Back from the dead...

Χρόνια πολλά, καλή χρονιά και οι γνωστές ευχές και παπαριές. Και μην ακούω γκρίνιες κλπ ότι άργησα. Ψηλός είμαι ότι θέλω κάνω.

Βαριόμουν απίστευτα το τελευταίο δίμηνο και συνεχίζω στο ίδιο μοτίβο. Αυτός είναι και ένας λόγος που δεν είπα τίποτα σε κανένα γνωστό όταν κατέβηκα Αθήνα για τη πρωτοχρονιά. Ο άλλος είναι ότι άμα τη άφιξη μου ο κολλητός με πλάκωσε στα ντουμάνια. Μια βδομάδα Αθήνα ήπια όσο φούντα δεν είχα πιει όλο το 2007. Πήγα με όρεξη να γράψω, να δημιουργήσω, να γυρίσω, να γαμήσω ότι κινείται κλπ και κατέληξα να κοιμάμαι 14 ώρες τη μέρα και τις υπόλοιπες να φυτοζωώ. Η δε αλλαγή με βρήκε στο σπίτι του κολλητού μόνο μου(έλειπε δουλειά) χαμένο στο διάστημα παίζοντας πασκέντζα (ευτυχώς που σκάσανε βεγγαλικά και πήρα χαμπάρι οτι κάτι παίζει σήμερα). Όχι ότι με χάλασε. Μια χαρά ήταν. Απομόνωση, ησυχία και ξεκούραση. Το χρειαζόμουν να πω την αλήθεια (που να εξηγώ τώρα), οπότε ας με συγχωρέσουν οι Αθηναίοι γνωστοί και φίλοι που τους έγραψα στα παπάρια μου. Άλλωστε σκοπεύω να έρθω το Σ/Κ(12-13 Ιαν.), αλλά θα επανέλθω σε αυτό αργότερα.

Χώρια από αυτά να πω την αλήθεια δεν είχα και τι να γράψω. Πόσο μπινελίκι να ρίξεις πια; Όχι τίποτε άλλο, άλλα άτομα που είτε είναι βλαμμένα, είτε απαθέστατα, είτε είναι natural high και σε ζούνε σε κάποιο χαρωπό ονειρόκοσμο όπου όλα είναι χαρωπά και όμορφα(μπορεί και τα 3 μαζί ποτέ δεν ξέρεις με τόση μαλακία στον κόσμο) σε λένε ότι είσαι μίζερος, κομπλεξικός και γεροπαράξενος. Συνήθως βέβαια τα άτομα αυτά είναι ο στόχος των μπινελικιών μου και γι’ αυτό τα λένε και παρόλο που έτσι και αλλιώς στα παπάρια μου, δεν έχω καμία όρεξη να ακούω (και άλλες) μαλακίες τους. Ε και επιπλέον κάθε αγωνιστική να κάθομαι να γράφω δεν έχω το κουράγιο (σαν το Στάθη πχ. Χαρά στο κουράγιο σου ρε καρντάσι. Αλλά να με πεις, σάμπως για σοβαρή ομάδα γράφεις; Χοχοχο). Βέβαια αλίμονο. Τα σχολιάκια μου θα τα κάνω και το μπινελικάκι μου θα το ρίξω σε κάποια φάση. (όχι και τόσο μακρινή ελπίζω).

Χώρια από αυτά είχε αρχίσει να μου τι δίνει η όλη φάση με τα blogs. Για αλλού πήγαινε, αλλού το πήγαμε. Είχα βαρεθεί αυτή τη φάση του είμαστε παντογνώστες, ευαίσθητοι, ρομαντική, συνειδητοποιημένοι πολίτες, με άποψη για όλα, που γίναμε κίνημα, θα μπούμε στη βουλή, θα σώσουμε τον πλανήτη, τους φτωχούς, τους κατατρεγμένους και άλλες τέτοιες γλαφυρές παπαριές. (μικρή παρένθεση μιας και το έπιασα το θέμα. Εμένα κάτι τέτοια να πω την αλήθεια μου φαίνονται κάπως, αλλά επειδή ξέρω ότι στο εν λόγο βιβλίο έχουν γράψει άτομα που εκτιμώ και γουστάρω να διαβάζω, κάντε ένα κόπο και ρίχτε μια ματιά.) Και εκεί λοιπόν που άρχιζα να σκέφτομαι να το κόψω το σπορ γιατί έτσι και αλλιώς μια από τα ίδια, το μάτι μου έπεσε στο blog της kwlogrias. Το τι γέλιο έριξα δεν περιγράφεται. Να’ σαι καλά βρε κούκλα μου. Μας αναπτέρωσες το ηθικό (γενικώς).

Τέσπα. Κάτι ήθελα να γράψω αλλά το ξέχασα. Μπινελίκια, ιστορίες, ποδοσφαιρικά από την επόμενη φορά (με όποια σειρά θέλω εγώ γκέγκε;), γιατί είμαι και εκτός φόρμας, όπως θα καταλάβατε ως τώρα.

Κλείνω με το υστερόγραφο του τελευταίου ποστ, που λόγο θέματος μάλλον πήγε άπατο οπότε δεν το είδε κανείς. Και ξαναγράφω “Υγ1: προς Θεσσαλονικείς (απόστολος μούχλας σπίκινγκ). Κάθε Δευτέρα στο bar “Bandiera” (Βασιλέως Γεωργίου 25) μετά της 22:00 ο φίλτατος μούχλας ανεβαίνει στα decks και κάνει τον dj. Όσοι πιστοί προσέλθετε λοιπόν.”

Όσο για το Σ/Κ Αθήνα 2 πράματα. 1) κατεβαίνω για συναυλία φίλων (Sunday) και παραθέτω και σχετική φωτογραφία. Να έρθετε γιατί τα παιδιά παίζουν ωραία. Περισσότερα στο myspace τους.



2) Επειδή πολλά πολλά λεφτά δεν υπάρχουν και τα ξενοδοχεία ποτέ δεν ήταν η καλύτερη μου ...υπάρχει κανένα άγιο παιδί εκεί κάτω που να δέχεται να φιλοξενήσει τα μούτρα μου για ένα βράδυ;; :D

Mouxlas, over and out!