Τράβα να βάψεις να κάνα νύχι κοπέλα μου...

Πάλι νεύρα; Πάλι ρε παλικάρι μου; Πάλι; Τι να κάνω γαμώ το ξεσταύρι μου, που όταν ακούω (διαβάζω) μαλακίες και γελοιότητες, δεν μπορώ να κρατήσω τα νεύρα μου; Τι σε έπιασε αγορίνα μου και ποιος σε πείραξε να τον εσκίσω θα με πεις. Για ρίξε μια ματιά εδώ και όταν τελέψεις, καμ μπάκ.

Τέλεψες; Ωραία. Μη μιλάς ...όχι ακόμα δηλαδή. Άσε με να σε πω και μετά το συζητάμε.

Για αρχή το εν λόγω πόστ τυχαία το πέτυχα. Δεν την ξέρω δεν με ξέρει και προηγούμενα δεν έχουμε. Παμ’ παρακάτω τώρα. Που τα πήρα και γιατί προφανώς σκέφτεσαι και δεν σε αδικώ, αλλά είπαμε υπομονή. Η φράση «Το χειρότερο για μένα είναι ότι, αυτές οι γυναίκες έχουν αποδεχτεί τη μοίρα τους και δεν κάνουν τίποτα για να διεκδικήσουν τα αναφαίρετα δικαιώματά τους.» με γύρισε τα μυαλά. Και εκεί που βγήκα τελείως από τα ρούχα μου ήταν όταν είδα και τι άτομαο τα γράφει όλα αυτά. Ρίχνεις μια ματιά στα υπόλοιπα θέματα και βγάζεις αφρούς. «Πως να είστε ο τέλειος σύντροφος», «Πως να απορρίψετε κάποιον», «Πως να συμπεριφερθείτε μετά το σεξ!» και «Μάθετε να φιλάτε με πάθος!» βλέπει ο ψηλός και του γυρίζει το μάτι προς τα μέσα. Για τον εξής απλό λόγο. Μου κάνει τέτοιες δηλώσεις το κορίτσι του cosmopolitan που ανάθεμα με αν ξέρει που σκατά πέφτει η γαμημένη η Σαουδική Αραβία. Και τσατίζομαι γιατί ξέρω ότι το θέμα θα αναφέρθηκε εκεί που έκανε πετικιούρ με τις κολλητές στο στυλ «καλέ μάθατε πως κυκλοφορούν οι γυναίκες στη Σ. Αραβία;» για να κλείσει με το ποιος τελικά πηδάει τη Γιώτα από το γραφείο και αν το βράδυ θα πάνε στο Βέρτη. Είναι ο συνδυασμός των παραπάνω που κάνει το κεφάλι μου να γυρνά σαν του εξορκιστή. Ποιος γράφει και τι γράφει. Άτομα άσχετα και ασόβαρα μου γράφουν για άλλα άτομα που δεν έχουν καμία σχέση με αυτά και γράφουν και μαλακίες. Σα να κράζω εγώ τους οικοδόμους για κάτι εργατικά τους δικαιώματα που δεν διεκδικούν. Γιατί άλλο να φωνάζω εγώ για τα δικαιώματα των οικοδόμων και να τους κράζω από πάνω και άλλο να τραβήξουν σε πορεία οι οικοδόμοι και να τους υποστιρίξω γιατί συμφωνώ με τα αιτήματα τους. Και είναι ηλίθιο το πρώτο για τον απλό λόγο ότι δεν ανέβηκα και ποτέ σε καμια σκαλωσιά τελευταία, εκτός και αν το ξέχασα, οπότε να την ψάξω και για τα ένσημα Θέλω να πιστεύω πως οι αναγνώστες μου (όσοι και αν είναι αυτοί) είναι αρκετά έξυπνοι να καταλάβουν το νόημα του παραδείγματος και τι θέλω να πω με αυτό. Το θέμα του ποιος τα γράφει συνεπάγεται και άλλων πραγμάτων, αλλά αν πάω από το εν λόγω blog να τα πω θα γίνει της πουτανάρας το κάγκελο.

