Καλά Χριστούγεννα.

Βρισκόταν ώρα εκεί και μπορούσες εύκολα να το καταλάβεις. Αποτσίγαρα, στάχτη αρκετή, άδεια ποτήρια και δύο πακέτα τσιγάρα. Μάρκα Lucky Strike. Το ένα άδειο το άλλο μισογεμάτο (ή μισοάδειο – ανάλογα πως το έβλεπε κανείς). Έβαλε τσιγάρο στο στόμα, άφησε το πακέτο δίπλα στο άδειο και το άναψε. Σίγουρα είχε αντιληφθεί το χάος μπροστά του, αλλά δεν είπε τίποτα. Στην τελική μάλλον δεν τον ένοιαζε κιόλας. Άλλωστε τόση ώρα, που κάθονταν σκυφτός και καμπουριασμένος στη μπάρα κοιτάζοντας μόνο το ποτό του, φαινόταν πως το τελευταίο που τον ένοιαζε ήταν το πόσο καθαρός ήταν ο μπάρμαν.

Ο οποίος μπάρμαν, ούτε βρομιάρης ήταν, μα ούτε τον αγνοούσε. Απλά δεν προλάβαινε. Γιατί ήταν αφύσικο να μην τον προσέξει κάποιος, αφού κατά πως φαίνονταν η δική του παρουσία ήταν το μόνο αφύσικο σε σχέση με το περιβάλλον. Την ίδια ώρα που κόσμος γύρω του χόρευε, πήγαινε και ερχόταν, γελούσε και φώναζε, αυτός καθόταν εκεί με τον ίδιο τρόπο που καθόταν εδώ και ώρες. Οι κινήσεις μετρημένες. Που και που όταν κάποιος έπεφτε πάνω του κοιτούσε αν ήταν λόγο του γενικού χαμού ή αν θα έπρεπε να γείρει δεξιά ή αριστερά επειδή κάποιος προσπαθούσε να χωθεί για να παραγγείλει. Συνήθως όμως οι κινήσεις του περιορίζονταν σε άναμμα τσιγάρου, και νόημα στον μπάρμαν για ποτό. Και αυτό πάλι χωρίς λόγια, κρατούσε το ποτήρι και όταν ήταν σίγουρος ότι τον βλέπει ο μπάρμαν το σήκωνε ελαφρά στον αέρα.

Ο Χρήστος πίσω από την μπάρα έτρεχε δεξιά και αριστερά. Ποτά, μπύρες, πάγος, ποτήρια, λεφτά. Η δουλειά μπορεί να είχε καλά λεφτά, χαβαλέ και κανένα τυχερό με κανένα γκομενάκι, αλλά τέτοιες μέρες καλύτερα να παρίστανες τον άρρωστο. Τον είχε προσέξει από ώρα, γιατί ήταν από τους πρώτους που είχαν έρθει. Από την μια τον λυπόταν που τέτοια μέρα ήταν μόνος, από την άλλη του την έδινε. «σήμερα βρήκε ο πούστης, γαμώ τη μιζέρια του; Μας χαλάει και τη βιτρίνα ακριβώς στην μπάρα».

Ήπιε λίγο απ’ το ποτό του. Το είδε να αδειάζει. Παρόλο που είχε λίγο ακόμα σκέφτηκε ότι με τόση δουλειά που είχε ο μπάρμαν, θα έφερνε το νέο ποτό, αφού θα είχε τελειώσει αυτό που κρατούσε τώρα. Είχε το ποτήρι στο χέρι και περίμενε την ευκαιρία του. Όταν τελικά του παρουσιάστηκε πήγε να το σηκώσει, αλλά δεν πρόλαβε. Ακριβώς την ώρα που το σήκωσε κάποιος προσγειώθηκε πάνω του. Είχε συνηθίσει το γενικότερο σκούντημα από τον ένα και τον άλλο, αλλά αυτή τη φορά το τράνταγμα ήταν πολύ απότομο. Το αποτέλεσμα ήταν να φύγει από τα χέρια του το ποτήρι και αφού πρώτα έπεσε στο πάνω του να καταλήξει στο πάτωμα. Χωρίς να νοιαστεί για την στάμπα στο παντελόνι, γύρισε αμέσως προς τη μεριά απ’ όπου ήρθε το σκούντηγμα.

