My apologies

Όπως το λέει και ο τίτλος. Τις συγγνώμες μου σε όσους με τίμησαν επιλέγοντας με να παίξω στα γνωστά παιχνίδια με τις λίστες και εγώ τους ξενέρωσα. Και ακόμα περισσότερο σε αυτούς που παρά το αρχικό ξενέρωμα συνέχισαν να με συμπεριλαμβάνουν στα παιχνίδια (μέχρι που βαρέθηκαν φυσικά). Επίσης τις συγγνώμες μου και σε όσους έταξα ιστορίες και αποδείχτηκε πως …ιστορίες έλεγα εγώ.

Και να πω δεν είχα υλικό; Δεν είχα όρεξη; Είχα και από τα δυο. Με το που έφτανα όμως στο pc είτε έχανα την έμπνευση μου είτε έβρισκα κάτι άλλο να κάνω.

Θα έφταιγε αυτός ο καταραμένος ο φορητός σκληρός που αγόρασα (250 gb) και τον είχα δουλειά – σπίτι, σπίτι – δουλειά κατεβάζοντας της παναγιάς τα μάτια (κυρίως ταινίες και μουσικές). Άκουσα πολύ πράμα και είδα ακόμα περισσότερο. Από την μια βοήθησε γιατί ότι αρπάξεις καλό είναι, από την άλλη δεσμεύτηκε έτσι ο λιγοστός χρόνος που είχα (άρα bloging γιοκ). Μόνη παρηγοριά το γεγονός πως είδα μια γενική πτωτική τάση για ένα φεγγάρι στο χώρο του blogging γενικότερα ( triantara, pascal π.χ.) αν και φυσικά υπήρχαν πάντα τη σημαία ψηλά (foulliana, Διαιρέτης π.χ.).

Τέσπα επιστρέφω. For good ελπίζω. Και άμα την επιστροφή ας κάνω και ένα quick review.

1) 2 ιστορίες στα σκαριά. Την μία ειδικά την ετοιμάζω (για την ακρίβεια την έχω στο μυαλό μου χρόνια). Δεν τις αφήνω όπως και αν έχει και σπάσω την κεφάλα μου την κλούβια να κατεβάσει ιδέες.

2) (κατόπιν παράκλησης) το κείμενο το γράφω στη σχολή και έτσι έχω την ευκαιρία και την τιμή να έχω δίπλα μου (ακριβώς όμως!!!) τον Γιάννη εκ Λάρισας ορμώμενο να με λέει ότι πρέπει να γράψω για την παρουσία του μιας και μου δίνει έμπνευση (…οκ χάρηκες τώρα που σε έκανα σελέμπριτι; (ναι απάντησε λολ)).

3) Δουλειά τέλος. Αν και σπάσαμε ρεκόρ παραμονής εν τούτοις το χρόνο δεν τον πιάσαμε τελικά. Το πώς και το γιατί είναι μια μεγάλη ιστορία. Το μόνο που μπορώ (θέλω για την ακρίβεια) να γράψω είναι πως υπάρχουν τελικά άνθρωποι που μπορούν και είναι τόσο επαγγελματίες όσο και φίλοι και μπορούν και τα συνδυάζουν (αν και όχι αρμονικά πάντα). Thanks Σοφία. Α …και πως αυτό που έλεγα χρόνια σε γνωστούς και φίλους (αλλά δυστυχώς ποτέ από εδώ για να έχω να λέω πως «σας τα έλεγα») τελικά επιβεβαιώθηκε. Ο κάθε καημένος που ο μπαμπάς του άφησε λίγα λεφτά τη βλέπει μαγαζάτορας με το franchise.

4) Έχοντας κατεβάσει ένα κάρο πράματα είχα αρχίσει να ξεμένω από ιδέες, όταν μια μέρα μου ήρθε η αναλαμπή. Δοκίμασα την τύχη μου και πέτυχα διάνα. Μου πήρε κοντά στις δυο βδομάδες, αλλά τώρα έχω όλα τα επεισόδια του τρισμέγιστου Kabamaru !!! Τα ακόμα θεϊκότερο όλων ήταν πως είναι με την (τραγική μεν cult δε) ελληνική μεταγλώττιση. Είχα να δω κοντά στα 20 χρόνια και για να πω κα την αμαρτία μου σε κάποια φάση δάκρυσα. Όποιο και αν είναι το παλικάρι που μπήκε στον κόπο πρώτα να μετατρέψει βιντεοκασσέτες σε ψηφιακή μορφή, μετά να κάνει τα αρχεία torrent και να τα μοιράσει κιόλας, τον ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.

5) 23 του Μάη στην Αθήνα κλείνει η ποδοσφαιρική σαιζόν 2006/2007 με τον τελικό του Champions League. Αν και έχω υλικό να γράψω για πιο μετά, εν τούτοις θέλω να πω από τώρα ότι είμαι με τους μιλανέζους. Το δέσιμο είναι συναισθηματικό και κρατάει από τα χρόνια των 3 ολλανδών. (Αν και ξέρω πως είναι απίθανο, εγώ θα την δοκιμάσω την τύχη μου γιατί ποτέ δεν ξέρεις …έχει (για την ακρίβεια χαρίζει) κανείς εισιτήρια για τον τελικό;;; ).

6) Αυτή την πουτάνα την euroβίζιon, πόσα χρόνια ακόμα θα την τρώμε (θέλοντας και μη) στην μάπα;

Αυτά λοιπόν προς το παρών.