Η θεία δίκη και ο μαλάκας της παρέας (μέρος 2)

Το παραδέχομαι. Αργώ. Όμως όπως πάντα ως ανιδιοτελές άτομο που είμαι (τι λε ρε ψηλέ;) δουλεύω για σας. Αργώ μεν (να σας έχω στην τσίτα, να έχετε κάτι να περιμένετε βρε αδέρφια) αλλά όχι πολύ δε (μη σας χάσουμε και από πελάτες. Δε μπορεί θα κάνω και εγώ βιβλίο κάποτε το blog αυτό). Πέμπτη έπρεπε να το γράψω, Δευτέρα είναι. Μια χαρά.

Και πάμε στο μέρος βου. Είπαμε θα το πάω αθλητικά. Και λέω πάνω για Πέμπτη, γιατί Πέμπτη τελείωσε το ποδοσφαιρικό τριήμερο. Το Ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό τριήμερο για την ακρίβεια. Οι πιο ψαγμένοι φαντάζονται ήδη ποιος είναι ο μαλάκας της παρέας, αλλά εγώ θα συνεχίσω δίνοντας το φως μου και στους μη γνωρίζοντες.

Πέμπτη βράδυ, μετά το πέρας όλων των αγώνων, καθόμαστε παρέα σε μπαράκι. Εγώ το χανούμι της παρέας και οι υπόλοιποι σκουλίκια άρτι αφιχθέντες από το γήπεδο. Μέσα στη χαρά όλοι μας, χαμογέλα, κεράσματα και χουχουχου. Και κάπου εκεί κάνω την σκέψη, πόσο γαμώ θα ήταν να είχε και το τραπέζι βάζελο, λαρισαίο και πανιώνιο. Θα είχαμε ένα διάλογο κάπως έτσι:

- συγχαρητήρια κάνατε μεγάλη εμφάνιση ρίξατε 3.

- μα τι λέτε, εμείς; Τα παιδιά από εδώ ήσαν καταπληκτικοί τους έλιωσαν τους άγγλους

- α μα δεν ήταν τίποτα. Οι λεβέντες από εδώ που έπαιζαν και εκτός ήταν οι καλύτεροι

- ε τα παραλέτε τώρα σας παρακαλώ. Τα καρντάσια είχαν το πιο δύσκολο αντίπαλο. Μπράβο τους.

- σε μας; Ε μα όχι. Εδώ στα παιδιά. Εκτός έδρας ματς γύρισαν. Οι πιο άξιοι εκπρόσωποι.

…και ξανά από την αρχή τα ίδια και τα ίδια. Γέλια, συγχαρητήρια, «όχι εμείς οι άλλοι», «μα γιατί εμείς, οι παραάλλοι». Γενικά μια κολοκυθιά του ποιος αξίζει τα περισσότερα μπράβο και συγχαρητήρια. Και ξαφνικά …

…όλοι γυρνάνε και κοιτούν εκείνο το παλικάρι που ντυμένο στα ερυθρόλευκα κάθεται αμίλητο και λυπημένο στη γωνία. Τον κοιτούν λίγο με ειρωνεία, λίγο με συμπάθεια, λίγο με οίκτο. Για μερικά δευτερόλεπτα επικρατεί η απόλυτη ησυχία. Άλλα γρήγορα, γρήγορα όλοι γυρνούν στο προηγούμενο χαρούμενο και θορυβώδες μοτίβο.

- έλα μωρέ σιγά την ομάδα που παίζαμε. Εσείς εσείς μεγάλη εμφάνιση …

[ … ]

Και όπως όλοι καταλάβαμε ο μαλάκας της παρέας είναι ο γαύρος. Αρχίζω και τα λυπάμαι τα παιδιά. Πότε θα δουν χαρά στην Ευρώπη αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί εντός των τειχών, εντάξει, σου βγάζουν την τροπαιοθήκη των τελευταίων 15 ετών και σκας. Αλλά έξω; Οι φάπες έρχονται και τελειωμό δεν έχουν. Ίσως είναι και αυτό μια ιδιότυπη θεία δίκη για κάτι μυστήρια σφυρίγματα και κάτι αλαζονικές συμπεριφορές εντός των τειχών. Τέσπα το πράμα χρίζει ανάλυσης και βαριέμαι. Άλλωστε με το μαλάκα της παρέας ποιος θέλει να ασχολείτε; (χοχοχο)