- Αχ, χίλια, χίλια συγνώμη.

Η συγνώμη ερχόταν από μια κοπέλα.

- Αααα, δεν το ήθελα, με έσπρωξαν και…

Την πίστεψε. Την είδε που ήταν μικροκαμωμένη και αδύνατη. Δεν θα ήταν δύσκολο να χάσει την ισορροπία της αν κάποιος την έσπρωχνε λίγο παραπάνω μέσα στο γενικότερο χαμό.

Η κοπέλα φορούσε ένα κόκκινο σκουφί όπως αυτό που υποτίθεται ότι έχει ο άγιος Βασίλης. Κάποιες ξανθές τούφες έβγαιναν από μέσα, πέφτοντας στο μέτωπο της. Το σκουφί και το σουλούπι της σε έκαναν να αναρωτιέσαι αν όντως είναι ένα από τα ξωτικά, που ο μύθος τα θέλει να συνοδεύουν τον άγιο.

- ‘ντάξει δεν έγινε και τίποτα, είπε και ξεκίνησε να μαζεύει από δεξιά και αριστερά χαρτοπετσέτες, πεταμένες πάνω στο τσακίρ κέφι εδώ και εκεί.

- να βοηθήσω;

Γύρισε προς τη μεριά της, περισσότερο όμως για να τον ακούσει καλύτερα παρά για να τη δει.

- όχι, της είπε, ξερά και μονοκόμματα.

Καθόταν αμήχανη και τον κοίταζε να σκουπίζει το παντελόνι του. Ένιωθε άσχημα για ότι έγινε. Ήθελε να κάνει κάτι παραπάνω από το να ζητήσει συγγνώμη. Σκέφτηκε πως είναι και συμπαθητικός σα φυσιογνωμία.

- Εσύ γιατί κάθεσαι έτσι και δεν διασκεδάζεις; Η παρέα σου;

Ήταν χαμογελαστή. Ήθελε να αλαφρύνει κάπως την ατμόσφαιρα. Εκείνος όμως δεν απάντησε. Της έριξε μόνο ένα βλέμμα του στυλ «άσε μας ρε κοπελιά» και γύρισε στο παντελόνι του. Δεν της άρεσε καθόλου. Έμεινε για λίγο μη έχοντας αποφασίσει τι ακριβώς έπρεπε να κάνει. Τελικά αποφάσισε να μην το αφήσει να περάσει έτσι.

- Εντάξει ρε φίλε, συγνώμη κιόλας. Κατά λάθος έγινε, δεν το είχα και σχεδιασμένο. Ένα ποτό σου έριξα δε σου σκότωσα τη μάνα.

Δεν είπε τίποτα. Απλά την κοίταξε πάλι.

- Ε αεί σιχτήρ, είπε και έκανε να φύγει.

Δεν την άφησε όμως. Την έπιασε από το χέρι. Γύρισε και τον κοίταξε. Έμειναν έτσι για μερικά δευτερόλεπτα. Να κοιτάζονται και αυτός να της κρατά το χέρι. Πήγε κοντά του για την ακούσει.

- Τι; Του είπε εμφανώς πειραγμένη.

- Εντάξει. Συγνώμη, της είπε χαμηλώνοντας κάπως το βλέμμα. Έχεις δίκιο. Δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο. Απλά να …όπως βλέπεις δεν είμαι και στα καλύτερα μου. Είναι η μέρα.

- Δηλαδή;

- Ε τα Χριστούγεννα δεν είναι σαν της άλλες γιορτές. Είναι πολύ οικογενειακή. Τουλάχιστον περισσότερο από τις άλλες.

- Και; Είχε αρχίσει να μαλακώνει κάπως. Ίσως γιατί άρχισε να υποψιάζεται τη συνέχεια.

- Ε …εγώ δεν έχω. Όχι πια δηλαδή. Οι γονείς μου …η μητέρα μου βασικά …

Έφερε τα χέρια στο στόμα της σα να ήθελε να συγκρατήσει αυτό που είχε πει πριν. Άλλα ήταν ήδη αργά.

- Συγνώμη, χίλια συγνώμη και πάλι. Δεν ήθελα ξέρεις να …

- ‘ντάξει, δε ήξερες, είπε και της έπιασε τον ώμο να την καθυσηχάσει.

