Η θεία δίκη και ο μαλάκας της παρέας (μέρος 1)

Στα αθλητικά θα το γυρίσω το blog-άκιον για κάποιο διάστημα μάλλον, γιατί από ιδέες ξεμείναμε.

Και ξεκινάμε από το PART 1 του τίτλου, όπου θεία δίκη δεν ήταν τίποτε άλλο από την νίκη των Ρώσων επί των Ισπανών στο Eurobasket. Spaciba ρε παιδιά γιατί δεν θα το άντεχα να δω τους μεγαλύτερους loosers του αθλητισμού να κερδίζουν και πάλι χρυσό. Πέρυσι μας πέτυχαν στις χαρές και τα γλέντια και μας έλιωσαν (δίκαια). Φέτος όμως απέδειξαν γιατί είναι από τους πλέον σιχαμένους λαούς της υφηλίου.

Και εδώ να ανοίξω μια παρένθεση για την κλασσική εναλλακτική παύλα αναρχική παύλα ψαγμένη παύλα κουλτουριάρα παύλα ελληνίδα παύλα χαζογκόμενα, της οποίας το είδος ευδοκιμεί εν αφθονία σε τούτο το δύστυχο τόπο. Ότι και να με πεις χεσμένη σε έχω. Δεν κάνεις τίποτα σπουδαίο με το να μας το παίζεις λάτρης της ισπανικής κουλτούρας και να τρέχεις στην Βαρκελώνη. Απλά κάνεις ότι έκαναν όλες οι γκόμενες της ομοταξίας σου πριν δέκα χρόνια τρέχοντας στο Λονδίνο, πριν είκοσι πέντε όταν έτρεχαν Βερολίνο, πριν σαράντα όταν έτρεχαν Ιταλία και πριν εξήντα όταν έτρεχαν Παρίσι. Στην τελική όλων σάλτα γαμήσου και τράβα να κάνεις παρέα στον Χουανίτο.

Και συνεχίζω. Δεν συνηθίζω (για την ακρίβεια το αποφεύγω γενικώς) να μιλάω για διαιτησία και να πλέκω σενάρια συνωμοσίας. Αλλά το πράμα στην Ισπανία όπως εξελίχθηκε δεν προσφέρεται για επίδειξη πολιτισμού και ψυχραιμίας. Ολόκληρη οργάνωση στήθηκε με σκοπό να το πάρουν οι Ισπανοί. Στον ημιτελικό ούτε να τους ακουμπήσουμε δεν μπορούσαμε και σφύριζαν οι άρχοντες με τα γκρί. Και όταν είδαν πως απέναντι τους δεν έχουν τους μεθυσμένους από τη νίκη στον ημιτελικό του 2006 και τους ασύνδετους του β’ γύρου, αλλά άτομα ντυμένα σε γαλανόλευκη στολή καμικάζι, αρχίσανε τα άλλα κόλπα. Ο ένδοξος ισπανικός λαός εντός και εκτός παρκέ σε όλο του το μεγαλείο. Εντός, κωλοτούμπες, θεατρινισμοί, γκρίνια στους διαιτητές με το παραμικρό και εκ του ασφαλούς τσαμπουκάδες. Εκτός, πάρτυ και χαρά όσο κέρδιζαν. Όταν τους κατεβάσαμε τα αυτιά, στην βούβα όλοι τους. Όχι τίποτε άλλο μας είχαν σπάσει και την πούτσα με την υπερομάδα τους. Ότι όλοι γαμούν και δέρνουν. Το είδαμε βρε. Ο Γκασόλ 37 λεπτά στο παρκέ, ο Χιμένεζ 36, ο Καλντερόν 34, ο Γκαρμπαχόσα 30 και ο Ναβάρο 28. Οι υπόλοιποι ; Οι αφοί Ροντρίγκεζ 0(!!!) λεπτά, η κωλόφατσα ο Μουμπρού μόλις 4, ο αδελφός του Γκασόλ 3 (όχι δεν παίζει με βύσμα το παιδί), ο Γκαμπέχας 6 λεπτά και ο πολύς Ρέγες 9 λεπτά. Όχι καλέ όλοι τους είναι παιχταράδες. Αν το ματς ήταν στο ΟΑΚΑ ή σε κάποιο ουδέτερο γήπεδο εκείνο το βράδυ θα τους κάναμε τον κώλο βαρελοστέφανο. Μια δεκαπεντάρα στη μάπα και κατέβασμα τα αυτιά. Αλλά ας όψεται ο τρόπος διεξαγωγής του τουρνουά, η διαιτησία και τα καραγκιοζιλίκια τους.

Τις ίδιες παπαριές έκαναν και με τη Ρωσία. Πήραν ένα αβάντζο μερικών πόντων και μου ήταν όλο χαρά και στα «όλε». Show time, χαμόγελα και «ναι εντάξει το έχουμε το ματσάκι χαλαρά». Φωνάζανε σαν τις πουτάνες και μοίραζαν συγχαρητήρια όταν μπήκαν μπροστά με +5 στο 1:48 πριν τη λήξη. Αλλά ήταν ΠΡΙΝ τη λήξη ρε μπάσταρδα. Και εκεί που χαιρόσασταν ήρθε αυτός ο άγιος άνθρωπος που λέγεται J.R Holden (J.R. ρε μουνιά, DALLAS δεν βλέπατε; Ο τύπος απλά δεν πέθαινε, το έχει το όνομα) σας έβγαλε τη μαύρη μαλαπέρδα του και τρέξατε όλες να ξεδιψάσετε τη δίψα σας για σπέρμα. Με τον πιο γαμάτο, πιο αργό, πιο βασανιστικό, πιο καυλιάρικο τρόπο (η μπάλα έδειξε να βγαίνει και τελικά μπήκε) σας την κάρφωσε το παλικάρι. Και μετά κλάμα στο παρκέ, μούγκα στη στρούγκα στην εξέδρα και τσιμπήστε και τ’αρχίδια μου και άντε γειά.

Spaciba και πάλι που αποτρέψατε αυτή την αδικία. Πραγματική θεία δίκη.

Υγ: Θεία δίκη ήταν και η 4^η θέση της ομάδας μας η οποία σε όλο το τουρνουά ελάχιστες φορές θύμισε την ομάδα του 2005 και του 2006 και θα μπορούσαμε να μείνουμε και εκτός τετράδας (κάτι που επίσης θα ήταν δίκαιο). Αλλά πρώτον: δεν φταίμε εμείς αν οι Σλοβένοι είχαν τέτοιες αυτοκτονικές τάσεις και δεύτερον: έφτασα όπως έφτασα εκεί που έφτασα, άσε με να διεκδικήσω επί ίσοις όροις τη συνέχια ρε αδερφέ όσο χάλια και αν ήμουν στο τουρνουά.

Υγ2: Αυτή τη μαλακία το «πρώτοι στις καρδιές μας» πότε θα το κόψουμε; Δηλαδή η νίκη είναι ηρωική και ο νικητής αξίζει μόνο αν την κάνει η Ελλάδα ή ελληνική ομάδα; Να σοβαρευόμαστε λίγο ρε παιδιά. Όταν βγαίνεις πρώτος, γουστάρεις που βγήκες πρώτος. Αλλά και όταν βγεις τέταρτος (δεύτερος, πέμπτος, εικοστός) τιμάς τον πρώτο όπως του αξίζει.