Οπότε ας πάει να πει κάποιος στην τύπισσας πέντε πράματα εκ μέρους μου. Όπως ότι δεν είναι θέμα αποδοχής της μοίρας, αλλά αποδοχής μιας κουλτούρας (όποια και αν είναι αυτή δεν το συζητάμε τώρα). Γιατί το πρόβλημα των γυναικών αυτών (όσων έχουν πρόβλημα επαναλαμβάνω) δεν είναι ότι με την κελεμπία δεν φαίνεται το νέο tattoo στο μπούτι και το ωραίο χρωματάκι στο νύχι όπως πιθανόν να φαντάζεται το κορίτσι μας. Γιατί εκεί ο Αχμέτ δεν είναι Μήτσος να του πεις «σάλτα και γαμήσου, εγώ πάω στη μάνα μου», γιατί εκεί ο πρώτος που θα σε σαπακιάσει στο ξύλο αν το κάνεις θα είναι η μάνα σου που θα σε στείλει συστημένη πίσω στον Αχμέτ να σε πλακώσει και εκείνος μήπως σε λυπήθηκε η μάνα σου και δεν σε πλάκωσε αρκετά. Δεν κάνουν τίποτα γράφει το ζώο για τις γυναίκες μιας χώρας που άμα τις βιάσουν τις λιθοβολούν και από πάνω. Λες και κάθονται όλη μέρα αμέριμνες και από βαρεμάρα δεν λένε τίποτα για το ξύλο που αρπάζουν. Άκου τώρα προβληματισμούς που βγάζει το άτομα που έβγαλε θέμα στο ίντερνετ για το πώς να φιλάς με πάθος. Και μη με πει κανένας μαλάκας τι σχέση έχει αυτό, γιατί καταλαβαίνουμε όλοι πολύ καλά. Γιατί ξέρουμε ότι η γκόμενα νομίζει πως στις μουσουλμανικές χώρες οι γυναίκες χαλιόνται που δεν έχουν δικαίωμα να κυκλοφορούν με τις φούστες ως το βυζί και ότι επιλογή της αυτοδιάθεσης του σώματος μας σημαίνει να προβληματίζεσαι για το χρώμα της ρίζας μη γαμήσω. Μου τι δίνει αφάνταστα να ακούω(διαβάζω) από γκόμενες του στυλ cosmopolitan και το μαλλί πλατίνα να λένε δεν κάνουν τίποτα. Γιατί υποψιάζομαι ότι κατέληξαν στο συμπέρασμα έτσι. Χωρίς καμία σκέψη απολύτως. Απλά για να απαντήσουν στην ερώτηση «καλά μωρέ και αυτές πως αντέχουν έτσι;». Ας ενημερώσει κάποιος την κοπέλα λοιπόν, ότι και πολλές πολλές επιλογές δεν έχουν (όσες έχουν πρόβλημα επαναλαμβάνω). Γιατί είπαμε. Ο Αχμέτ ρίχνει και καμία ψιλή και του λένε και μπράβο στο χωριό. Γιατί επίσης τον Αχμέτ δεν τον διαλέγεις εσύ επειδή είναι ψηλό αγόρι, μοιάζει του Μπράντ Πίτ και οδηγεί κάμπριο (όπως προστάζει το περιοδικό που διαβάζεις), αλλά στον φορτώνουν από τα δεκαπέντε (και πολύ λέω). Ας πάει να πει κάποιος ότι την ώρα που αυτή ως πρώτο μεγάλο πόνο βίωνε το πέρασμα του σκουλαρικιού, την ίδια ώρα αντίστοιχα κάποια συνομήλικη της στον αραβικό κόσμο βίωνε ως πρώτο μεγάλο πόνο την κλειτοριδοεκτομή (με τις ευλογίες των γωνιών πάντα), μπας και καταλάβει ότι σε ένα τέτοιο κόσμο δεν έχεις να περιμένεις και πολλά. Επίσης ας της πει και κάποιος ότι δεν έχουν και πρόβλημα με αυτό τον τρόπο ζωής, γιατί τον θεωρούν και σωστό. Γιατί ίσως δεν τους λέει και τίποτα να είναι άλλη μια βαμμένη γκόμενα που χορεύει σε μπαρ.

Και επειδή θα αναφερθεί και το θέμα της κουλτούρας και του πολιτισμού στις εν λόγω χώρες. Μαγκιά τους. Ναι ακριβώς. Μαγκιά τους. Ας μάθουμε επιτέλους να σταματήσουμε να κρίνουμε μόνο με τα κριτήρια τα δικά μας. Γιατί πρώτων ο αραβικός πολιτισμός είναι ένας επίσης σπουδαίος πολιτισμός. Όταν οι άραβες ήταν έτη φωτός μπροστά στην αστρονομία, τα μαθηματικά και τις άλλες επιστήμες, εμείς (ο δυτικός πολιτισμός) καίγαμε γυναίκες ζωντανές ως μάγισσες. Και θα με πεις «μα τα ανθρώπινα δικαιώματα κλπ». Θα σου πω ότι από μέρος σε μέρος είτε διαφέρουν είτε δεν ισχύουν και τέλος. Στη Σαουδική Αραβία ας πούμε το δικαίωμα της ιδιοκτησίας προστατεύεται διαφορετικά απ’ ότι στον δυτικό κόσμο. Εκεί του κλέφτη του κόβουν το χέρι και τελειώνουν. Καλά και το θεωρείς εσύ σωστό θα ρωτήσει κάποιος. Προφανώς και όχι. Αλλά γι’ αυτό ακριβώς το λόγω δεν ζω και εκεί πέρα. Και γι’ αυτό ακριβώς δεν παίζει να πατήσω εκεί πέρα, γιατί θα μου φανεί κομμάτι δύσκολο να ακολουθήσω τους όρους του «οικοδεσπότη» (γιατί στην τελική όταν πας επίσκεψη σε μια χώρα είναι σα να πηγαίνεις σε σπίτι. Δεν κάνεις ότι μαλακία σου κατέβει, αλλά σέβεσαι τις συνήθειες του οικοδεσπότη). Στην τελική οι άνθρωποι για χιλιάδες χρόνια ζούνε έτσι. Είτε δεν βρίσκουν λόγο να αλλάξουν κάτι είτε γουστάρουν και έτσι. Γιατί άμα δεν γουστάρεις κάτι είτε την κοπανάς για αλλού, είτε κοιτάς μήπως δεν είσαι ο μόνος μαλάκας που δεν γουστάρει και αμα βρεις και άλλους το αλλάζεις. Στην τελική εμείς πως δεν καίμε πια γκόμενες δεμένες σε παλούκια; Γιατί δεν νομίζω να βρέθηκε κάποιος και να είπε «μάγκες αμα την κάψετε την γκόμενα θα σας καρφώσω στον ΟΗΕ και το Ευρωπαϊκό δικαστήριο» έτσι; Τώρα αν κάποιος θέλει να ξεφύγει από όλα αυτά από μόνος και δεν τον αφήνουν, τότε ναι είναι υποχρέωση σου να βοηθήσεις(οι οικοδόμοι σε πορεία που λέγαμε; Ε …καλημέρα). Αλλιώς του αφήνεις στην ησυχία τους να τα βρουν μόνοι τους, γιατί και για τους αυτόχθονες της Αμερικής (βόρειας και νότιας) κάποιοι θεώρησαν ότι είναι απολίτιστοι (ή ότι έχουν κατώτερο πολιτισμό) και τα αποτελέσματα τα είδαμε.