Έμειναν για λίγο να κοιτάζονται, αμήχανοι και οι δυο. Εκείνη αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή και πάλι.

- Θες να μου πεις τι έγινε;

Την κοίταξε.

- Εκτός και αν έχεις πρόβλημα να …

- Όχι εντάξει, την πρόλαβε. Απλά είναι μεγάλη ιστορία. Και σίγουρα όχι η πιο ευχάριστη. Θα σου χαλάσω το κέφι.

Ξανακοιτάχτηκαν.

- Ε εντάξει, του είπε, θα πάμε μετά να χορέψουμε, είπε χαμογελαστά.

Σούφρωσε τα φρύδια και την κοίταξε απορημένος.

- Ναι, ναι, συνέχισε, θα μου πεις την ιστορία σου και μετά θα πάμε στην παρέα μου να διασκεδάσουμε λίγο. Ε; Τι λες; Μου το υπόσχεσαι; Έλα μωρέ …να μην είσαι και μόνος, χαμογέλασε και του χάιδεψε το μπράτσο.

Τον κοίταζε με νάζι. Δεν του πήρε πολύ να υποκύψει. Χαμογέλασε.

- Εντάξει, της είπε, υπόσχομαι. Αν και πρέπει να σε προειδοποιήσω πως είμαι άθλιος χορευτής.

Γέλασαν και οι δυο.

- Δεν πειράζει, δεν κάνουμε και διαγωνισμό.

- Ωραία. Τι πίνεις;

- Α, ναι , γι’ αυτό ήρθα. Βότκα πορτοκάλι.

- Ωραία. Να παραγγείλω και για μένα …γιατί κάποια φρόντισε να με αφήσει χωρίς ποτό.

- Εεεε. Κατά λάθος το έκανα μωρέ. Άντε τώρα, είπε με νάζι δήθεν πειρσγμένη.

- Έλα σε πειράζω, της χαμογέλασε και της χτύπησε φιλικά τον ώμο.

Γύρισε προς το μπαρ ψάχνοντας για τον μπάρμαν.

- - - - - - - - - - -

10 ώρες αργότερα τον ξυπνούσε το κινητό του. Το έψαξε στα τυφλά χωρίς να ανοίξει τα μάτια. Το σήκωσε.

- Ναι;

- Έλα ρε μαλάκα, ακόμα κοιμάσαι;

Του πήρε λίγη ώρα να καταλάβει τη φώνη.

- Μήτσο;

- Όχι η γειτόνισσα ηλίθιε.

- Περίμενε λίγο.

Βγήκε από την κρεβατοκάμαρα. Πήγε ως το σαλόνι.

- Έλα.

- Τι μιλάς σιγά ρε μαλάκα; Που είσαι;

- Έξω.

- Ρε κωλόπαιδο; Σε γκόμενα;

- μμμ …ναι.

- Έλεος ρε μαλάκα. Κάθε χρόνο τα ίδια. Τι σκατά είπες σ’ αυτήν ρε;

- Πάνω κάτω τα ίδια. Ο μπαμπάς στα καράβια. Η μαμά σκοτώθηκε σε τροχαίο.

- Έλεος ρε μαλάκα. Καλά ρε αθεόφοβε πέθανες τη μάνα σου ρε; Είσαι άρρωστος ρε μαλάκα. Χτύπα ξύλο η γυναίκα.

- Καλά, καλά. Λέγε τι θες.

- Μαλάκα μου έχουμε κανονίσει για πρωτοχρονιά. Μεγάλο πάρτυ και έτσι. Της πουτάνας θα γίνει. Κανόνισε να έρθεις, όχι όπως πέρσι.

- Θα δω.

- Τι θα δεις ρε μαλάκα. Και πέρσι τα ίδια. Ξεκόλλα λίγο με τις γκόμενες. Αμάν κάθε χρόνο η ίδια ιστορία γαμώ την αρρώστια σου.

- Καλά, καλά. Ξεκόλλα θα έρθω. Κλείσε τώρα να την κοπανήσω πριν με πάρει χαμπάρι.

- Ναι ρε. Άντε άρρωστε, ε άρρωστε.

- Μήτσο!

- Καλά ντε. Άντε ρε μαλάκα μου. Χρόνια πολλά.

- Χρόνια πολλά.