Εκκωφαντική σιωπή …και ξύσε με τα παπάρια.

Και τώρα τι αδέρφια; Εννοώ τώρα που τους κλάσαμε μια μάντρα αρχίδια τι γίνεται; Μάλλον ότι αναφέρω και σε προηγούμενο ποστάκιον. Γιατί κακά τα ψέματα μια τρύπα στο νερό κάναμε.

Όχι εντάξει, η αλήθεια είναι πως μας έπαιξαν τα κανάλια και μας έδωκαν και συγχαρητήρια (εμάς των bloggers ντε). Γινήκαμε μοδάτοι τώρα και όποιος έχει blog είναι και ψαγμένο παλικάρι. Ευκαιρία, τώρα που αυξάνεται η πελατεία, γι’ αυτούς που έχουν κάνει τα blog τους βιβλία να πουλήσουν κανένα παραπάνω, αλλά και γι’ αυτούς που καημό το έχουν να εκδοθούν να γίνει το όνειρο αλήθεια. Ωραία όλα αυτά δεν λέω, αλλά πέρα από την τόνωση του εγωισμού του έθνους των bloggers, βγήκε και τίποτε άλλο ή κλάιν μάιν που λέμε εδώ στη Σαλόνικα.

Στην οποία συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης ήταν όντως ο κλάιν και ο μάιν*. Και άντε. Για το γεγονός ότι ήταν 200 το πολύ 300 άτομα χέστηκα. Ο καθένας ότι του καυλώσει κάνει και δεν μας πέφτει και λόγος πως και γιατί. Αλλά συγγνώμη ρε καρντάσια, αλλά ο γαμημένος ο λευκός (τρομάρα του) πύργος από πότε είναι κεντρική πλατεία; Και θα με πείτε εσένα το μέρος σε χάλασε τώρα; Γενικά όχι. Αλλά άμα ξέρεις πως όσοι ήταν εκεί (οι περισσότεροι τουλάχιστον), είναι οι ίδιοι που κάθονται γύρω ή μέσα στα καραβάκια της παραλίας σε πιάνει τρέλα. Ρε μεγάλε έβαλες μια μαύρη μπλούζα, πήγες και 10 μέτρα παραπέρα και νομίζεις πως κάτι έκανες δηλαδή; Μας δουλεύεις;

Άντε χέστο και αυτό. Πες ότι στράβωσε ο ψηλός γιατί πήγε ως την Αριστοτέλους και αφού είδε και αποείδε ότι είναι αυτός και άλλοι 3-4 εκεί, τραβήχτηκε με τα πόδια ως το λευκό(μη χέσω). Για το ότι κανείς δεν ήξερε γιατί ήταν εκεί, τι να πεις; Θα με πεις τώρα, εσύ δηλαδή ήξερες γιατί πήγες; Όχι γαμώτο μου και αυτό μου την έδινε. Όσοι δεν έκοβαν βόλτες να βρούνε κανένα γνωστό να κάνουν τζέρτζελο, είχαν την ίδια απορία στο πρόσωπο: «ωραία, ήρθαμε. Και τώρα τι;». Τίποτα. Κλάιν μάιν κατάσταση. Τζόβενοι να χαζεύουν γκόμενες, γκόμενες να χαζεύουν τζόβενους, στυλάκι είμαι-ψαγμενό-αλτέρνατιβ-άτομο-και-τα-σπάω και κυνηγετό με το τουφέκι του σκοπού της συνάντησης. Ναι, ναι ξέρω. Σιωπηλή ήταν η συνάντηση και χαιρέτα μου τον πλάτανο.

Αποδείχτηκε πως η «εκκωφαντική σιωπή» ήταν τελικά «εκκωφαντική αμηχανία». Αμηχανία γιατί, εντάξει να μαζευτούμε γιατί κάτι μας χαλάει, κάτι θέλουμε, αλλά δεν ξέρουμε τι. 100% δικαίωση του Χάρρυ Κλύνν όταν λέει πως «ο Έλληνας δεν ξέρει τι θέλει και δεν θα ησυχάσει μέχρι να το αποκτήσει». Διαμαρτυρία λέει που καίνε τα δάση. Λες και άσπουμε τα καίνε βάση νόμου και ξέρουμε ποιοι είναι, οπότε διαμαρτυρόμενοι θα τους αναγκάσουμε να σταματήσουν, γιατί πάνε κόντρα στη βούληση του λαού. Διαμαρτυρία λέει για την ανικανότητα τον κυβερνώντων. Ναι! Για πες το και δυνατά να φας κανένα γιαούρτι. Γιατί μονάχοι δεν κυβερνούν. Κάποιος τους λέει τράβα να κυβερνήσεις. Δεν το κάνουν ετσιθελικά. Διαμαρτυρία λέει για να γίνουν τα δάση ξανά δάση και να μη χτιστεί τίποτε εκεί. Μάλιστα. Μέσα και εγώ. Αλλά άμα δεν γίνει έτσι, δηλαδή τι θα κάνουμε; Θα τους κάνουμε ντα; Ή θα φοβηθεί κανείς στην σκέψη ότι θα μαζευτούμε πάλι ντυμένοι στα ροζ;(ε όλο μαύρο δεν λέει). Ή λέει διαμαρτυρία για τους νεκρούς. Μάλιστα. Να σας δω να βγαίνετε στο δρόμο με μαύρα για τους νεκρούς των τροχαίων, των επεισοδίων στα γήπεδα, των ναρκωτικών, των ιατρικών λαθών και της αμέλειας και τι άλλο στη ζωή μου. Εμ δεν ξέραμε γιατί πήγαμε, εμ κάναμε και της ψωλής μας το χαβά.

Αλλά εντάξει. Κλάιν. Εμείς το μήνυμα το αφήσαμε. Τώρα το ότι ούτε εμείς ξέρουμε τι έγραφε είναι άλλο πακέτο. Όπως ότι σκοτώθηκε να γελάει όποιος πολιτικός διάβασε το «… στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος», είναι και αυτό άλλο πακέτο. Μη λέμε τέτοια ρε παιδιά και τους τρομάζουμε, έχουν και κάποια ηλικία πολλοί θα μας πάθουν τίποτα. Όσο για το «ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ» …μπορεί να μου πει κάποιος πια ακριβώς φορά είναι αυτή που ξεχείλισε;

Τέλος πάντων. Βαριέμαι κιόλας είναι η αλήθεια, οπότε ώρα να κλείνω. Μια συμβουλή μόνο. Όταν κλάνουμε αρχίδια, τουλάχιστον να το κάνουμε με θόρυβο, να το καταλάβει και ο άλλος ρε παιδί μου…

*αμίμητη ατάκα-ερώτηση Αθηναίου φαντάρου σε μένα και μια σειρούλα από δω πάνω. Μας ακούει εμένα και το καρντάσι να μιλάμε, οπότε ρωτάει σε κάποια φάση. «ρε σεις αυτοί οι δυο που λέτε συνέχεια ποιοι είναι;». Κοιταζόμαστε με το καρντάσι. «ποιοι δυο ρε μαλάκα;». «ε να, αυτοί. Ο Κλαίν και ο Μάιν». Τα ξημερώματα της ίδιας μέρας άκουγες τη σειρούλα να γελάει ακόμα από τη σκοπιά του.