Στην τελική οι μουσουλμάνες από μόνες τους έκαναν φασαρία για την απαγόρευση της μαντίλας στα σχολεία. Και πριν σηκώσει κανείς το κεφάλι να πει μαλακία, ας μου πει τι αν θα γινόταν ή όχι πραξικόπημα στην Ελλάδα αν αύριο έβγαινε η κυβέρνηση και έλεγε πως απαγορεύονται τα σταυρουδάκια στο λαιμό και τα κομποσχοίνια στο χέρι. Όχι γιατί και εμείς προχωρημένοι είμαστε, αλλά στις αρχές του μήνα ο prezatv έβγαζε στον αέρα αυτό το video. Άντε γιατί πολλές μαλακίες ακούσαμε και φέτος.

Η θεία δίκη και ο μαλάκας της παρέας (μέρος 2)

Το παραδέχομαι. Αργώ. Όμως όπως πάντα ως ανιδιοτελές άτομο που είμαι (τι λε ρε ψηλέ;) δουλεύω για σας. Αργώ μεν (να σας έχω στην τσίτα, να έχετε κάτι να περιμένετε βρε αδέρφια) αλλά όχι πολύ δε (μη σας χάσουμε και από πελάτες. Δε μπορεί θα κάνω και εγώ βιβλίο κάποτε το blog αυτό). Πέμπτη έπρεπε να το γράψω, Δευτέρα είναι. Μια χαρά.

Και πάμε στο μέρος βου. Είπαμε θα το πάω αθλητικά. Και λέω πάνω για Πέμπτη, γιατί Πέμπτη τελείωσε το ποδοσφαιρικό τριήμερο. Το Ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό τριήμερο για την ακρίβεια. Οι πιο ψαγμένοι φαντάζονται ήδη ποιος είναι ο μαλάκας της παρέας, αλλά εγώ θα συνεχίσω δίνοντας το φως μου και στους μη γνωρίζοντες.

Πέμπτη βράδυ, μετά το πέρας όλων των αγώνων, καθόμαστε παρέα σε μπαράκι. Εγώ το χανούμι της παρέας και οι υπόλοιποι σκουλίκια άρτι αφιχθέντες από το γήπεδο. Μέσα στη χαρά όλοι μας, χαμογέλα, κεράσματα και χουχουχου. Και κάπου εκεί κάνω την σκέψη, πόσο γαμώ θα ήταν να είχε και το τραπέζι βάζελο, λαρισαίο και πανιώνιο. Θα είχαμε ένα διάλογο κάπως έτσι:

- συγχαρητήρια κάνατε μεγάλη εμφάνιση ρίξατε 3.

- μα τι λέτε, εμείς; Τα παιδιά από εδώ ήσαν καταπληκτικοί τους έλιωσαν τους άγγλους

- α μα δεν ήταν τίποτα. Οι λεβέντες από εδώ που έπαιζαν και εκτός ήταν οι καλύτεροι

- ε τα παραλέτε τώρα σας παρακαλώ. Τα καρντάσια είχαν το πιο δύσκολο αντίπαλο. Μπράβο τους.

- σε μας; Ε μα όχι. Εδώ στα παιδιά. Εκτός έδρας ματς γύρισαν. Οι πιο άξιοι εκπρόσωποι.

…και ξανά από την αρχή τα ίδια και τα ίδια. Γέλια, συγχαρητήρια, «όχι εμείς οι άλλοι», «μα γιατί εμείς, οι παραάλλοι». Γενικά μια κολοκυθιά του ποιος αξίζει τα περισσότερα μπράβο και συγχαρητήρια. Και ξαφνικά …

…όλοι γυρνάνε και κοιτούν εκείνο το παλικάρι που ντυμένο στα ερυθρόλευκα κάθεται αμίλητο και λυπημένο στη γωνία. Τον κοιτούν λίγο με ειρωνεία, λίγο με συμπάθεια, λίγο με οίκτο. Για μερικά δευτερόλεπτα επικρατεί η απόλυτη ησυχία. Άλλα γρήγορα, γρήγορα όλοι γυρνούν στο προηγούμενο χαρούμενο και θορυβώδες μοτίβο.

