Sevilla FC

Μετά το 5-3 μέσα στη Real πρέπει να πω ότι και λίγα φάγαμε εκεί μέσα. Η ομάδα είναι διαστημική, υπερηχητική και ότι άλλο επίθετο μπορεί να σκεφτεί κάποιος.

Όχι ότι έγινα ξαφνικά οπαδός της (άλλωστε Ισπανία τα γούστα μου πάντα άλλαζαν ανά τους καιρούς La Corunia, Atletico, Valencia και τώρα Barcelona). Απλά παίρνω αφορμή για να απορήσω με τη σκέψη ορισμένων. Διάβασα σε εφημερίδα πως στον επαναληπτικό (για τον γ’ προκριματικό γύρο του Champions League για τους ανίδεους) θα πάνε περί της 30000-35000 χιλιάδες κόσμος, ενώ αν είχε βάλει το γκολ ο Cesar (γαμημένο βρωμόμπουρδέλο κολοδοκάρι) θα πήγαιναν κάπου στους 50000.

Και κάθομαι και σκέφτομαι: για στάσου ρε μάγκα, δηλαδής μόνο αν έπαιζε να προκριθεί η ομάδα θα πήγαινες; Μόνο άμα είναι να νικήσει δηλαδή πάμε; Ε όχι ρε παιδιά δεν πάει έτσι το πράμα, την ομάδα την στηρίζεις στις καλές και στις ανάποδες. Στην τελική τώρα που τα πράματα είναι δύσκολα είναι που σε χρειάζεται. Πας χωρίς δεύτερη σκέψη και αν κάνει το θαύμα θα έχεις να το λες στα εγγόνια σου. Αν όχι χειροκροτάς την προσπάθεια και πάμε για άλλα.

Θυμάμαι πέρσι (την προηγούμενη αγωνιστική σαιζόν για τους ανίδεους – και πάλι) τα προημιτελικά του κυπέλλου UEFA. Tottenham – Sevilla. Το πρώτο ματς έχει λήξη 2-1 για τους Ισπανούς. Στο 8’ το σκορ είναι 0-2 για την Sevilla. Και όμως οι Άγγλοι δεν το βάζουν κάτω. Κάνουν το 2-2 στο δεύτερο ημίχρονο και παρόλο που η πρόκριση έμοιαζε με θαύμα, ως το τελευταίο δευτερόλεπτο έτρεχαν. Γιατί; Απλά για να δώσουν την χαρά της νίκης στους φιλάθλους τους. Ζήλεψα όποιον άγγλο ήταν στο γήπεδο εκείνο το βράδυ. Όχι μόνο για την πολύ ωραία μπάλα που είδαν, αλλά γιατί είδαν αυτή την υπερπροσπάθεια από τους παίχτες τους. Το «ευχαριστώ» των παιχτών στην εξέδρα.

Και πέρα από συναισθήματα και ομάδες, αξίζει κανείς να πάει για να δει αυτή την ομάδα από κοντά. 5 τίτλους σε 15 μήνες έχει πάρει αυτή η ομάδα. Για 3 βαθμούς δεν έκανε τρέπλ πέρσι. Από την μέση και μπροστά όταν την βλέπεις είναι λες και ο σκηνοθέτης έχει πειράξει έτσι την εικόνα ώστε να φαίνεται ότι οι παίχτες της Sevilla παίζουν σε fast forward και οι αντίπαλοι στο replay. Έχει παίχτες που με αυτά που κάνουν σε αναγκάζουν να τους χειροκροτήσεις.

Τέλος πάντων. Εγώ απλά θα ευχαριστήσω όσους δεν σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο γιατί έτσι εξασφάλισα το εισιτηριάκι μου (και σε καλή θέση νομίζω – θύρα 7 ΟΑΚΑ τι λέει ρε παιδιά;) και θα πάω να δω την ομάδα να προσπαθεί για το θαύμα. Ε, και αν δεν το καταφέρει, είπαμε, πάμε για άλλα. Πάμε μωρή ΑΕΚΑΡΑ!!!

ΥΓ: τώρα που μπήκα στο mood Ελλάδα Vs. Ισπανία λέω να πάω και αύριο τούμπα να αποχαιρετήσω τον Τέο. Oh captain my captain!

ΥΓ2: Και last but not least. Πρέπει να ευχαριστήσω και το εν Αθήναις μωρό που μετά το: «τσακίσου μωρή αύριο πρωί πρωί να μου βρεις εισιτήριο», δεν με σειχτήρησε και πήγε. Α ρε κουκλάρα μου, κοριτσάρα μου, γυναικάρα μου, μωράκλα μου ατελείωτη (να γλύψω και άλλο ή είμαστε εντάξει;).