Στα σοβαρά όμως τώρα. Την Πέμπτη ήμασταν όλοι χαρούμενοι (ε καλά …όχι και όλοι. Χοχοχο). Η Λάρισα ήταν σκέτο ποίημα. Το 2-0 την αδικεί και εκεί στον κάμπο δείχνουν το δρόμο στους υπόλοιπους σε ότι αφορά την εμπιστοσύνη στον προπονητή. Μακάρι να περάσει. Η ΑΕΚ πάλι, έκανε το χρέος της με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Ειδικά στο β’ ημίχρονο (όπου για άλλη μια φορά φάνηκε ότι Ριβάλντο – Λυμπερόπουλος δεν μπορούν μαζί – τουλάχιστον έτσι) ήταν για φίλημα. Η άλλη ευχάριστη έκπληξη της ημέρας ο Πανιώνιος εκμεταλλεύτηκε το ντεφορμάρισμα της Σοσό, πέταξε δυο τεμάχια στους «λε φλορ» για πλάκα και τώρα στην πλατεία (μια είναι η πλατεία ως λένε και οι Αθηναίοι) κάνουν Ευρωπαϊκά όνειρα και όχι άδικα. Στη Ν. Σμύρνη ακολουθούν τα χνάρια της Λάρισας και δικαιώνονται και αυτοί. Ο ΠΑΟ αν και του στράβωσε το ματς, το ίσιωσε μόνος και έκανε το αυτονόητο νικώντας μια κάποια Αρτμέντια, θυμίζοντας μερικές φορές τον παλιό καλό ευρω-ΠΑΟ. Στον Άρη η άποψη ότι ο κόσμος είναι ο δωδέκατος παίχτης είναι πέρα για πέρα πραγματική. Ο (εκπληκτικός για άλλη μια φορά) κόσμους του, τον έσπρωξε στα πρώτα λεπτά στο 1-0 και ύστερα τον κρατούσε όταν η Σαραγόσα ανέβασε στροφές, κρατώντας το αήττητο του Χαριλάου. Είχε βέβαια και κάποια τύχη, άλλα σε τέτοιες περιπτώσεις χωρίς τύχη δεν πας πουθενά.

Όσο για την ρεβάνς ο Άρης έχει το δυσκολότερο έργο από όλους. Όχι μόνο λόγω δυναμικότητας αντιπάλου, αλλά και γιατί ο προπονητής είναι νέος στην ομάδα και θα πάρει χρόνο να εφαρμόσει αυτά που θέλει. Φάνηκε και από το πρώτο ματς άλλωστε. Με μικρότερο βαθμό δυσκολίας (αλλά σαφώς μεγάλο) ακολουθεί η Λάρισα. Το 2-0 είναι ιδανικό σκορ για διπλά παιχνίδια, αλλά ο αντίπαλος είναι δυνατός. Αν αντέξει τη φούρια των πρώτων λεπτών και παραμείνει συγκεντρωμένη σε όλο το ματς, θα γυρίσει από την Αγγλία με την πρόκριση. Οι άλλοι τρεις θα πρέπει να κάνουν σεπούκου για να χάσουν την πρόκριση. Φαντάζομαι πως κανείς τους δεν έχει τέτοιες αυτοκτονικές τάσεις.

Αυτά για αρχή. Είχα και άλλα, άλλα βαριέμαι (στην τελική για 2-3 άτομα δεν θα βγάζω εγώ τα μάτια μου). Θα συνεχίσω βέβαια να ενημερώνω και να μοιράζω το φως μου ανά τακτά (ε καλά λέμε και καμιά μαλακία) διαστήματα.

ΥΓ: Δια τους άσχετους (άσχετες κάτα 99% αλλά τέλος πάντων). Χανούμι = ΑΕΚτσής, Σκουλίκη = ΑΡΗανός, Βάζελος = Παναθηναϊκός και Γαύρος = Ολυμπιακός.