- έλα μωρέ σιγά την ομάδα που παίζαμε. Εσείς εσείς μεγάλη εμφάνιση …

[ … ]

Και όπως όλοι καταλάβαμε ο μαλάκας της παρέας είναι ο γαύρος. Αρχίζω και τα λυπάμαι τα παιδιά. Πότε θα δουν χαρά στην Ευρώπη αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί εντός των τειχών, εντάξει, σου βγάζουν την τροπαιοθήκη των τελευταίων 15 ετών και σκας. Αλλά έξω; Οι φάπες έρχονται και τελειωμό δεν έχουν. Ίσως είναι και αυτό μια ιδιότυπη θεία δίκη για κάτι μυστήρια σφυρίγματα και κάτι αλαζονικές συμπεριφορές εντός των τειχών. Τέσπα το πράμα χρίζει ανάλυσης και βαριέμαι. Άλλωστε με το μαλάκα της παρέας ποιος θέλει να ασχολείτε; (χοχοχο)

Στα σοβαρά όμως τώρα. Την Πέμπτη ήμασταν όλοι χαρούμενοι (ε καλά …όχι και όλοι. Χοχοχο). Η Λάρισα ήταν σκέτο ποίημα. Το 2-0 την αδικεί και εκεί στον κάμπο δείχνουν το δρόμο στους υπόλοιπους σε ότι αφορά την εμπιστοσύνη στον προπονητή. Μακάρι να περάσει. Η ΑΕΚ πάλι, έκανε το χρέος της με τον πλέον εμφατικό τρόπο. Ειδικά στο β’ ημίχρονο (όπου για άλλη μια φορά φάνηκε ότι Ριβάλντο – Λυμπερόπουλος δεν μπορούν μαζί – τουλάχιστον έτσι) ήταν για φίλημα. Η άλλη ευχάριστη έκπληξη της ημέρας ο Πανιώνιος εκμεταλλεύτηκε το ντεφορμάρισμα της Σοσό, πέταξε δυο τεμάχια στους «λε φλορ» για πλάκα και τώρα στην πλατεία (μια είναι η πλατεία ως λένε και οι Αθηναίοι) κάνουν Ευρωπαϊκά όνειρα και όχι άδικα. Στη Ν. Σμύρνη ακολουθούν τα χνάρια της Λάρισας και δικαιώνονται και αυτοί. Ο ΠΑΟ αν και του στράβωσε το ματς, το ίσιωσε μόνος και έκανε το αυτονόητο νικώντας μια κάποια Αρτμέντια, θυμίζοντας μερικές φορές τον παλιό καλό ευρω-ΠΑΟ. Στον Άρη η άποψη ότι ο κόσμος είναι ο δωδέκατος παίχτης είναι πέρα για πέρα πραγματική. Ο (εκπληκτικός για άλλη μια φορά) κόσμους του, τον έσπρωξε στα πρώτα λεπτά στο 1-0 και ύστερα τον κρατούσε όταν η Σαραγόσα ανέβασε στροφές, κρατώντας το αήττητο του Χαριλάου. Είχε βέβαια και κάποια τύχη, άλλα σε τέτοιες περιπτώσεις χωρίς τύχη δεν πας πουθενά.

Όσο για την ρεβάνς ο Άρης έχει το δυσκολότερο έργο από όλους. Όχι μόνο λόγω δυναμικότητας αντιπάλου, αλλά και γιατί ο προπονητής είναι νέος στην ομάδα και θα πάρει χρόνο να εφαρμόσει αυτά που θέλει. Φάνηκε και από το πρώτο ματς άλλωστε. Με μικρότερο βαθμό δυσκολίας (αλλά σαφώς μεγάλο) ακολουθεί η Λάρισα. Το 2-0 είναι ιδανικό σκορ για διπλά παιχνίδια, αλλά ο αντίπαλος είναι δυνατός. Αν αντέξει τη φούρια των πρώτων λεπτών και παραμείνει συγκεντρωμένη σε όλο το ματς, θα γυρίσει από την Αγγλία με την πρόκριση. Οι άλλοι τρεις θα πρέπει να κάνουν σεπούκου για να χάσουν την πρόκριση. Φαντάζομαι πως κανείς τους δεν έχει τέτοιες αυτοκτονικές τάσεις.

Αυτά για αρχή. Είχα και άλλα, άλλα βαριέμαι (στην τελική για 2-3 άτομα δεν θα βγάζω εγώ τα μάτια μου). Θα συνεχίσω βέβαια να ενημερώνω και να μοιράζω το φως μου ανά τακτά (ε καλά λέμε και καμιά μαλακία) διαστήματα.

ΥΓ: Δια τους άσχετους (άσχετες κάτα 99% αλλά τέλος πάντων). Χανούμι = ΑΕΚτσής, Σκουλίκη = ΑΡΗανός, Βάζελος = Παναθηναϊκός και Γαύρος = Ολυμπιακός.

