο άλλος μήπως μας απαλλάξει από την παρουσία και την μαλακία του).
Μη βιαστείτε να βγάλετε πρόωρα συμπεράσματα. Ούτε χιτλερικός, ούτε χουντικός είμαι. Μια χαρά δημοκρατικός άνθρωπος είμαι. Το αποδεικνύει το γεγονός ότι δεν έχω μπουκάρει στη σχολή με μια καραμπίνα καθαρίζοντας κοσμάκι όπως
τα παιδιά στο columbine της Αμερικής (τρανταχτό παράδειγμα καλλιτεχνικού υπερ-εγώ και μαλάκινσης αποτελεί η μετάφραση του τίτλου του σχετικού από τον Μάικλ Μουρ ντοκιμαντέρ “bowling for columbine” σε “ακήρυχτος πόλεμος”). Απλά η παραδοχή και το γενικότερο αξίωμα πως οι γνώμες είναι σαν τα κολοτρυπίδια που όλοι έχουν από ένα, με απελπίζει όλο και περισσότερο.
Θα μου πει κανείς «δεν θα έπρεπε δηλαδή να δικαιούται ο καθένας να έχει τη γνώμη του και να την εκφράζει;». Σαφώς! Απλά γνώμη έχει(και την εκφράζει ελεύθερα) π.χ. και ο Λιακόπουλος, ο Ψωμιάδης, οι μαϊντανοί των τηλεωπτικών παραθύρων, οι πρωταγωνιστές των reality, η Άντζελα Δημητρίου, ο Μπάμπης ο Σουγιάς, ο Τσουκαλάς, τα καμένα των νετ-καφέ, η Λουκά, το κάθε ξέκωλο, ο κάθε trendy-boy, ο Σφακιανάκης, η Τάμτα, τα μοντέλα γλάστρες, η Μενεγάκη, ο καθένας που βρίσκει μια σύνδεση και φτιάχνει blog ή γράφει στο
indymedia, η Λίτσα Πατέρα, οι κνίτες, η κυρα-Κατίνα απέναντι, ο Χριστόδουλος, η Τούλα η κομμώτρια, εγώ.
Σε κάνει να σκέφτεσαι δυο φορές πριν μιλήσεις για ελευθερία λόγου ε;


ΥΓ: Βρίσκομαι στο β’ εξάμηνο του τμήματος γραφιστικής εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων του ΙΕΚ Πολιτιστικού. Γι’ αυτό και οι αναφορές στην τέχνη