Η θεία δίκη και ο μαλάκας της παρέας (μέρος 1)

Στα αθλητικά θα το γυρίσω το blog-άκιον για κάποιο διάστημα μάλλον, γιατί από ιδέες ξεμείναμε.

Και ξεκινάμε από το PART 1 του τίτλου, όπου θεία δίκη δεν ήταν τίποτε άλλο από την νίκη των Ρώσων επί των Ισπανών στο Eurobasket. Spaciba ρε παιδιά γιατί δεν θα το άντεχα να δω τους μεγαλύτερους loosers του αθλητισμού να κερδίζουν και πάλι χρυσό. Πέρυσι μας πέτυχαν στις χαρές και τα γλέντια και μας έλιωσαν (δίκαια). Φέτος όμως απέδειξαν γιατί είναι από τους πλέον σιχαμένους λαούς της υφηλίου.

Και εδώ να ανοίξω μια παρένθεση για την κλασσική εναλλακτική παύλα αναρχική παύλα ψαγμένη παύλα κουλτουριάρα παύλα ελληνίδα παύλα χαζογκόμενα, της οποίας το είδος ευδοκιμεί εν αφθονία σε τούτο το δύστυχο τόπο. Ότι και να με πεις χεσμένη σε έχω. Δεν κάνεις τίποτα σπουδαίο με το να μας το παίζεις λάτρης της ισπανικής κουλτούρας και να τρέχεις στην Βαρκελώνη. Απλά κάνεις ότι έκαναν όλες οι γκόμενες της ομοταξίας σου πριν δέκα χρόνια τρέχοντας στο Λονδίνο, πριν είκοσι πέντε όταν έτρεχαν Βερολίνο, πριν σαράντα όταν έτρεχαν Ιταλία και πριν εξήντα όταν έτρεχαν Παρίσι. Στην τελική όλων σάλτα γαμήσου και τράβα να κάνεις παρέα στον Χουανίτο.

Και συνεχίζω. Δεν συνηθίζω (για την ακρίβεια το αποφεύγω γενικώς) να μιλάω για διαιτησία και να πλέκω σενάρια συνωμοσίας. Αλλά το πράμα στην Ισπανία όπως εξελίχθηκε δεν προσφέρεται για επίδειξη πολιτισμού και ψυχραιμίας. Ολόκληρη οργάνωση στήθηκε με σκοπό να το πάρουν οι Ισπανοί. Στον ημιτελικό ούτε να τους ακουμπήσουμε δεν μπορούσαμε και σφύριζαν οι άρχοντες με τα γκρί. Και όταν είδαν πως απέναντι τους δεν έχουν τους μεθυσμένους από τη νίκη στον ημιτελικό του 2006 και τους ασύνδετους του β’ γύρου, αλλά άτομα ντυμένα σε γαλανόλευκη στολή καμικάζι, αρχίσανε τα άλλα κόλπα. Ο ένδοξος ισπανικός λαός εντός και εκτός παρκέ σε όλο του το μεγαλείο. Εντός, κωλοτούμπες, θεατρινισμοί, γκρίνια στους διαιτητές με το παραμικρό και εκ του ασφαλούς τσαμπουκάδες. Εκτός, πάρτυ και χαρά όσο κέρδιζαν. Όταν τους κατεβάσαμε τα αυτιά, στην βούβα όλοι τους. Όχι τίποτε άλλο μας είχαν σπάσει και την πούτσα με την υπερομάδα τους. Ότι όλοι γαμούν και δέρνουν. Το είδαμε βρε. Ο Γκασόλ 37 λεπτά στο παρκέ, ο Χιμένεζ 36, ο Καλντερόν 34, ο Γκαρμπαχόσα 30 και ο Ναβάρο 28. Οι υπόλοιποι ; Οι αφοί Ροντρίγκεζ 0(!!!) λεπτά, η κωλόφατσα ο Μουμπρού μόλις 4, ο αδελφός του Γκασόλ 3 (όχι δεν παίζει με βύσμα το παιδί), ο Γκαμπέχας 6 λεπτά και ο πολύς Ρέγες 9 λεπτά. Όχι καλέ όλοι τους είναι παιχταράδες. Αν το ματς ήταν στο ΟΑΚΑ ή σε κάποιο ουδέτερο γήπεδο εκείνο το βράδυ θα τους κάναμε τον κώλο βαρελοστέφανο. Μια δεκαπεντάρα στη μάπα και κατέβασμα τα αυτιά. Αλλά ας όψεται ο τρόπος διεξαγωγής του τουρνουά, η διαιτησία και τα καραγκιοζιλίκια τους.

Τις ίδιες παπαριές έκαναν και με τη Ρωσία. Πήραν ένα αβάντζο μερικών πόντων και μου ήταν όλο χαρά και στα «όλε». Show time, χαμόγελα και «ναι εντάξει το έχουμε το ματσάκι χαλαρά». Φωνάζανε σαν τις πουτάνες και μοίραζαν συγχαρητήρια όταν μπήκαν μπροστά με +5 στο 1:48 πριν τη λήξη. Αλλά ήταν ΠΡΙΝ τη λήξη ρε μπάσταρδα. Και εκεί που χαιρόσασταν ήρθε αυτός ο άγιος άνθρωπος που λέγεται J.R Holden (J.R. ρε μουνιά, DALLAS δεν βλέπατε; Ο τύπος απλά δεν πέθαινε, το έχει το όνομα) σας έβγαλε τη μαύρη μαλαπέρδα του και τρέξατε όλες να ξεδιψάσετε τη δίψα σας για σπέρμα. Με τον πιο γαμάτο, πιο αργό, πιο βασανιστικό, πιο καυλιάρικο τρόπο (η μπάλα έδειξε να βγαίνει και τελικά μπήκε) σας την κάρφωσε το παλικάρι. Και μετά κλάμα στο παρκέ, μούγκα στη στρούγκα στην εξέδρα και τσιμπήστε και τ’αρχίδια μου και άντε γειά.

Spaciba και πάλι που αποτρέψατε αυτή την αδικία. Πραγματική θεία δίκη.

Υγ: Θεία δίκη ήταν και η 4^η θέση της ομάδας μας η οποία σε όλο το τουρνουά ελάχιστες φορές θύμισε την ομάδα του 2005 και του 2006 και θα μπορούσαμε να μείνουμε και εκτός τετράδας (κάτι που επίσης θα ήταν δίκαιο). Αλλά πρώτον: δεν φταίμε εμείς αν οι Σλοβένοι είχαν τέτοιες αυτοκτονικές τάσεις και δεύτερον: έφτασα όπως έφτασα εκεί που έφτασα, άσε με να διεκδικήσω επί ίσοις όροις τη συνέχια ρε αδερφέ όσο χάλια και αν ήμουν στο τουρνουά.

Υγ2: Αυτή τη μαλακία το «πρώτοι στις καρδιές μας» πότε θα το κόψουμε; Δηλαδή η νίκη είναι ηρωική και ο νικητής αξίζει μόνο αν την κάνει η Ελλάδα ή ελληνική ομάδα; Να σοβαρευόμαστε λίγο ρε παιδιά. Όταν βγαίνεις πρώτος, γουστάρεις που βγήκες πρώτος. Αλλά και όταν βγεις τέταρτος (δεύτερος, πέμπτος, εικοστός) τιμάς τον πρώτο όπως του αξίζει.

Σκέφτομαι και γράφω...

…και σκεφτόμουν από το πρωί. Τι να γράψω, τι να γράψω; Για τα νεύρα που με πιάνουν όταν ακούω τις γραφικές παπαριές τύπου «bloggoσφαιρα» και «κίνημα των bloggers»; Για το ΑΕΚ – Sevilla; (Πολύ πράμα μιας και έχει και ένα άλφα background η ιστορία.) Για το ότι πήγα για μερικές ώρες Αθήνα και ξέμεινα πόσες μέρες; Για τον γνήσιο μαλάκα πάυλα έλληνα παύλα τουρίστα παύλα αριστερό παύλα ξύσε με να αλλάξω πλευρό;(αφορμή η επιστροφή του Φοίβου από Κούβα και Άγιο Δομίνικο). Για τη συναυλία των TOOL και τους πούστηδες της didimusic; Για τις εκλογές; Για την εθνική ποδοσφαίρου; Για την εθνική μπάσκετ (γαμώ το καντήλι σας κωλόπαιδα, πάλι 10 χρόνια από τη ζωη μας χάσαμε χτες). Για κάτι προσωπικά; Να συνεχίσω τις ιστορίες μου; Για την εκπαίδευση του secret agend της Λ.Δ.Θ;

Όχι κυρίες και κύριοι.

Σκέφτομαι και γράφω …τους πάντες στα παπάρια μου (ναι και εσένα που διαβάζεις αυτή τη στιγμή όποιος και αν είσαι).

Ο λόγος είναι ότι ξέρω πως δεν είμαι μόνος. Ο θεός Πανούτσος αποδεικνύει γιατί τον θεωρώ αδελφή ψυχή (τώρα περισσότερο από κάθε άλλη φορά).

Για να μην λέτε ...

Όχι όντως για να μην λέτε ότι ο ψηλός τα λέει εκ του ασφαλούς και κράζει τους πάντες γιατί είναι έξω από το χορό. Αμ δε. Αν με ρωτήσουν για μαλάκες τον πρώτο που θα δείξω θα είμαι εγώ. Και για να δείτε πόσο μαλάκες είμαι …

…ως και μαύρο σώβρακο φοράω. Τόσο σοβαρά το πήρα ο μαλάκας (το ότι βρέθηκα στην Αριστοτέλους ενώ η συνάντηση ήταν στο λευκό το αφήνω ασχολίαστο). Αλλά όπως λέει και ο Τζιμάκος, άμα είναι να κατηγορείς κάτι πρέπει να το ξέρεις.

Φανταστικός διάλογος.

- Μήτσο

- μμμ

- ΜΗΤΣΟ!!!

- Έλα ρε μάλακα, τι θές;

- Γύρνα το μπάφο.

- μμ, καλά ντε …πάρε

[ αρκετή ώρα γέλιου, μπάφου και βλακείας αργότερα. ]

- ρε μαλάκα.

- μμμ

- θυμάσαι τότε στείλαμε τον άλλο το μαλακά στο κέντρο;

- ε;

- έλα ρε, το βλάκα από το chat

- …

- αφού σε χαλάει ρε μαλάκα μη το πίνεις

[ αρκετό γέλιο και πάλι ]

- στα σοβαρά τώρα, ξεκόλλα.

- …

- το μαλάκα μωρε, που του το παίζαμε γκόμενα. Ακόμα ψάχνει τη Σουζάνα ο βλάκας.

- χαχααχχα ναι ρε. Πόση ώρα περίμενε ρε;

- χαχαχχαχα κάνα 3ωρο;

[ αρκετό γέλιο και πάλι ]

- ή τους άλλους;

- …

- που τους στείλαμε στο ίδιο μέρος;

- χαχααχα ο ένας gay δεν ήταν;

- χααχαχχαχ ναι, ναι και ο άλλος έψαχνε τη Σουζάνα και ο gay του την έπεσε

- αχχααχααχα ακόμα ξύλο παίζουν αυτοί ε;

[ αρκετό γέλιο και πάλι ]

- το ξανακάνουμε;

- ναι ρε συ, αλλά τι; Όχι πάλι τα ίδια.

- ναι δίκιο έχεις. Να σκεφτούμε κάτι.

[ στρίψιμο μπάφου. Πιώμα. Γέλιο. Πολύ Γέλιο ]

- Μήτσο.

- μμμ

- το βρήκα.

- τι ρε;

- τι να κάνουμε.

- για πες

- να ρε συ, σκεφτόμουν πως θα γίνει να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερους μαλάκες σε ένα μέρος

- χαχααχχαχα ρε τη Ζουζάνα πάλι την τιμητική της θα έχει.

[ αρκετό γέλιο και πάλι ]

- όχι, όχι, να τους μαζέψουμε για άλλη φάση.

- τι όμως;

- δεν ξέρω ρε συ, αλλά θα πρέπει να μπορούμε και να τους ξεχωρίσουμε. Να τους μετρήσουμε κιόλας χαχαχχχα

- χααχχαχαχ καλό ρε, αλλά πως;

- δεν ξέρω ρε μαλάκα. Θα το βρούμε όμως. Στρίψε τώρα τίποτα

[ στρίψιμο μπάφου. Πιώμα. Γέλιο. Πολύ Γέλιο ]

- μαλάκα!

- μμμ

- έχω μια ιδέα.

[ Οποιαδήποτε ομοιότητα με καταστάσεις και πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική και τυχαία και ο δημιουργός της ιστορίας δεν φέρει ευθύνη. Η ιστορία ανήκει αποκλειστικά στο δημιουργό της και το άρρωστο μυαλό του που απαντά στην ερώτηση «πως μπορείς να μαζέψεις ένα κάρο κόσμου στο ίδιο μέρος χωρίς κανένα προφανή λόγο;». ]

Εκκωφαντική σιωπή …και ξύσε με τα παπάρια.

Και τώρα τι αδέρφια; Εννοώ τώρα που τους κλάσαμε μια μάντρα αρχίδια τι γίνεται; Μάλλον ότι αναφέρω και σε προηγούμενο ποστάκιον. Γιατί κακά τα ψέματα μια τρύπα στο νερό κάναμε.

Όχι εντάξει, η αλήθεια είναι πως μας έπαιξαν τα κανάλια και μας έδωκαν και συγχαρητήρια (εμάς των bloggers ντε). Γινήκαμε μοδάτοι τώρα και όποιος έχει blog είναι και ψαγμένο παλικάρι. Ευκαιρία, τώρα που αυξάνεται η πελατεία, γι’ αυτούς που έχουν κάνει τα blog τους βιβλία να πουλήσουν κανένα παραπάνω, αλλά και γι’ αυτούς που καημό το έχουν να εκδοθούν να γίνει το όνειρο αλήθεια. Ωραία όλα αυτά δεν λέω, αλλά πέρα από την τόνωση του εγωισμού του έθνους των bloggers, βγήκε και τίποτε άλλο ή κλάιν μάιν που λέμε εδώ στη Σαλόνικα.

Στην οποία συγκέντρωση της Θεσσαλονίκης ήταν όντως ο κλάιν και ο μάιν*. Και άντε. Για το γεγονός ότι ήταν 200 το πολύ 300 άτομα χέστηκα. Ο καθένας ότι του καυλώσει κάνει και δεν μας πέφτει και λόγος πως και γιατί. Αλλά συγγνώμη ρε καρντάσια, αλλά ο γαμημένος ο λευκός (τρομάρα του) πύργος από πότε είναι κεντρική πλατεία; Και θα με πείτε εσένα το μέρος σε χάλασε τώρα; Γενικά όχι. Αλλά άμα ξέρεις πως όσοι ήταν εκεί (οι περισσότεροι τουλάχιστον), είναι οι ίδιοι που κάθονται γύρω ή μέσα στα καραβάκια της παραλίας σε πιάνει τρέλα. Ρε μεγάλε έβαλες μια μαύρη μπλούζα, πήγες και 10 μέτρα παραπέρα και νομίζεις πως κάτι έκανες δηλαδή; Μας δουλεύεις;

Άντε χέστο και αυτό. Πες ότι στράβωσε ο ψηλός γιατί πήγε ως την Αριστοτέλους και αφού είδε και αποείδε ότι είναι αυτός και άλλοι 3-4 εκεί, τραβήχτηκε με τα πόδια ως το λευκό(μη χέσω). Για το ότι κανείς δεν ήξερε γιατί ήταν εκεί, τι να πεις; Θα με πεις τώρα, εσύ δηλαδή ήξερες γιατί πήγες; Όχι γαμώτο μου και αυτό μου την έδινε. Όσοι δεν έκοβαν βόλτες να βρούνε κανένα γνωστό να κάνουν τζέρτζελο, είχαν την ίδια απορία στο πρόσωπο: «ωραία, ήρθαμε. Και τώρα τι;». Τίποτα. Κλάιν μάιν κατάσταση. Τζόβενοι να χαζεύουν γκόμενες, γκόμενες να χαζεύουν τζόβενους, στυλάκι είμαι-ψαγμενό-αλτέρνατιβ-άτομο-και-τα-σπάω και κυνηγετό με το τουφέκι του σκοπού της συνάντησης. Ναι, ναι ξέρω. Σιωπηλή ήταν η συνάντηση και χαιρέτα μου τον πλάτανο.

Αποδείχτηκε πως η «εκκωφαντική σιωπή» ήταν τελικά «εκκωφαντική αμηχανία». Αμηχανία γιατί, εντάξει να μαζευτούμε γιατί κάτι μας χαλάει, κάτι θέλουμε, αλλά δεν ξέρουμε τι. 100% δικαίωση του Χάρρυ Κλύνν όταν λέει πως «ο Έλληνας δεν ξέρει τι θέλει και δεν θα ησυχάσει μέχρι να το αποκτήσει». Διαμαρτυρία λέει που καίνε τα δάση. Λες και άσπουμε τα καίνε βάση νόμου και ξέρουμε ποιοι είναι, οπότε διαμαρτυρόμενοι θα τους αναγκάσουμε να σταματήσουν, γιατί πάνε κόντρα στη βούληση του λαού. Διαμαρτυρία λέει για την ανικανότητα τον κυβερνώντων. Ναι! Για πες το και δυνατά να φας κανένα γιαούρτι. Γιατί μονάχοι δεν κυβερνούν. Κάποιος τους λέει τράβα να κυβερνήσεις. Δεν το κάνουν ετσιθελικά. Διαμαρτυρία λέει για να γίνουν τα δάση ξανά δάση και να μη χτιστεί τίποτε εκεί. Μάλιστα. Μέσα και εγώ. Αλλά άμα δεν γίνει έτσι, δηλαδή τι θα κάνουμε; Θα τους κάνουμε ντα; Ή θα φοβηθεί κανείς στην σκέψη ότι θα μαζευτούμε πάλι ντυμένοι στα ροζ;(ε όλο μαύρο δεν λέει). Ή λέει διαμαρτυρία για τους νεκρούς. Μάλιστα. Να σας δω να βγαίνετε στο δρόμο με μαύρα για τους νεκρούς των τροχαίων, των επεισοδίων στα γήπεδα, των ναρκωτικών, των ιατρικών λαθών και της αμέλειας και τι άλλο στη ζωή μου. Εμ δεν ξέραμε γιατί πήγαμε, εμ κάναμε και της ψωλής μας το χαβά.

Αλλά εντάξει. Κλάιν. Εμείς το μήνυμα το αφήσαμε. Τώρα το ότι ούτε εμείς ξέρουμε τι έγραφε είναι άλλο πακέτο. Όπως ότι σκοτώθηκε να γελάει όποιος πολιτικός διάβασε το «… στεκόμαστε απειλητικά απέναντι σε οποιονδήποτε επιχειρήσει να εκμεταλλευτεί την τραγωδία για οποιοδήποτε όφελος», είναι και αυτό άλλο πακέτο. Μη λέμε τέτοια ρε παιδιά και τους τρομάζουμε, έχουν και κάποια ηλικία πολλοί θα μας πάθουν τίποτα. Όσο για το «ΤΟ ΠΟΤΗΡΙ ΞΕΧΕΙΛΙΣΕ» …μπορεί να μου πει κάποιος πια ακριβώς φορά είναι αυτή που ξεχείλισε;

Τέλος πάντων. Βαριέμαι κιόλας είναι η αλήθεια, οπότε ώρα να κλείνω. Μια συμβουλή μόνο. Όταν κλάνουμε αρχίδια, τουλάχιστον να το κάνουμε με θόρυβο, να το καταλάβει και ο άλλος ρε παιδί μου…

*αμίμητη ατάκα-ερώτηση Αθηναίου φαντάρου σε μένα και μια σειρούλα από δω πάνω. Μας ακούει εμένα και το καρντάσι να μιλάμε, οπότε ρωτάει σε κάποια φάση. «ρε σεις αυτοί οι δυο που λέτε συνέχεια ποιοι είναι;». Κοιταζόμαστε με το καρντάσι. «ποιοι δυο ρε μαλάκα;». «ε να, αυτοί. Ο Κλαίν και ο Μάιν». Τα ξημερώματα της ίδιας μέρας άκουγες τη σειρούλα να γελάει ακόμα από τη σκοπιά του.